Familieband(52)

Ze zat net weer achter haar bureau, toen de telefoon ging. Haar assistente gaf door dat ze ene Thomas Jefferson voor haar aan de lijn had. Annie was verbaasd van hem te horen. Ze nam het telefoontje aan en vroeg meteen hoe het met zijn arm ging.

'Hij is gebroken,' zei hij somber. Hij had gehoopt dat hij alleen gekneusd zou zijn. 'En hoe is het met je enkel?'

'Alleen zwaar verstuikt. Maar het is een ramp om op krukken te lopen.' Ze was na een uur op kantoor al helemaal uitgeput, en haar enkel klopte.

'Ik weet het, ik heb het ook een keer gehad, met basketbal op school.' Toen ging hij over op iets anders. 'Ik vond het leuk om je gisteren te ontmoeten, Annie. Ik vroeg me af of je een keertje met me zou willen gaan lunchen. Of anders kunnen we misschien naar Lourdes gaan.'

Ze schoot in de lach. 'Dat zou ik leuk vinden. Die lunch dan, niet Lourdes, hoewel dat misschien ook wel fijn zou zijn. Ik heb dat altijd al eens willen zien.'

'Ik ook,' zei hij ontspannen. Ze nam aan dat hij niet getrouwd was, maar ze wilde er niet naar vragen. Ze was ervan overtuigd dat het alleen maar ging om een vriendschappelijke lunch tussen twee gehandicapten, en niet om een echte date, dus het voelde raar om te vragen of hij getrouwd was. Er was niets romantisch geweest aan hun eerste ontmoeting. En het was een grappige manier geweest om elkaar te leren kennen. 'Wat dacht je van morgen?' stelde hij voor. 'Kun je wel weg, op je krukken?'

'Ik red het wel. Ik zal wel moeten. Ik kan mijn bouwlocaties niet eeuwig in de steek laten.'

'Misschien kun je daar toch beter een paar dagen mee wachten.' Hij stelde een klein Frans restaurantje voor dat ze kende en leuk vond, en ze spraken af dat ze elkaar daar de volgende middag om twaalf uur zouden ontmoeten. Het klonk goed, als ze er tenminste kon komen.

'Ik zal je vlees wel voor je snijden,' bood ze aan, en hij lachte.

'En ik draag jou wel naar de taxi.'

Het gaf haar iets te doen, en hij leek haar een interessante man om te leren kennen. Hij was intelligent, aardig in de omgang en zag er leuk uit.

Daarna had ze een lange dag, en ze moest verschillende afspraken afzeggen. Het was te moeilijk om overal te komen, en ze liet haar assistente naar twee bouwlocaties gaan. Kate belde om te vragen hoe het met haar ging en was erg bezorgd. Uiteindelijk gaf Annie het op en om vier uur ging ze naar huis met twee boodschappentassen vol werk. Nadat ze een pijnstiller had genomen en even had geslapen, zag ze Tom die avond op het nieuws. Afgezien van het gips om zijn arm, leek hij op het scherm weer helemaal de oude. Zijn mouw was opgerold en hij kon geen jasje aan. Maar hij was opgewekt en zag er goed uit.



Toen Annie de volgende dag het restaurant binnenkwam, zat Tom aan een tafeltje op haar te wachten. Ze begon al handiger te worden met de krukken, maar hij kwam toch naar de deur om haar te helpen.

'We zien er allebei uit alsof we een treinongeluk hebben overleefd,' zei hij, terwijl hij met haar naar hun tafeltje liep. 'Bedankt dat je bent gekomen. Ik vond het leuk om met je te praten.' Ze gingen zitten en bestelden allebei icetea. Ze zei dat ze zou vallen met haar krukken als ze wijn nam, en hij zei dat hij nooit alcohol dronk bij zijn lunch.

Nadat ze hun eten hadden besteld, keek Tom haar glimlachend aan en kwam meteen ter zake. 'Ik heb het je die avond helemaal niet gevraagd, maar ik neem aan dat je niet getrouwd bent,' zei hij hoopvol, en ze glimlachte. Er was voor hen allebei niemand naar het ziekenhuis gekomen en ze hadden ieder vermoed dat de ander vrijgezel was. Maar hij wilde het zeker weten.

'Nee, ik ben niet getrouwd. En jij?' Annie keek hem glimlachend aan.

'Gescheiden. Ik ben acht jaar getrouwd geweest, en nu vijf jaar gescheiden. Mijn soort werk is niet bevorderlijk voor een gelukkig huwelijk. Ik was bijna altijd op reis en soms lange tijd weg. Uiteindelijk besloten we dat het niet meer ging en toen is ze met iemand anders getrouwd. We kunnen aardig goed met elkaar overweg. Ze heeft nu twee kinderen. Daar heb ik ook nooit tijd voor gehad, en dat was voor haar erg belangrijk. Ik kan het haar niet kwalijk nemen. Ik wilde geen kinderen, omdat ik nooit thuis was, en nu is het een beetje laat.' Hij leek het niet heel erg te vinden. 'Ben jij gescheiden?' Op haar leeftijd en met haar uiterlijk ging hij ervan uit dat dat wel het geval moest zijn, en het verbaasde hem toen ze haar hoofd schudde.

'Ik ben nooit getrouwd geweest,' zei ze eenvoudig. Hij was zo direct en rechtdoorzee dat ze zich geen mislukkeling voelde toen ze dit zei. Het was gewoon een feit.

'Dus geen kinderen,' zei hij. Hij wilde de details uit de weg hebben, maar ze schudde eerst haar hoofd, en knikte toen in antwoord op zijn vraag. Hij keek haar verward aan.

'Nee, ik heb geen kinderen, en ja, ik heb ze toch wel. Mijn zus en haar man zijn zestien jaar geleden omgekomen toen hun vliegtuig neerstortte. Ik heb hun drie kinderen bij me genomen. Ze waren toen vijf, acht en twaalf jaar. Ze zijn nu volwassen, of dat zeggen ze tenminste. Soms ben ik er niet zo zeker van. Liz is achtentwintig en redacteur bij Vogue, Ted is vierentwintig en volgt een rechtenstudie aan de nyu en Kate is kunstenares. Zij is eenentwintig en volgt een opleiding op Pratt. Of tenminste, tot een week geleden. Ze heeft net besloten een semester vrij te nemen en daar ben ik behoorlijk pissig over. Dus dat is mijn verhaal.' Ze schonk hem een glimlach en hij keek haar aan, onder de indruk van wat ze hem had verteld.