Gestapo(130)

Ze liepen verder langs de in het gelid opgestelde mannen. Toen de Légionnaire de Gier passeerde, beet hij hem toe:

'Jij daar. Uit het gelid treden. Ga je melden bij Obergefreiter Porta. Latrinecorvee.'

Hinka bleef voor de voormalige SS-er staan en wees op diens trompet.

'Speel je?'

'Ja, kolonel. Unterscharführer Rudolph Kleber, vroeger hoornblazer bij het SS-cavalerieregiment Florian Geyer.'

'Hoornblazer, zo, zo,' zei Hinka. 'Waarom ben je hier?'

'Zwarte handel en diefstal.'

'Wat heb je gestolen, soldaat?'

'Aardappels en suiker.'

'Soldaat, je moet mij aanspreken met "kolonel". Dat is zo de gewoonte in het leger. Korporaal Kalb, geef deze knaap eens een lesje in de goede manieren.'

'Tot uw orders, kolonel. Twintig diepe kniebuigingen, soldaat,' beet hij Kleber toe. Zonder de uitvoering van het bevel te controleren, volgde hij de commandant precies op de voorgeschreven afstand.

De mannen werden de een na de ander ondervraagd.

Kolonel Hinka informeerde op droge toon naar de redenen waarom ze naar het 27ste waren overgeplaatst. Met de meesten was hij gauw klaar; bij enkelen duurde het onderhoud wat langer. Ten slotte groette de kolonel nonchalant en verdween, gevolgd door Hauptfeldwebel Edel.

De kleine Légionnaire trok zijn pet over zijn linkeroog. Hij droomde nog altijd van de Franse witte pet die hij eens had gedragen. Ofschoon het in strijd was met de voorschriften stak hij een sigaret op, die hij op de Franse manier uit zijn mondhoek liet bengelen.

'Luister goed, nieuwelingen,' blafte hij, zonder dat de sigaret bewoog. (Alleen een Fransman beheerste dat trucje volkomen.) 'Ik raad jullie aan je oren wijd open te zetten, lummels. Ik heb in het Vreemdelingenlegioen gediend. En daarna drie jaar bij het strafbataljon, en in de militaire gevangenis van Torgau. Soldaten, luister.' Hij sloeg zijn hakken tegen elkaar, zette zijn pet nog wat schuiner en stak een nieuwe sigaret op.

'Geeft acht! Naar rechts... richten. Hoofd... front! Hoofd der colonne twee maal links, voorwaarts... mars!'

Ze marcheerden naar het oefenterrein achter de garages, waar niemand hen kon zien. Nu werd de paradepas geoefend.

De Ouwe lachte zacht toen hij hen zag verdwijnen.

'De Légionnaire geniet. Dit is een persoonlijke wraak voor hem.'

De kleine soldaat van het Vreemdelingenlegioen liet de mannen in alle richtingen over het met keien bezaaide veld draven.

Kolonel Hinka, die vermoeid tegen de ruwe flank van een Tigertank stond te leunen, keek hoe daar een strafoefening werd gehouden, waarbij de bevelen in het jargon van het Vreemdelingenlegioen klonken. Het stond hem niet zo best aan. Dit druiste tegen de Duitse voorschriften in. Maar de korporaal had acht jaar bij de Fransen en zes jaar bij de Pruisen gediend en de wijze waarop hij zelf was gedrild, werd op de steentjes van het veld achter de kazerne afgereageerd.

'Colonne voorwaarts! Looppas – mars!' snauwde de kleine Légionnaire. Hij liet zijn mannen door de modder kruipen tot ze het gevaar liepen erin te stikken. Hij liet hen over sloten springen. Hij grijnsde als er een kopje-onder ging. Hij brulde: 'Duizend duivels, jullie moeten het kunnen! Neem mij niets kwalijk, kameraden! Ik maak jullie zo hard als de rots van Gibraltar. Vooruit, op je buik! Eerst modder vreten, later kunnen jullie wel ademhalen.'

Hinka lachte, Edel lachte.

Dat was de echte stijl van het Legioen. Het recept om de beste soldaten van de hele wereld te krijgen.

'Goed zo, kameraden, sneller nu, looppas!' brulde de Légionnaire, die op een omgekeerde kist zat. Ze renden dat het grint onder hun laarzen wegstoof. Dan ploften ze weer als granaten in de modder neer.

'Saperlotte, laat zien wat je kunt, stel slappe zakken!'

Plotseling werd hij bang dat hij zijn stem kwijt zou raken en daarom nam hij zijn signaalfluit. Hij leerde de groep eerst wat de bedoeling was. Eén stoot: Looppas. Twee stoten: Liggen. Drie stoten: Springen met aaneengesloten voeten.

Zijn fluit was twee uur lang te horen. De mannen waren doodop. Hij vloekte in het Frans.

Kolonel Hinka lachte. Edel vond dat hij het voorbeeld van zijn commandant moest volgen en lachte ook. Hij wenkte de Légionnaire dat het nu wel genoeg was. Er behoefden bij het regiment geen doden te vallen tijdens een oefening.

De Légionnaire liet nog een uur in het rulle zand de paradepas oefenen.

Daarna werden de twintig mannen over de kamers verspreid. "De Verrader" kwam bij ons terecht. Hij kreeg een kast en legde zijn spullen erin. Zijn gezicht was groezelig van het zweet. Hij keek knorrig en zei geen woord.

De Légionnaire kwam binnen en liep naar hem toe.

'Je moet geen verkeerde indruk krijgen van wat je vandaag is overkomen. Dit was speciaal voor jou bedoeld, niet voor de anderen. Jij hebt onze commandant zien sterven en je hebt hem voor het zover was gemarteld.'

'Dat heb ik niet gedaan,' protesteerde "De Verrader".