Een zee van verlangen(163)

Zachtjes lachend gaf Pandora zichzelf een complimentje toen ze de aandacht handig afleidde van de huwelijksakte. ‘Je hoeft niet zoveel moeite te doen om het document op te sporen, Colton. Als je wérkelijk wilt dat ik mijn mond houd over ons huwelijk, hoef je alleen maar míj enige edelmoedigheid te betonen in plaats van die soldaten…’

Colton trok zijn wenkbrauwen op. Dat voorstel had hij al verwacht toen hij haar in de kamer aantrof. ‘In welke vorm?’

‘Hm, een royaal bedrag, waarvan ik de rest van mijn leven comfortabel kan rondkomen.’

‘Chantage, met andere woorden.’

‘O, nee, Colton. Ik vraag alleen om een beetje medelijden, als je bedenkt dat ik mijn rechtmatige positie als markiezin opgeef en mijn recht op…’ - ze gebaarde om zich heen - ‘dit alles.’

Hij keek peinzend. ‘Momenteel ben ik niet geneigd je aanbod te accepteren, Pandora. Ik ben nooit bereid geweest toe te geven aan de eisen van mensen die proberen voordeel te behalen uit tragische of moeilijke situaties, maar ik moet aan anderen denken die waarschijnlijk te lijden zouden hebben onder een schandaal. Als ik het eens zou zijn met je voorwaarden, moet ik weten waar je woont, voor het geval ik je zou moeten bereiken. Of ga je terug naar het theater?’

‘Daar speel ik niet meer. Het schijnt dat er een andere actrice is gevonden om mijn plaats in te nemen die zogenaamd meer talent heeft dan ik. Ik weet zeker dat ze na verloop van tijd hun vergissing zullen inzien en me op hun knieën om vergeving zullen vragen. Maar ik wijk af van ons onderwerp. Als je het wilt weten, ik was van plan een tijdje hier in de buurt te blijven… in dit huis in feite. Ik bén nu eenmaal je wettige echtgenote.’ Ze hief haar kin in de lucht alsof ze zich ernstig gekwetst voelde door zijn afwijzing. ‘Maar ik kan zien dat je dat nu niet wenst, omdat je een jongere vrouw hebt gevonden om aan je behoeften te voldoen. Natuurlijk weet je dat je huidige liefje in het beste geval niet meer dan je maîtresse is, omdat ik nog steeds je vrouw ben. En dat zul je niet kunnen veranderen, tenzij je een scheiding kunt krijgen, maar dat zou een hoop geld kosten en een groot schandaal veroorzaken.’

Alsof hij haar niet gehoord had, liet Colton Genevieve op en neer wippen op zijn knie. Het kind liet luide en schelle vreugdekreetjes horen, zodat Pandora haar handen voor haar oren sloeg.

‘Móet dat?’ vroeg ze woedend. ‘Ik vrees dat mijn gehoor na vandaag nooit meer hetzelfde zal zijn.’

Ze wees meesmuilend en nadrukkelijk naar Adriana’s dikke buik. ‘Het lijkt me dat je je best doet de Wyndhams een nieuwe erfgenaam te bezorgen. Jammer dat het een bastaard zal zijn.’

Colton voelde Adriana sidderen bij de dreigende woorden van de actrice en sloeg zijn arm om haar middel, alsof hij haar lichamelijk wilde beschermen tegen Pandora’s spot. Hij legde zijn hand op haar dij en trok haar dicht tegen zich aan. ‘Het is goed, liefste,’ mompelde hij, in een poging haar gerust te stellen. ‘We komen hier onbeschadigd doorheen, dat beloof ik je.’

Zijn woorden wekten de jaloezie van de toeschouwster. ‘Ha, dat kun je tegen haar zeggen, als je denkt dat het zal helpen, Colton,’ zei Pandora met sarcastische spot, ‘maar ik zie echt niet hoe je die belofte waar wilt maken. Jullie zijn niet eens getrouwd!’

Ze deinsde achteruit toen ze de bijna dierlijke glinstering zag in de grijze ogen die zich op haar richtten. Ze had Colton Wyndham nog nooit zó woedend meegemaakt.

‘Je laat me geen andere keus, Pandora,’ zei hij op kille toon. ‘Ik verzeker je dat ik hemel en aarde zal bewegen om bewijzen te vinden dat de geloften die jij en ik hebben uitgewisseld niets dan een schijnvertoning waren. En als ze dat niet mochten zijn, ga ik naar elke hoge magistraat in het land om mijn onschuld te bepleiten, en dat ik onkundig was van het feit dat je nog leefde toen ik met mijn vrouw trouwde. Ik verzeker je dat ik alles zal toepassen wat gunstig voor me kan zijn, zelfs het feit dat ik een oorlogsheld ben, om het recht te krijgen je voorgoed uit mijn leven te bannen en mijn huwelijk te bezegelen met de enige vrouw van wie ik ooit gehouden heb. Begrijp je me?’

‘Ik zal je laten boeten als je probeert me zonder een cent af te schepen!’ schreeuwde ze zó hard en schel dat hun trommelvliezen leken te zullen barsten. ‘Je zult Genie niet kunnen houden. Ik zal mijn recht opeisen als moeder en zal niet ophouden voor ze haar aan me terug hebben gegeven!’

‘Dan zal ik gewoon moeten bewijzen dat ze niet van jou is, nietwaar?’ antwoordde Colton hatelijk. ‘Het zal misschien een tijdje duren, maar ik denk wel dat het me zal lukken.’

Een onheilspellende uitdrukking verscheen in Pandora’s ogen. ‘Je bent een hulpeloze, verliefde idioot! Je hebt géén idee welke schandalen je het hoofd zult moeten bieden als je het waagt je tegen me te verzetten. Geloof me, ik zal wraak nemen op jou en je kindvrouwtje, zelfs al moet ik met elke magistraat in dit land naar bed om dat voor elkaar te krijgen. Ik kan ongelooflijk overtuigend zijn als het moet en zal het arme slachtoffer spelen terwijl ik intrigeer en lieg. Als ik met jullie klaar ben, zullen jullie geen van beiden met opgeheven hoofd door Londen kunnen lopen, en zeker niet in dit armzalige huis dat je je landgoed noemt.’