Een zee van verlangen(121)

Hij bleef zwijgen, niet in staat haar verzoek in te willigen, dat hoogstwaarschijnlijk zou betekenen dat hij Adriana zou verliezen.

‘Colton, alsjeblieft., ik weet het… je hebt me verteld… dat je niet., met me zou trouwen… maar ik smeek je… ter wille van mij en ons kind…’

Colton voelde een prikkeling in zijn nek. Zijn instinct waarschuwde hem uiterst voorzichtig te zijn met het nemen van een besluit. ‘Wat moet er met het kind gebeuren?’

Haar lippen vertrokken bedroefd. ‘Ik wilde… vragen… of je haar… mee naar huis… wilt nemen. Je zult zien… dat de baby… een paarse moedervlek… heeft… op haar rug… net als haar vader.’

Ze gebaarde zwakjes naar de vrouw in de boek. ‘Alice… is… schoonmaakster… in het theater. Ze heeft… gisteren haar baby… verloren… en heeft toegestemd… mijn kind te… zogen.’

De slonzige vrouw stond op van de stoel en kwam met het kind naar hem toe. Ze bleef naast Colton staan en leek te meesmuilen toen ze het kind van de borst nam. Ze draaide de baby om, ontblootte de kleine billetjes, hield ze dicht bij de lamp en wees met een vuile vinger naar de moedervlek.

Coltons hart zonk in zijn schoenen. Hij wist zeker dat die donkere vlek dezelfde vorm had als de moedervlek waarmee hij geboren was. Zijn vader en zijn grootvader hadden er ook een gehad. Het scheen te bewijzen dat het kind van hem was. Maar hij was niet van plan dat zonder meer te accepteren. De aanwezigheid van het kind was een bedreiging voor zijn toekomst met Adriana. En ook al leek de moedervlek echt, hij kon niet laten de authenticiteit ervan te testen door met zijn duim erover te wrijven, om zeker te zijn dat het niet handig was aangebracht met de schmink van een actrice.

Helaas bleken zijn pogingen vergeefs. Als de vlek nagemaakt was, dan was dat gedaan door een talentvolle kunstenaar, want de paarse vlek leek echt.

Ongenegen om aan het verzoek van de actrice te voldoen, staarde Colton uitdrukkingsloos voor zich uit, terwijl de vrouw terugkeerde naar de stoel. Een deel van hem dwong hem te doen wat juist was voor het kind. Hij wilde beslist niet dat een van zijn afstammelingen een uitgestotene zou zijn, maar een andere kant maande hem tot voorzichtigheid. Als hij Pandora’s verzoek inwilligde en ze niet stierf, zou hij voorgoed aan haar gebonden zijn, en dat was nooit zijn bedoeling geweest.

‘Dominee… Goodfellow…’ - Pandora’s gefluisterde woorden waren nauwelijks meer verstaanbaar terwijl ze haar hand ophief en naar de predikant wees - ‘zei dat elk bastaardkind… voor eeuwig verdoemd is… Hij zei… ook dat… mijn zonden… me niet vergeven… kunnen worden… tenzij ik trouw., met de vader van het kind. Colton… ik ben stervende… help me,’ hijgde ze op meelijwekkende toon. ‘Ik wil niet… branden… in de hel.’

Colton zuchtte diep. ‘Ik heb weinig ervaring met trouwen, maar ik geloof dat er een vergunning voor nodig is.’

De predikant kwam naar voren met zijn hand tegen zijn borst. ‘In mijn jaren als predikant heb ik het geluk gehad in verscheidene gevallen iets goeds te kunnen voor mensen in hoge posities. Als gevolg daarvan heb ik voor mistress Mayes een speciale vergunning kunnen krijgen van zijne genade, de aartsbisschop. Alleen uw handtekening is nog nodig, milord…’

Colton merkte dat er nog een beetje rebellie in hem was overgebleven. ‘Onmogelijk!’

‘De documenten moeten worden getekend in bijzijn van getuigen, milord. Hebt u er iets tegen om het huwelijk te bezegelen met uw handtekening? Of wenst u niet te trouwen met de moeder van uw kind?’

De val klapte dicht. Zijn grootste verdriet was het verlies van de mooie Adriana. Hoe kon hij enige hoop hebben dat Adriana hierna met hem zou trouwen?

Er kwam geen geluid meer uit het bed. Colton zag dat de ogen van de actrice gesloten waren en haar ademhaling slechts heel oppervlakkig was.

‘Het lijkt me dat u niet veel tijd hebt om de zaak te rectificeren, milord,’ zei de predikant. ‘Mistress Mayes heeft niet lang meer te leven.’

Met een diepe zucht mompelde Colton ongelukkig: ‘Ik zal met haar trouwen.’

‘En het kind? Neemt u dat mee?’

‘Ze zal worden grootgebracht als mijn eigen kind,’ beloofde Colton met een al even groot gebrek aan enthousiasme.

Er leek maar een kort moment te zijn verstreken voordat de huwelijksbeloften werden uitgesproken, zwakjes door Pandora en nogal nors door Colton.

‘De min heeft me toegezegd dat ze bereid is voor het kind te zorgen als u wilt dat ze met u meegaat, milord. Kan dat uw goedkeuring wegdragen?’

Colton vond het idee ongeveer even aantrekkelijk als trouwen, maar hij zag op dat moment geen andere uitweg. ‘Het lijkt me dat ik weinig keus heb als het kind gevoed moet worden.’