Geen tijd voor een kus(96)

‘En tegen die tijd zou je over de grootste schrik heen zijn, dus zou het voor hem niet meer de moeite waard zijn om te komen opdagen. Kun je nagaan of hij er gisteren was?’

Zuchtend nam Cassie de hoorn van de haak. Ze toetste een nummer in en stelde haar vraag. Haar gezicht vertelde McCall het antwoord.

‘Vertellen we het aan Dave?’ vroeg ze.

‘Laten we eerst de rest van de lijst doornemen. Kijken of er iemand anders bij is die goed in het profiel past.’

Cassie stemde, hoewel onwillig, toe. Het was niet zo dat ze wilde dat Paul de man was die haar wilde vermoorden, maar hij leek te voldoen aan alle criteria die McCall had opgesteld. Hij was geestig en charmant, en sprak er altijd over dat hij het beter zou gaan doen. Maar naarmate je hem beter leerde kennen, besefte je dat hij eigenlijk niet veel in zijn mars had. Door alle nieuwe geneeswijzen waarmee hij kwam opdraven, wist ze dat hij veel tijd aan internet spendeerde, en dus een computer moest hebben.

Maar als ze hém, een oude schoolvlam, niet kon vertrouwen, wie dan wel?

In ieder geval niet de man die nu bij haar in haar kantoor was, de man die zo makkelijk loog...

Intense spijt overviel haar, en ze moest een paar keer de tranen uit haar ogen knipperen.

‘Lees je eigenlijk of staar je alleen maar naar die lijst?’

McCalls vraag herinnerde haar aan wat ze verondersteld werd te doen. Snel verjoeg ze haar sombere gedachten en begon de informatie te lezen over de andere mannen op de lijst die ze kende.

‘Deze twee zie ik nauwelijks.’ Ze zette een kruisje bij de twee namen. ‘Deze werkt in de plaatselijke garage, dus ik kom er nogal eens. Gewoonlijk maken we een praatje. Hij houdt wel van een babbel. Hij is opgewekt en geïnteresseerd in mensen. En hij heeft een computer.’

Ze dacht nog aan iets anders wat de monteur haar onlangs had verteld, iets waarvan ze het gevoel had dat het met de moorden te maken kon hebben.

Plotseling gingen echter zowel haar pieper als haar telefoon af. ‘Over vijf minuten arriveert de ambulance met Lennie Wentworth,’ kreeg ze te horen. ‘Hij heeft veel bloed verloren. Doorgesneden polsen. Het gaat vermoedelijk om een zelfmoordpoging.’

Cassie gaf de informatie van de ziekenbroeders door aan McCall, terwijl ze haar witte jas aantrok. Ze probeerde er niet aan te denken in wat voor conditie Lennie zou zijn.

Die vraag werd beantwoord zodra Lennie de trauma-kamer werd binnen gereden. Vanwege het bloedverlies had zijn huid een grijze kleur, en zijn lichaam zag er verzwakt uit zoals het op de brancard lag.

Snel gaf Cassie instructies aan de verpleegkundigen die zich al in het vertrek hadden verzameld. ‘Eerst moet de bloedgroep worden getest. Op welk zuurstofpeil zit hij?

Vanwege de verminderde bloedtoevoer naar de hersenen, wil ik optimale zuurstof.’ Dit laatste zei ze tegen de ambulancebroeder, die het vereiste formulier ondertekende.

‘De sneden zijn tien centimeter en in de lengte aangebracht.’

‘Ik zal ze snel moeten hechten, anders loopt het bloed dat we toedienen er zo weer uit.’ Ze wendde zich tot McCall. ‘Jij hebt veel ervaring op de Eerste Hulp, hè?’

McCall kon niet anders dan dat beamen. Op de Eerste Hulpafdelingen in grote steden kreeg je vaak met zelfmoordpogingen te maken. ‘Is Mike aanwezig?’

Cassie schudde haar hoofd. ‘Ik kan hem laten komen, maar hij heeft een drukke nacht achter de rug.’

‘Doe jij de narcose dit keer, dan zal ik hechten.’

Hij glimlachte tegen haar, maar slaagde er niet in de spanning weg te nemen waaronder ze zichtbaar leed. Stilzwijgend vervloekte hij de kerel die haar dit aandeed. Toen keek hij naar Lennie die bewusteloos op de brancard lag en vroeg hij zich af of deze man het voorwerp van zijn woede was.

Hij had wat dat betrof geen enkele zekerheid. Het was duidelijk dat hij niet Daves speurdersinstinct bezat. Terwijl hij de brancard naar de ok volgde, erkende hij dat het enige instinct dat hij bezat, Lennies leven redden was. Aan zijn doktersinstinct mankeerde gelukkig niets.

‘Sneden in de lengte?’ mompelde Cassie, terwijl ze Lennie met een monitor verbond. ‘Hoe zou Lennie weten hoe hij sneden in de lengte moet toebrengen?’

‘Waarom zou hij dat trouwens doen?’ vroeg Paula die haar assisteerde.

Cassie keek naar McCall, die het verband van Lennies polsen had losgemaakt.

Hij knikte tegen haar alsof hij wilde zeggen: ‘Ik zal dit doen, terwijl jij uitleg geeft.’

‘Vanwege de pezen in je pols,’ deelde Cassie haar assistente mee, terwijl ze haar hand met de palm omhoog hield om aan te geven wat ze bedoelde. ‘Als je kruisgewijs snijdt, wat de meeste mensen doen, beschermen die sterke pezen de aderen. Er is een heel scherp mes en veel kracht voor nodig om je pols zodanig door te snijden dat je eraan overlijdt. Vooral voor de pols van de hand die je het meest gebruikt.’