Het Zevende Kind(293)

In deze situatie zou het ondanks alles beter zijn voor het kind om een leven bij de biologische vader te krijgen dan om bij een volledig vreemde familie te belanden, betoogden Ole en Carl. Natuurlijk hadden ze Eva niet over dit laatste deel van het plan verteld – dat Ole het kind zou adopteren – omdat dit – zoals ze zeiden – kon leiden tot een nog groter gemis bij de zeer jonge moeder (het was alsof ze de witte stoffen luier nogmaals op de ogen van de jonge moeder legden, maar dan op het mentale vlak, dacht ik bij het lezen).

Magna had uiteindelijk zelf met Eva gesproken en ze was uiteindelijk akkoord gegaan met het plan. Omwille van het kind.

Maar toen gebeurde het compleet onvoorziene, wat gebeurt als zelfverzekerde mensen hun eigen gang gaan zonder oog voor de grillen van de oude Meester daarboven in het hemelbed. Het is een merkwaardig gegeven dat zelfs de machtigste constructies omver geduwd worden door wat lijkt op pure toevalligheden (en waarvan alle omstanders ook zouden zweren dat het dat ook echt zijn).

In dit geval was het Magna’s ontmoeting met Eva’s kind.

Kongslunds machtige directrice kreeg spijt van haar deelname aan het plan, zodra ze over de pasgeborene in het ziekenhuis heen gebogen stond. Er was in die minuten op de kraamafdeling van het Rigshospital bij haar geen twijfel: nooit eerder had ze zo’n eenzaam en zo’n beschadigd kind als dit gezien – helemaal nooit. En ze had alles al wel gezien.

In het Protocol van Kongslund stond de ontmoeting als volgt beschreven: De moeder van het kind sliep, en ik liet mij door de hoofdverpleegster ervan verzekeren dat ze niet meer aangedaan was door de bevalling dan normaal. Toen liet ik me naar het kind brengen dat alleen lag, en dit was als een openbaring, hoewel ik nooit in God of hogere machten heb geloofd. Anders kan ik het niet beschrijven. Zelfs ik, die zo veel zielige schepseltjes heb gezien, kon het niet helpen onder de indruk te raken door wat ik zag: het was een klein meisje, en ze had al zwarte haartjes bij de geboorte, haar ruggetje en het ene schoudertje waren scheef, en haar voetjes waren in een vreemde hoek gedraaid, alsof een reusachtige hand ze had gegrepen en meermaals rondgedraaid had. Het was een hartverscheurend gezicht, en het stond mij meteen duidelijk voor ogen dat dit schepsel niet kon worden beschermd door iemand anders dan door mij en mijn trouwe assistente, Gerda Jensen. Dit kind kon ik in geen geval overlaten aan een man als Ole Almind-Enevold en zijn echtgenote Lykke die, zoals ik duidelijk voel, niet geïnteresseerd is in adopteren.

Ik denk dat ik dit gedeelte wel drie keer las voordat het werkelijk tot me doordrong wat de woorden betekenden.

De schok kwam in een soort slow motion. Hij kwam aanrollen als vanuit het binnenste der Aarde gezonden – zo voelde het – en blies zich vervolgens een weg omhoog via het fundament van Villa Kongslund, door de vloer van de Zuigelingenkamer, verder naar boven door het plafond en de Koningskamer om mij daar in mijn stoel bij het bureau van de kapitein te treffen, waarna ik er zijwaarts vanaf gleed, op de grond rolde en het bewustzijn verloor.

Ik werd wakker in een zee van water – net als destijds, lang geleden, toen ik me had laten wegvoeren in Magdalenes armen – en het water overal om mij heen was, alsof het uit alle openingen van mijn kromme lichaam kwam zetten. Een klein meisje. Misschien had ik het altijd wel geweten...

Ik deed mijn kleren uit met trillende vingers, bijna zonder kracht, en kroop op mijn bed en ging op mijn dekbed liggen. Niemand had me blijkbaar horen vallen, want ik hoorde geen haastige stappen op de trap vanuit de hal met de duizenden zwart-witfoto’s. En het Protocol lag nog steeds open op de fatale plek op het bureau onder het raam.

In de volgende uren viel de duisternis in, en toen de avond kwam, begreep ik het langzaam allemaal. Het kind dat Magna als zo immens beschadigd had beschreven, dat het jaren zou duren – misschien een heel leven – om te repareren, kon maar een mens op aarde zijn... en ik begreep dit met alle ontzetting die een menselijke ziel kan bevatten...

Ikzelf.

Eva’s kindje was een meisje geweest – en niet een jongen, zoals iedereen had gedacht – er was geen andere mogelijkheid...

... de scheve schouders, het zwarte haar (dat pas lichter was geworden toen ik ouder werd) en de misvormde voeten; alles paste slechts bij één lichaam in het hele Koninkrijk Denemarken – een lichaam dat destijds specialisten van heinde en verre had aangetrokken, die grote bewondering hadden gehad voor de unieke constructie.

Ik denk dat ik een paar uur door het raam naar de Sont heb gestaard, me niet bewust van de schemering die Villa Kongslund bereikte vanaf de Zweedse kust voordat ik weer achter het bureau van de kapitein plaatsnam en mezelf dwong verder te lezen in het groteske relaas van Magna.