Een zee van verlangen(118)

‘Ja, mylady.’ Bentley besefte dat hij haar dreigement maar beter niet kon negeren, bedenkend dat ze zelfs als een klein meisje zijn huidige meester een klap had verkocht en een blauw oog had geslagen toen ze genoeg had van zijn grappenmakerij. Hij kwam van zijn hoge zitplaats af en vermeed naar de gescheurde jurk te kijken toen hij haastig naar zijn werkgever liep. ‘Milord, vindt u niet dat we nu maar beter kunnen gaan? Lady Adriana lijkt op het ogenblik echt heel ontevreden over u. Misschien kunt u, als ze wat gekalmeerd is -’

‘Verdomme, Bentley, dit gaat je geen donder aan, dus hou je erbuiten!’ snauwde Colton. ‘Ga terug naar het rijtuig, waar je hoort!’

‘Vloek niet tegen hem!’ riep Adriana en zwaaide weer met haar tas. Deze keer trof ze Colton in zijn oog, en hij struikelde pijnlijk verrast achteruit.

‘Wat is hier aan de hand?’ bulderde een mannenstem van het bordes.

Adriana wendde zich van Colton af, die een hand op zijn pijnlijke oog legde, en rende in de armen van haar vader. Ze verborg haar gezicht tegen zijn borst en barstte in tranen uit.

Ernstig bezorgd over het welzijn van zijn dochter keek Gyles kwaad naar de man die wankelend naar hem toe kwam. ‘Sir, als u mijn dochter op een of andere manier hebt gekwetst, dan verzeker ik dat u, markies of niet, het niet zult overleven. Deze keer zal ik de zaak in eigen hand nemen.’

Colton probeerde zijn troebele, waterige blik op de verontwaardigde graaf te richten. ‘Naar wat ik uit het gebrabbel van uw dochter heb kunnen opmaken, lord Gyles, geloof ik dat eerder het tegendeel de oorzaak van het probleem is. Ik zweer u dat ik me streng gehouden heb aan de code van het fatsoen en me als een heer heb gedragen. Ik heb haar weer in dezelfde onbedorven toestand aan u overgedragen.’

Adriana plukte aan de revers van de kamerjas van haar vader. ‘Papa, alstublieft, stuur hem weg.’

‘Heeft hij je kwaad gedaan, kind?’

‘Nee, papa, hij heeft me helemaal niet aangeraakt.’

Met een zucht van verlichting sloeg Gyles zijn trillende hand tegen zijn voorhoofd. Na Rogers poging tot aanranding was hij erg achterdochtig geworden en het duurde even voor hij zich weer helemaal onder controle had. Toen ondervroeg hij haar verder. ‘Wat heeft die man dan gedaan dat je zo moet huilen?’

‘Hij heeft helemaal niets gedaan, papa. Hij heeft zich een perfecte heer gedragen…’

Colton, die één hand voor zijn oog hield, hief de andere hand spottend op. ‘Milord, misschien begint u het nu te begrijpen…’

Adriana drukte haar hoofd tegen haar vaders borst. ‘Hij wil me nu net zomin als zestien jaar geleden.’

‘Dat is niet waar!’ snauwde Colton. ‘Ik wil haar wél, zó graag zelfs -’ Hij zweeg abrupt en hield zijn hoofd schuin, zich afvragend of hij bezig was zijn verstand te verliezen. Wat hij op het punt had gestaan toe te geven zou hem halsoverkop naar het altaar hebben geleid, en wel op de manier die zijn vader voor hem gepland had. Had hij dan helemaal geen eigen wil meer?

‘Alstublieft, papa,’ jammerde Adriana. ‘Laten we naar binnen gaan. Ik wil nooit meer over lord Sedgwicks contract praten. Als lord Riordan nog steeds met me wil trouwen, zal ik toestemmen in zijn aanzoek.’

‘Hé, wacht eens even, verdomme!’ brulde Colton, zó hard dat lord Standish verbaasd zijn wenkbrauwen optrok. ‘Ik heb hier óók nog enig recht!’

Gyles maakte een kalmerend gebaar, in de hoop de woedende man tot rede te brengen. Niet sinds Colton tegen de plannen van zijn vader in opstand was gekomen, had Gyles hem zo woedend zijn stem horen verheffen. Het gaf hem reden om te hopen dat Colton werkelijk om zijn dochter gaf. ‘Het is beter als we deze kwestie later bespreken, milord, als u en Adriana de kans hebben gehad erover na te denken. Het is duidelijk dat mijn dochter van streek is, en de discussie op dit moment voortzetten zou haar alleen nog maar meer verontrusten. Geef haar een dag of twee om tot zichzelf te komen, dan praten we verder.’

Colton verzette zich, hij wilde de zaak regelen voordat Adriana iets zou doen waar ze later beiden spijt van zouden hebben. Samantha had hem op de hoogte gebracht van de geruchten die over Riordan de ronde deden. Nu hij Adriana had horen zeggen dat ze zijn aanzoek zou aannemen, werd hij gekweld door een hevige jaloezie. Van al Adriana’s aanbidders, was Riordan degene die hij het meest vreesde. De man had de intelligentie, het uiterlijk en de charme om Adriana van hem af te nemen. Alleen het contract dat zijn vader jaren geleden had opgesteld, schonk hem een gering voordeel boven de ander. En als dat alles was wat hij had om haar te beletten met de ander te trouwen, dan zou hij argumenteren tot hij blauw in zijn gezicht zag vóór hij zou toelaten dat Adriana een eind maakte aan dat verdrag. Al had hij persoonlijk nog zo’n bewondering voor Riordan, hij twijfelde er niet aan of hij zou zijn grootste vijand worden als ze in strijd raakten over Adriana.