Geen tijd voor een kus(118)

De sarcastische ondertoon in haar stem was hem kennelijk niet ontgaan, want hij vroeg: ‘Jij moet niets hebben van die aanstellerij, Miss Carpenter?’

‘Je moet het niet overdrijven,’ nuanceerde Jena. ‘Ik heb jarenlang als model gewerkt, en dat is een heel wat zwaarder beroep dan bijvoorbeeld acteur. Dan kun je je echt niet permitteren om helemaal van slag te raken door een beurs plekje op een banaan.’

‘En al die zogenaamde sterren doen dat wel?’ vroeg hij ongelovig.

‘Niet allemaal,’ gaf Jena toe. ‘De meeste zijn in feite heel normale mensen, die toevallig werk hebben dat met een bepaald aura is omgeven - en dat een hoop publiciteit met zich meebrengt.’

‘Maar dat geldt toch ook voor modellen?’

‘Alleen voor die enkelingen die echt de top bereiken. Alle anderen, en dat zijn er duizenden, zijn vrijwel onbekend.’

Jena keek uit het raampje, terwijl ze haar hersens pijnigde om een geschikt gespreksonderwerp te vinden. Een onderwerp, waar ze net zoveel succes mee zou hebben als hij met het zijne; hij was erin geslaagd om haar volkomen af te leiden van de vraag waarmee ze het gesprek had geopend.

Ze reden langzaam over het mulle zandpad. ‘Staan in de lente al deze struiken in bloei? Dat moet wel een fantastisch gezicht zijn.’

Hij keek haar van terzijde aan en grinnikte. Wil je niet meer praten over je werk als model?’

‘Er is niet veel over te vertellen,’ zei ze stug. Maar omdat ze wel vermoedde dat hij er toch over door zou vragen, besloot ze het onderwerp dan maar in één keer af te handelen. ‘Het is beestachtig zwaar werk en meestal onder slechte omstandigheden, omdat je altijd op de seizoenen vooruit moet lopen. Advertenties voor badpakken, om maar iets te noemen, worden midden in de winter gemaakt. Het is geen pretje om op een ijskoude dag in badpak door de branding te huppelen.’

Noah hield zijn blik op de weg gevestigd. Zijn sterke, bekwame handen navigeerden de zware jeep moeiteloos door het mulle zand.

Omdat hij scheen te verwachten dat er nog meer zou komen, en omdat de stilte Jena op haar zenuwen begon te werken, ging ze verder met haar verhaal.

‘Ik ben ermee begonnen toen ik nog op school zat, om een zakcentje te verdienen, en ik ging ermee door tijdens mijn studie verpleegkunde. Maar toen ik bijna klaar was met die opleiding, werd ik als model zo goed betaald, dat het me beter leek daar mijn beroep van te maken.’

‘Maar je bent er weer mee opgehouden,’ constateerde Noah. Hij liet zijn blik een ogenblik vluchtig over haar heen glijden. ‘Werd je er soms te oud voor?’

Jena grinnikte. ‘Als je me wilt beledigen, zul je toch met iets beters moeten komen. Nee, ik kreeg genoeg aanbiedingen. Ik had er alleen geen zin meer in. Al dat gereis, die onregelmatige werktijden, de houding van veel mensen...’

‘De houding van veel mensen,’ echode Noah op vragende toon.

‘Dom-blondje-syndroom,’ verklaarde Jena nors. ‘En je hoeft me niet te vragen wat dat is, want dat weet je best. Dat stond op je gezicht te lezen toen je me vanmorgen die krik uit mijn handen rukte.’

‘Ik kan me haast niet voorstellen dat dat vooroordeel nog bestaat. Oké, er worden grapjes over gemaakt, maar je ziet toch overal mooie, blonde vrouwen tegenwoordig, als nieuwslezer of journalist of manager...’

‘Natuurlijk zie je ze overal. Tenslotte vormen we een fiks percentage van de wereldbevolking. Maar in de wereld van film en televisie, waar zoveel ex-modellen rondlopen die vergeefs proberen om ergens anders aan de bak te komen, houdt het vooroordeel toch hardnekkig stand.’

Ze stond op het punt hem te vertellen van de baan die ze zo graag had willen hebben, maar die ze niet had gekregen omdat de producer bang was dat zijn programma dan niet meer serieus genomen zou worden. Op het laatste moment bedacht ze zich. Hij zou het waarschijnlijk toch niet begrijpen.

Noah sloeg de verwaarloosde oprijlaan in die naar de hut van Matt leidde. ‘Hoe kom je eigenlijk aan water,’ vroeg hij. ‘Die tank daar is zo te zien helemaal doorgeroest.’

‘Ik heb een heleboel meegenomen.’

‘En energie?’

‘Ik heb een gasfles en een gaslamp.’ Ze deed het portier open en stapte uit. Zijn fysieke nabijheid veroorzaakte veel meer spanning dan de primitieve toestand van haar tijdelijke huisvesting.

‘Herinner Matt er alsjeblieft aan dat het nog altijd verboden is om generatoren te laten werken na negen uur ‘s avonds. Als hij zich daar niet aan houdt, kom ik persoonlijk langs om die van hem te slopen.’

Jena had het portier al bijna dichtgedaan, maar bij het horen van dat dreigement deed ze het weer open en stak haar hoofd naar binnen. ‘Ten eerste is er hier helemaal geen generator, en ten tweede is Matt hier niet en zal hij ook niet komen,’ zei ze gedecideerd. Met een stevige klap wilde ze het portier weer dichtgooien, toen Noah zijn arm uitstak en haar tegenhield.