Erfelijk belast(44)

‘Nu niet meer,’ gilde mevrouw Simplon, die die uitroep extra bijtend maakte door een spuitbus met ruitenontdooier die haar man met een heel ander doeleinde in gedachten op een plank in de hal bewaarde, door de brievenbus leeg te spuiten op de verschrompelde organen die mevrouw Grabble zopas nog zo aantrekkelijk had gevonden. Het gekrijs dat op die opmerkelijke stap volgde klonk haar als muziek in de oren en dat gold ook voor Lockhart, die voor het laatst zoiets had gehoord toen er varkens werden geslacht zonder verdoving. Hij zat met Jessica in de keuken en keek haar glimlachend aan over zijn kop Ovomaltine.

‘Wat zou er allemaal aan de hand zijn?’ zei Jessica ongerust. ‘Het lijkt wel alsof er iemand wordt vermoord. Moet je niet even gaan kijken? Misschien kan je iets doen.’

Lockhart schudde zijn hoofd. ‘Al te goed is buurmans gek,’ zei hij zelfgenoegzaam. Dat de buurman gek was, stond ook aan de andere kant van de Crescent wel buiten kijf. Het gekrijs van meneer Simplon, de verwensingen van meneer Grabble en de absurde ontkenningen van zijn vrouw kregen concurrentie van de sirene van een politiewagen. De Pettigrews, die al contact hadden opgenomen met de politie omdat ze Kleine Willie kwijt waren, hadden nogmaals naar de telefoon gegrepen. Deze keer nam de politie hun klacht heel wat serieuzer en had, met hun scherpe neus voor alles dat ook maar in de verte naar homoseksualiteit rook, zowel dominee Truster als meneer Simplon gearresteerd, de eerste omdat hij ontuchtige avances maakte en de tweede wegens exhibitionisme. Meneer Simplon, die toen de politie arriveerde zijn penis enigszins in het wilde weg stond te besprenkelen met de tuinsproeier, was niet in staat een ontkennend antwoord uit te brengen en het werd aan dominee Truster overgelaten om zo goed en zo kwaad als het ging uit te leggen dat er geen sprake van was dat hij naar de seksuele gunsten van meneer Simplon dong, voor zover je daar nog van kon spreken, maar dat hij gewoon zijn uiterste best deed om te voorkomen dat hij zich castreerde met de draaiende tuinsproeier. Dat klonk de brigadier van dienst niet erg geloofwaardig in de oren en het feit dat meneer Simplon met geen mogelijkheid nader kon aanduiden wat er op zijn geslachtsdelen terecht was gekomen en hem tot zulke merkwaardige excessen had gedreven, maakte de toestand er niet beter op.

‘Stop die smeerlappen in aparte cellen,’ zei de brigadier en dominee Truster en meneer Simplon werden afgevoerd.

Toen zij waren verdwenen, verviel Sandicott Crescent in zijn tijdelijk onderbroken sleur. Mevrouw Simplon ging zonder een greintje berouw in haar eentje naar bed. De heer en mevrouw Grabble gingen afzonderlijk naar bed en schreeuwden verwensingen tegen elkaar. De gezusters Musgrove deden hun best om mevrouw Truster te troosten, die steeds maar hysterisch uitriep dat haar man geen bruinwerker was.

‘Nee, natuurlijk niet, liefje,’ zeiden ze gezamenlijk en zonder het flauwste idee wat mevrouw Truster eigenlijk bedoelde. ‘Een dominee kan onmogelijk een bruinwerker zijn. Ik dacht trouwens altijd dat ze zoiets een zwartwerker noemden, of is dat nog erger?’

De poging van mevrouw Truster de situatie uit te leggen door te zeggen dat ze niet met een nicht was getrouwd, maakte de zaak er ook niet duidelijker op.

Sommige mensen reageerden echter op een minder onschuldige manier op de gebeurtenissen. Meneer en mevrouw Raceme raakten zo buiten zinnen door de klappen die ze hoorden uitdelen dat ze voor deze ene keer vergaten de gordijnen van de slaapkamer dicht te doen en Lockhart dus het volle zicht gunden op hun eigen perversiteit. Hij had vol belangstelling toegekeken hoe meneer Raceme eerst zijn vrouw aan het bed bond en lichtjes afranselde met een rottinkje en zich vervolgens door haar liet afrossen. Hij ging naar huis en schreef de details in hun dossier en om de avond compleet te maken begaf hij zich ten slotte naar de garage en verzekerde zijn buren, de Wilsons, dat de dood nabij was, en wel op zo’n overtuigende manier dat de lichten weer de hele nacht bleven branden. Al met al was het een bijzonder vruchtbare en informatieve dag geweest, dacht hij terwijl hij in bed stapte naast zijn stralende engel Jessica. Als hij zijn campagne even energiek kon blijven voortzetten, zouden binnenkort de eerste bordjes met Te Koop verschijnen in Sandicott Crescent. Hij kroop dicht tegen Jessica aan en even later waren ze bezig met een van de kuise vrijpartijtjes die hun huwelijk kenmerkten.





11




Het was Jessica die voor de volgende ontwikkeling zorgde toen ze de dag daarop thuiskwam van haar baantje als typiste bij een uitzendbureau.

‘Je raadt nooit wie er in Green End woont,’ zei ze opgewonden.

‘Nee,’ beaamde Lockhart, met die ogenschijnlijke en letterlijke openhartigheid die de slinkse kronkels van zijn geest maskeerde. Met Green End had hij niets te maken. Dat lag zo’n anderhalve kilometer verder in West Pursley, aan de andere kant van de golfbaan, en was een nog sjiekere buitenwijk met grotere huizen, grotere tuinen en oudere bomen.