Een nacht in(20)

Ze wist niet of ze moest lachen of huilen. Terwijl ze een stap bij het bed vandaan deed, duwde ze een losgeraakte lok achter haar oor. ‘Dat moet ik zeker beschouwen als een compliment?’

‘Het is een teken dat ik je niet zomaar afwijs, zoals jij mij hebt afgewezen. Ik zeg tenminste eerlijk dat ik weer het bed met je wil delen.’

‘Lust kan niet op tegen genegenheid, Zahir.’ Het woord ‘liefde’ wilde ze tegenover hem niet eens gebruiken. Niet zolang hij het haar nog betaald wilde zetten dat ze hem drie jaar geleden had afgewezen. Ze slaakte een zucht. ‘Vind je dat ik daar genoegen mee moet nemen, omdat ik je iets verschuldigd zou zijn? Hoe dan ook, ik kan hier niet onbeperkt blijven. Zodra ik je alles heb verteld wat ik over het juweel weet, en het met eigen ogen heb mogen aanschouwen, ga ik weer naar huis. Ik heb daar een baan, een baan waar ik al heel lang op uit was en waar ik hard voor heb gewerkt. Bovendien voelt mijn vader zich de laatste tijd niet goed, dus zul je een andere courtisane moeten zoeken.’ Ze maakte aanstalten om weg te lopen.

‘Gina!’

Toen ze zich omdraaide, zag ze dat Zahir opstond. Hij stond nogal wankel op zijn benen, en snel liep ze weer naar hem toe.

‘Wat moet dit voorstellen? Ga snel weer liggen, voordat je jezelf iets aandoet!’

‘Wat kan jou dat nou schelen?’ beet hij haar toe, terwijl hij met tegenzin toestond dat ze hem weer in bed hielp. ‘Je zou gewoon het eerste het beste vliegtuig naar huis nemen, zonder erbij stil te staan of ik het wel overleef.’

‘Doe niet zo belachelijk.’

‘Je klinkt als een ouwe vrijster. Weet je wel hoe moeilijk het voor me is om in je nabijheid te verkeren, zonder je te kunnen aanraken? En nu ben ik niet meer alleen seksueel gefrustreerd, maar ook nog eens gewond! Ik zal meer nodig hebben dan een slaappil om vannacht in slaap te komen.’

Het was duidelijk dat hij pijn had, en Gina streek teder een donkere lok van zijn voorhoofd. ‘Waarom ben je dan ook de problemen gaan opzoeken? Je had beter iemand anders kunnen sturen. Iemand die het gewend is om te gaan met zulke gevoelige kwesties.’

‘Denk je soms dat ik niet opgewassen ben tegen een stel opvliegende rebellen?’

‘Je strijdvaardigheid trek ik niet in twijfel, Zahir. In ieder geval zie je er imposant en sterk uit. Maar wat je vandaag gedaan hebt, lijkt me nogal roekeloos, en ook niet nodig.’

Kwaad keek hij haar aan. ‘Hoe weet jij nou wat ik wel en niet moet doen? Ik kan niet zomaar de hele dag in mijn paleis bevelen uitdelen. Daarnaast ben ik ook politicus en diplomaat. Die rebellen zorgden al maandenlang voor onrust in de dorpen, en het werd tijd om te laten zien dat dat in dit land niet zonder meer geaccepteerd wordt! En wie kan die boodschap nou beter overbrengen dan het staatshoofd zelf?’

‘Maak je nou niet zo druk. Straks gaan je wonden weer open.’

‘Je kunt gaan.’

‘Wat?’

‘Je leidt me af en werkt me op mijn zenuwen, terwijl ik nu rust nodig heb om de situatie te overdenken en om aan te sterken.’

‘Goed. Ik begrijp het.’

Net toen ze zich wilde omdraaien, legde Zahir zijn grote hand in haar nek en trok hij haar gezicht naar zich toe. Zijn kus was verhit, ruw en hartstochtelijk, maar het was duidelijk dat hij haar wilde straffen.

Gina’s knieën knikten, en ze bevochtigde haar onderlip toen hij haar opeens losliet.

‘Ga nu maar.’

Haar lichaam voelde loodzwaar aan, en achteraf kon ze zich niet meer herinneren hoe ze de kamer uit was gekomen.



Men zei dat een gewonde beer gevaarlijk was. De volgende ochtend, toen Zahir door zijn privétuin wandelde, was hij zich sterk bewust van zijn verwondingen, terwijl hij terugdacht aan de gestoorde rebel die hem en zijn lijfwacht had aangevallen. Hij had pijn en was boos, en hij had het gevoel dat hij uit zou vallen tegen iedereen die het ook maar waagde zich in zijn buurt te begeven.

Gelukkig voelde Jamal zijn stemmingen goed aan. Vanmorgen had de bediende hem koffie gebracht, maar omdat hij aan Gina had moeten denken, en aan de manier waarop hij haar behandeld had, had hij het koperen dienblad door de tuin geslingerd. Alles was in de vijver beland, maar Jamal had de troep opgeruimd zonder een spier te vertrekken.

Over een uur, nadat de arts hem weer onderzocht had, moest Zahir een bijeenkomst van de ministerraad leiden, over de opstand in de bergen. Maar op dit moment werd hij vooral in beslag genomen door Gina. Hij had haar een aanbod gedaan dat de meeste vrouwen niet zouden weigeren, maar natuurlijk gold dat niet voor Gina. Ze had de voorkeur gegeven aan haar baan, en aan haar vader. Alweer!

Stiekem had hij bewondering voor haar loyaliteit aan haar werk en haar familie, maar tegelijkertijd was hij ontzettend jaloers, en het zat hem dwars dat hij kennelijk nog steeds onder aan haar prioriteitenlijstje stond. Hij moest ervoor zorgen dat ze langer in Kabuyadir zou blijven dan een paar dagen. Nu hij haar weer gezien had, wist hij dat het niet mee zou vallen haar weer uit zijn hoofd te zetten, hoe boos hij ook op haar was.