Droom in zijde(7)

Daarna legde hij de telefoon neer. Zijn ogen hadden die van haar geen moment losgelaten.

Aneesa was zo opgelucht dat ze duizelig werd. Zelfs haar huid begon te tintelen, alsof er iets onuitgesproken tussen hen was voorgevallen. ‘Dank u wel… Heel erg bedankt. Ik weet dat u mij niet hoeft te helpen…’

De man kwam op haar af. Hij pakte het glas uit haar gespannen vingers en bukte zich om het op een tafeltje te zetten. Vreemd genoeg merkte ze dat ze, ondanks het feit dat ze hem niet kende, zich volkomen veilig bij hem voelde. Alsof ze hem kon vertrouwen. En dat was een openbaring na al die dagen dat ze alle mensen om zich heen met een scheve blik had bekeken.

Hij richtte zich weer tot zijn volle intimiderende lengte op.

‘Misschien moeten we ons aan elkaar voorstellen, want het ziet ernaar uit dat je voorlopig nergens heen gaat. Elke bewaker in het hotel is naar je op zoek. Ik vind dat je moet weten dat ik weet wie jij bent.’

Tot voor kort had ze automatisch een dergelijke reactie verwacht. Maar ondanks het feit dat deze man wist wie ze was, lag hij duidelijk niet aan haar voeten.

‘Ja, ik ben Aneesa.’ Haar stem klonk schuchter van dankbaarheid dat ze hier kon schuilen.

Nadat ze nog even had geaarzeld, stak ze haar hand uit. Plotseling besefte ze hoe vreemd ze eruit moest zien in haar trouwjurk, met haar henna tatoeages en al die opvallende juwelen. Haar hand lag in zijn veel grotere hand. Zijn greep was warm en sterk en stuurde een verontrustende elektrische tinteling naar haar onderbuik. Hij glimlachte scheef, waardoor Aneesa opnieuw duizelig werd. Ze was bang dat ze na vanavond nooit meer haar evenwicht zou terugkrijgen.

‘Sebastian… Tot uw dienst, lijkt me.’

In een fractie van een seconde had Sebastian besloten niet zijn achternaam te noemen die als een molensteen om zijn nek hing. Voor het eerst was hij met iemand samen die niet leek te weten wie hij was. Dat was een vreemde gewaarwording.

Er ging een verboden gevoel van spanning door Aneesa heen. Alsof hij haar op een veel zinnelijker manier tot haar dienst kon zijn. Ze was geschokt door haar eigen gedachten Plotseling voelde ze zich overstelpt door alles wat er was gebeurd. Ze voelde zich belachelijk.

‘Mag ik even van je badkamer gebruikmaken?’ vroeg ze.

Opzettelijk langzaam liet hij haar hand los. Hij staarde haar zo lang en intens aan dat er rillinkjes over haar ruggengraat gingen. Nog nooit had een man haar zo uitgesproken aangekeken.

‘Ga je gang. De badkamer is die kant op.’

Ze liep op trillende benen weg, vond de badkamer en glipte naar binnen. Het was een opluchting om van die binnenplaats af te zijn en niet meer die immense druk te voelen, en ook om bij de verontrustende Sebastian uit de buurt te zijn. Het was de herinnering aan zijn ogen die haar had aangespoord om van de ceremonie weg te vluchten.

En nu was ze hier. In zíjn suite. En hij beschermde haar tegen de meute.

Ze huiverde. Ze was een pragmatisch mens. Normaal gesproken liet ze zich niet door haar verbeelding meeslepen, maar het leek wel alsof haar komst hier was voorbestemd. Onmiddellijk voelde ze een lichamelijke reactie die ze nog nooit had ervaren.

Zelfs op die noodlottige avond dat ze naar Jamals kamer was gegaan met de naïeve gedachte hem te verleiden, had ze geen lichamelijke verwachtingen gekoesterd. En toch was ze in de laatste paar minuten zich meer van zichzelf en een man bewust geweest dan ooit. Het deed de recente verschrikkelijke gebeurtenissen naar de achtergrond verdwijnen.

Ze ging voor de spiegel staan. De zachte verlichting was automatisch aangegaan zodra ze de deur van de badkamer had geopend. Ze zuchtte diep. Sinds wanneer was ze zo aan dit soort luxe gewend geraakt?

Één blik op haar zwaar opgemaakte gezicht en ze wilde zich weer schoon voelen. Alsof ze het personage Aneesa Adani, de lieveling van Bollywood, weg kon wassen. Ze maakte de clip los waaraan het juweel vastzat dat op haar voorhoofd hing. Nadat ze het voorzichtig had neergelegd, maakte ze haar gezicht nat met warm water. Na een paar minuten zag ze echter dat er heel wat meer nodig was om het allemaal weg te krijgen. Een gevoel van moedeloosheid overviel haar, en ze voelde een steek van pijn. Ze wist hoeveel ophef ze in haar familie had veroorzaakt. Over Jamal maakte ze zich geen zorgen; hij zou het wel overleven. Zeker nu ze wist dat hij haar slechts als een pion had beschouwd.

Maar haar ouders… Die verdienden beter. Ze kon de teleurstelling en vernedering op hun gezichten zien. Ze hielden zoveel van haar. Ofschoon ze trots waren op haar succes, wist ze dat ze net zo trots zouden zijn geweest als ze huisvrouw was geworden en baby’s had gekregen. Ze hadden haar altijd onvoorwaardelijk geaccepteerd, en nu beloonde ze hen op deze manier…

Al haar emoties kwamen naar de oppervlakte, en ze kon haar hartverscheurende snikken niet tegenhouden. Tot nu toe had ze nog niet echt haar zelfbeheersing verloren, maar nu dreigde de druk haar te veel te worden. Ze rukte de armbanden en ringen af, zonder zich iets aan te trekken van de pijn die ze voelde. Met bevende handen maakte ze de ketting om haar hals los, en net als de andere sieraden viel hij op het blad naast de wastafel.