Geen tijd voor een kus(94)

‘Waag het niet, McCall,’ verstoorde Cassie abrupt zijn gedachtegang. ‘En kijk maar niet zo onschuldig. Je bent aan het bedenken hoe je mij van het toneel kunt laten verdwijnen. Maar dat zal je niet lukken. Als hij mij wil hebben, zal hij me moeten komen pakken.’

McCall was geschokt door haar woorden. Met moeite herwon hij zijn kalmte. ‘Ik zie de huidige situatie als volgt,’ begon hij. ‘Het plan van onze man voor jou is mislukt, maar we weten niet of hij zich een poosje gedeisd zal houden of al met plan B bezig is.’ Onderwijl volgde hij de andere twee naar buiten, waar Dave het portier van de rode auto voor Cassie openmaakte. ‘Ik denk dat hij heel erg boos is, wat hem des te gevaarlijker maakt.’

‘Dus je zult klaar voor hem moeten zijn,’ zei Dave. ‘Blijf alert en op je hoede. Ik heb de achtergrondinformatie die je wilde hebben over alle personen die nog op de lijst staan. Ik zal die naar Cassies kantoor faxen. Misschien staat er iets bij wat je opvalt.’

Nadat Cassie haar spullen uit haar eigen auto had gehaald, overhandigde ze Dave haar sleuteltjes en ging op de passagiersplaats zitten. ‘Het wordt allemaal veel te persoonlijk nu de lijst tot negen mensen is teruggebracht,’ mompelde ze. ‘Dat haat ik.’

‘We hebben met een moordenaar te maken,’ hield McCall haar voor, terwijl hij achter het stuur ging zitten en de auto startte.

‘Dat weet ik, maar ik zou willen dat het een vreemde was.’

‘Dat zouden we allemaal het liefst willen.’

Even later parkeerden ze bij het ziekenhuis en zagen ze Don Trask inderdaad bij de ingang staan.

‘Of dat het iemand is aan wie we een hekel hebben,’ voegde hij eraan toe.

Zijn poging om Cassie op te beuren lukte. Ze schonk hem een flauwe grijns. ‘Ja,’ beaamde ze, en ze voegde er toen met een ernstig gezicht aan toe: ‘Maar zou het niet iemand van buiten de stad kunnen zijn? Iemand die hier vaak genoeg komt om sommige van de inwoners en hun gewoonten te kennen? Rond de tijd van de moorden hebben hier bijvoorbeeld fruitplukkers gewerkt.’

Het was zo duidelijk dat ze naar strohalmen greep, dat McCall, die zijn hele hart naar haar uit voelde gaan, haar een kneepje in haar hand gaf. Opnieuw kwam hij tot het onrustbarende besef dat het voor zijn gemoedsrust gevaarlijk was om haar aan te raken.

‘Je zou gelijk kunnen hebben. Ik zal het er met Dave over hebben,’ beloofde hij.

‘Maar je gelooft het niet,’ zei ze moedeloos, terwijl ze uitstapte.

‘Je hebt de bespreking gemist.’

McCall haalde haar juist in toen Don Trask haar met deze abrupte opmerking begroette.

‘Ik voelde me niet goed, en we hadden een spoedgeval. Voor het geval je het niet hebt gehoord, er is gisteren een man overleden.’

‘Dat weet ik,’ snauwde Trask. ‘Maar het leven gaat gewoon door, dokter Carew, en dat kun je beter onthouden als je je baan hier niet wilt verliezen. Ik heb gehoord datje onbevoegd personeel tot de ok toelaat.’

McCall voelde dat Cassie iets ging zeggen dat de zaak wellicht alleen maar erger zou maken en besloot tussenbeide te komen. ‘Je zult mij wel bedoelen,’ zei hij vriendelijk. ‘Ik doe hier wat werkervaring op. Ik ben trouwens Henry McCall.’ Hij stak zijn hand uit en dwong Trask die te schudden. ‘Als u mijn geloofsbrieven wilt controleren, kunt u Barry Renshaw bellen.’

Hoewel het McCall onwaarschijnlijk leek dat Trask de Directeur van de Gezondheidsdienst zou bellen om navraag naar een bezoekende arts te doen, nam hij zich voor zijn neef te bellen en de zaak uit te leggen.

Trask, die van slag leek te zijn door McCalls woorden, wendde zich tot Cassie en verzocht haar hem naar zijn kantoor te volgen.

Ze keek McCall vragend aan, maar hij knikte geruststellend en zei: ‘Ik ga even naar Mrs. Ward kijken. We zien elkaar straks wel weer.’





Hoofdstuk 11





Na haar ontmoeting met Trask, ging Cassie terug naar haar kamer. Gewoontegetrouw keek ze meteen naar het oude faxapparaat, waar een lang lint van papier erop wees dat de informatie waar McCall om had gevraagd al binnen was.



Ze scheurde het af en liep naar haar bureau om de berichten te lezen. Het was inderdaad informatie van Dave. Toen ze die doornam, raakte ze er steeds vaster van overtuigd dat ze op het verkeerde spoor zaten.

Ze vroeg zich juist af of ze Dave zou bellen om haar gedachten mee te delen, toen McCall binnenkwam slenteren.

‘Waar hen jij geweest?’ vroeg ze.

‘Ik heb buiten met Wayne gesproken. Ik dacht na over Daves lijsten en besefte dat die niet klopten.’

Cassie knikte. ‘Hetzelfde geldt voor mij, maar vertel jij eerst maar.’

‘Nee, ik ben benieuwd naar jouw mening,’ zei hij. ‘Waarom heb je het idee dat het niet klopt?’