Het Zevende Kind(245)

Knud Tåsing zweeg even alsof dat een bijzonder belangrijk punt was, en zei toen: ‘Ze is slechts zeventien bij de ontvangenis van hun gezamenlijke kind.’

Ik kon zien dat Knud Tåsings verhaal iedereen in de tuinkamer betoverde – zelfs Orla Berntsen, die nu achterover in zijn stoel geleund zat met zijn handen achter zijn nek gevouwen, en die de beschuldigde man een half mensenleven lang gekend had. Hij snifte niet langer.

‘Hij maakt haar zwanger, en dat is zowel een ramp als een zegening voor de jonge jurist. Hij wil het kind natuurlijk graag hebben... en ik denk dat dat zijn eerste gedachte was. Vergeet niet dat hij al jaren van een kind droomde – daarom is hij nu ook voorzitter van Recht Op Leven, dat voor een flinke beperking van de vrije abortus strijdt. Dit ongelukje is op een vreemde manier zijn grote kans. Hij kan nu, via een discreet en verborgen kanaal, het kind krijgen waar hij van gedroomd heeft – als Magna hem maar wil helpen. Dat is uiteraard van cruciaal belang. En daarom belandt Eva op kraamafdeling B van het Rigshospital, waar ze laat op een avond haar baby’tje ter wereld brengt. De enige aanwezige getuigen – degenen die het kind daadwerkelijk ter wereld hebben zien komen – zijn nu niet meer in leven. De leerling-verloskundige die ik heb gesproken was er niet bij in de verloskamer en weet bijna niets. De baby verdwijnt uit het leven van Eva en in de armen van Magna – dat weten we van die leerlinge – en daarna regelt Ole dus gratie voor het meisje en de financiering van haar reis naar de verste plek op de planeet die je je op dat moment kon voorstellen – namelijk Australië. Zoals in het meest gruwelijke sprookje wordt ze veroordeeld tot honderd jaar ballingschap.’

Tåsing stopte even.

Ondanks het gevoel voor melodrama van de journalist, was er niemand die ook maar even met zijn ogen knipperde.

Iedereen geloofde zijn verhaal.

‘En de jongen...?’ Orla Berntsen kon het niet laten zijn vroegere doodsvijand deze lastige, maar absoluut noodzakelijke vraag te stellen.

‘Ja... wat denken we... wat denken jullie...? Ik weet wel wat ik denk.’

Iedereen leunde voorover naar de zelfverzekerde journalist wiens rampzalige blunder in een van de grootste strafzaken van het land op dit moment helemaal vergeten was.

‘Ik denk,’ zei Knud, ‘dat de Absolute Koning in zijn auto is gestapt, naar Kongslund is gereden en de adoptie van zijn zoon aangevraagd heeft. Hij wilde de jongen hebben. Eva was verdwenen. Niets stond meer in de weg.’

Iets wat deed denken aan een collectieve zucht steeg op in de warme zomerbries en werd over de Sont weggevoerd.

Daarna volgde Severins droge advocatenstem: ‘Maar er is slechts een probleem. Hij heeft toch geen kinderen – vandaag de dag.’

‘Nee. Want er is iets misgegaan. Er moet iets zijn misgegaan.’

‘Nou... Magna helpt hem in eerste instantie, en het kind verdwijnt – discreet – van het Rigshospital naar Kongslund zonder dat iemand iets illegaals heeft gedaan...’ Peter Trøst legde beide handen op de laatste brief van Eva, alsof het een relikwie was dat moest worden beschermd tegen onze drang om zijn geheimen prijs te geven. ‘Het enige abnormale is dat deze moeder niet een relatief onschuldig, willekeurig meiske is – maar iets heel anders. Bedoel je dat? Ze is een piepjonge moordenares. Maar Oles helpers trekken aan de touwtjes en ze maken een deal. Ze nemen de baby van haar af en sturen haar zo ver weg als je je maar kunt voorstellen... Maar waarom in hemelsnaam voltooien ze die hele manoeuvre niet, zodat Ole zijn zoon kan adopteren?’

Het was opnieuw Knud die met de eerste mogelijkheid kwam: ‘Omdat we het of bij het verkeerde eind hebben – hij wilde het jongetje niet hebben – of – en dat is waar ik het meest naar neig – zijn echtgenote wilde het kind niet. Ze wilde niet adopteren. Daar zijn immers twee mensen voor nodig. En dan kun je misschien wel uitrekenen wat er gebeurd is... Want Magna moet dan doodsbenauwd zijn geweest bij de gedachte dat ook maar het geringste bewijs van haar illegale en schandalige handelwijze zou uitlekken. Daarom belet ze Ole het contact met zijn kind. Ze wist alle sporen van de jongen uit en verbergt hem op effectieve wijze tussen de andere, even oude kinderen op Kongslund. En uiteindelijk geeft ze hem ter adoptie aan een onbekende familie – ergens in Denemarken.’

Knud Tåsing keek de drie mannen om beurten aan: ‘Søborg... Rungsted... of misschien Århus... wie weet...?’

‘En dan ziet ze het formulier dat Marie in de archieven van Moederhulp vond over het hoofd?’ Dat was Severin weer. Procederend.

‘Ja. Dat is de enige misser. Dat gebeurt iedereen wel eens. Maar verder is Ole nu verhinderd om iets openbaar te maken of zijn zoon te vinden – en die uitleg stemt volledig overeen met dat waar we tijdens het jubileum getuige van waren. Zijn merkwaardige en melodramatische toespraak over gemis...’ Knud Tåsing knikte bijna plechtig in de richting van Severin. ‘Hij sprak over Magna als de heerseres over het gemis – en vlak voordat hij zijn toost uitbracht, zei hij iets in de richting van: Magna... Ik draag een gemis met me mee waarvan alleen jij weet waar het door komt... en dat alleen jij kunt verlichten. Iedereen dacht dat het een liefdesverklaring was, en dat ze in hun jeugd geliefden waren geweest – maar we hebben het misschien bij het verkeerde eind gehad. Het kan zijn dat wat hij tot uitdrukking bracht in feite pure onvervalste woede was.’