Geen tijd voor een kus(73)

Toen hij opstond, zag Cassie dat hij een felroze schort met een biggetje erop droeg. Ze kon een lach niet bedwingen.

‘Neem jij het maar van me over, want ik moet opschieten.’ Abigail overhandigde haar de kom en de lepel en verliet de keuken.

‘Vertel me nog eens hoe je deze twee monsters vrijwillig in je huis hebt opgenomen,’ zei McCall, toen Isaac de lepel te pakken kreeg en pap in het rond spatte.

‘Je moedigt hem aan door er een spelletje van te maken,’ zei Cassie bits. ‘En ik geloof niet dat dat lijfwachtgedoe iets wordt,’ voegde ze er op gedempte toon aan toe, zodat haar neefjes het niet zouden horen.

‘Nee?’ McCall stak de laatste lepel pap in Isaacs mond, zette de kom in de gootsteen, pakte een washandje en veegde efficiënt het gezicht en de handen van de peuter schoon. ‘Waarom niet?’

Cassie was zo in beslag genomen door de handige manier waarop hij met haar neefje omging, dat ze was vergeten wat ze had gezegd. ‘Je hebt dit al eerder gedaan,’ merkte ze op, terwijl ze het washandje van hem aannam om Ethans gezicht schoon te maken. ‘Ben je getrouwd? Heb je ervaring met eigen kinderen opgedaan?’

Zijn gezichtsuitdrukking veranderde van vrolijk en plagerig in verslagen, en Cassie kwam in de verleiding naar hem toe te gaan en haar armen om hem heen te slaan om hem te troosten, zoals hij haar de avond ervoor had gedaan.

Hoewel zijn omhelzing voor haar meer dan troost had betekend...





Gwens komst verbrak de betovering.



‘Hebben jullie zin in geroosterd brood?’ informeerde ze.

‘Nee,’ antwoordde McCall. Hij deed zijn schort af, verlangend om zo gauw mogelijk dit huiselijke tafereeltje te ontvluchten.

En de herinneringen die het opwekte...

Hij was al bijna bij de deur, toen hij zich herinnerde wat het doel van zijn aanwezigheid hier was. Hij draaide zich om naar Cassie. ‘Hoe laat wil je vertrekken?’

‘Ik heb vijf minuten nodig om te ontbijten en dan nog vijf om Anne uit de badkamer te verdrijven en tien om te douchen en aan te kleden. Kun je over twintig minuten klaar staan?’

‘Kun je dat allemaal in twintig minuten?’ vroeg hij verbaasd.

Ze keek hem doordringend aan, met felgroene ogen. ‘Ik kan het in tien minuten als het nodig is,’ deelde ze hem kalmpjes mee. ‘Vandaag doe ik het op mijn gemak.’ Glimlachend verliet ze de keuken.

Met moeite verjoeg hij de aantrekkingskracht die Cassie op hem uitoefende. Opnieuw concentreerde hij zich op het vinden van een manier waarop hij de persoon kon vinden die haar de dreigbrieven had gestuurd, en haar als zijn volgende slachtoffer had uitgekozen.

Hij vond zijn weg naar zijn slaapkamer, waar hij zijn aktetas opende en een notitieblok en pen tevoorschijn haalde, en punten voor Cassies lijst op begon te schrijven.

‘Laten we beginnen met het ziekenhuis. Ik neem aan dat ik van Suzy of iemand anders op de administratie de personeelsdossiers kan krijgen, maar je zou het me makkelijker maken als je me de namen kon geven van alle mannen tussen de twintig en de veertig die in het ziekenhuis werken.’

Ze zaten in de auto op weg naar het ziekenhuis. Cassie minderde vaart toen ze een oversteekplaats bij een school naderden en keek hem aan. ‘Je gaat ervan uit dat de afzender een man is. Ik meen me te herinneren dat ik ergens gelezen heb dat anonieme brieven vooral door vrouwen geschreven warden.’

‘Schrijvers van anonieme brieven krijgen gewoonlijk een kick van het gif dat ze spuien. Deze briefschrijver heeft meer nodig dan dat. En ik ga ervan uit dat het om een man gaat, vanwege de schade die Dave aan Mrs. Ambroses auto heeft ontdekt. Ik besef dat ik het risico loop seksistisch over te komen, maar ik wil je er graag op wijzen dat meer mannen dan vrouwen weten hoe ze remmen onklaar moeten maken.’

‘Oké, jij wint,’ gaf ze toe.

McCall keek rond toen ze de parkeerplaats waren op gereden. Hij besefte hoe onmogelijk zijn taak was. Hoe kon hij deze vrouw in vredesnaam beschermen, terwijl een moordenaar zich op talloze plaatsen zou kunnen verschuilen?

‘Parkeer je altijd op dezelfde plaats?’

‘Ja, ik heb mijn eigen parkeervak.’

‘En iedereen in de stad kent je auto. Je maakt het te makkelijk, Cassie. Dave heeft het mis. Hij had zijn vermoedens openbaar moeten maken, en deze persoon moeten afschrikken.’

‘Zodat hij naar een andere stad zou kunnen gaan om te moorden?’

McCall keek haar verbaasd aan. ‘Heeft Dave het hier met je over gehad?’

Cassie schudde haar hoofd. ‘Nee, maar dit is geen kwestie van huiselijk geweld waar iemand een moord pleegt uit onbeheerste woede. Je zei zelf dat hij niet eens een motief nodig heeft. Dus als we hem wegjagen, zal hij immers ergens anders verder gaan met moorden?’

Daar kon McCall niets tegen inbrengen. Maar hij kon wel op een verandering aandringen, en dat deed hij dan ook. ‘Laten we vandaag op de bezoekersparkeerplaats parkeren en morgen van auto veranderen. Maar voordat je uitstapt, wil ik de namen weten van de mannen die hier werken.’