Een zee van verlangen(129)

‘Je ziet er extra mooi uit vanavond, lieverd. Alistair zei dat Samantha en Percy vanavond ook in de Assembly Rooms zullen zijn met Stuart en Berenice. Je tante vertelde dat veel van je vroegere aanbidders naar je hebben geïnformeerd en van plan zijn vanavond ook in Lansdown aanwezig te zijn, in de hoop weer een kans te kunnen wagen. Natuurlijk betwijfel ik of je-weet-wel-wie er zal zijn.’ Christina durfde Coltons naam niet uit te spreken, uit angst voor een nieuwe tranenstroom. Maar ze vond het bijzonder jammer dat hij er niet zou zijn om met eigen ogen te zien hoe enthousiast andere bewonderaars waren over zijn heel opvallende afwezigheid aan Adriana’s zijde. Het zou zijn verdiende loon zijn als hij besefte hoe gretig andere edellieden blijk gaven van hun verlangen om Adriana’s hand te veroveren. Misschien was het omdat ze de moeder was dat ze zo van streek was door wat ze als een persoonlijke belediging beschouwde. Maar ze kon niet vergeten dat er nóg iemand was die intens bedroefd zou zijn als die twee voorgoed uit elkaar gingen.

‘Die lieve Philana was de wanhoop nabij toen ze hoorde over zijn plotselinge vaderschap en zijn huwelijk met die actrice. Ze was ontsteld dat speciale vergunningen konden worden verkregen in ruil voor bewezen gunsten aan de aartsbisschop, teneinde zo’n overhaast huwelijk te legaliseren. Toch hoopt ze dat je haar zoon zult kunnen vergeven en zijn huwelijksaanzoek toch nog in overweging wilt nemen. Helaas heb ik haar moeten vertellen dat ik geen mogelijkheid daartoe zag. Al zou de markies nóg zo’n knappe echtgenoot zijn, een vrouw moet kunnen vertrouwen op de integriteit van haar man. Maar er zijn mensen die hem heel trouw zijn en hem verdedigen. Die arme Alistair doet erg zijn best om discreet te zwijgen in Tilly’s aanwezigheid, maar het is duidelijk dat hij grote bewondering heeft voor zijn neef. Hij heeft zelfs voor hem gepleit bij je vader en ging zo ver te beweren dat het gedrag van de markies nobel genoemd kon worden vergeleken met andere aristocraten die hun onwettige nakomelingen de rug toekeren en arrogant pretenderen niets onbetamelijks te hebben gedaan. Maar op het ogenblik wil Alistair Tilly niet tegen zich innemen door hem te verdedigen, omdat het duidelijk is dat Tilly jou net zo trouw is. Als ik mijn ogen kan geloven, zou ik zeggen dat Alistair heel verliefd is op je tante.’

Adriana glimlachte flauwtjes. ‘Hij is waarschijnlijk zelf nog het meest verbaasd over zijn verliefdheid, na al die jaren erin geslaagd te zijn vrijgezel te blijven.’

‘Ja, ik dat zou best kunnen begrijpen,’ gaf Christina toe. ‘Zolang we met de Wyndhams bevriend zijn, is hij nooit overmatig enthousiast geweest ten opzichte van vrouwen of het huwelijk. Misschien is die onafhankelijkheid je-weet-wel-wie aangeboren.’

Glimlachend wenkte ze haar dochter. ‘Kom, lieverd. Ik denk dat je vader al ongeduldig loopt te ijsberen.’

Zodra het gezelschap in Lansdown Crescent arriveerde, werd Adriana bestormd door mannen die om haar aandacht dongen. Het gerucht dat ze zonder haar gebruikelijke begeleider in Bath was, was sinds de dag ervoor zelfs tot Londen doorgedrongen.

Sir Guy Dalton had vooraan gestaan in de drom jongemannen. Toen Adriana binnenkwam, maakte hij een diepe buiging en begon onmiddellijk een levendig gesprek met haar.

Adriana glimlachte een tijdje naar de jonge edelman, maar wees vriendelijk zijn uitnodiging af toen hij probeerde haar over te halen op een van de plaatsen te gaan zitten die dominee William Dalton in de Assembly Rooms had gereserveerd voor zijn gezin en hun gast, de aartsbisschop.

De muziek in de balzaal was meeslepend en vrolijk, en ondanks haar sombere stemming begon Adriana zich weer jong te voelen, althans voldoende om te dansen met sir Guy en verschillende andere mannen. Maar toen ze weer aan de kant stond, werd ze plotseling van haar stuk gebracht omdat Roger Elston voor haar kwam staan.

‘Mylady.’ Hij keek haar glimlachend aan, alsof hij volmaakt onschuldig was aan enig vroeger wangedrag.

Ze forceerde een strak glimlachje en boog even haar hoofd. ‘Meneer Elston.’

Ze wilde meteen langs hem heen lopen, maar hij liep in dezelfde richting waarin ze probeerde te vluchten, sluw haar ontsnapping verhinderend, terwijl hij achteloos door de gang keek. Toen, alsof hij zich er volkomen onbewust van was dat ze wilde dat hij wegging, keek hij haar glimlachend aan. Een ijzige bik was het antwoord, maar onverstoorbaar gingen zijn ogen omlaag naar haar boezem. Of hij slechts probeerde zijn geheugen op te frissen of aan schandaliger dingen dacht, kon ze niet vaststellen, maar haar woede was er niet minder om.

‘Verbazingwekkend u hier te vinden zonder uw galante begeleider,’ merkte Roger hooghartig op. ‘Heeft lord Randwulf u wellicht vergeten, of een andere dame gevonden om de tijd mee te verdrijven?’