Drift(7)

                ‘Mihra bekijkt de camerabeelden van het benedendek en probeert de chauffeur van de Mercedes te traceren. Ook de gegevens over de gestolen vrachtwagen wil ik weten. Ros en Ter Apel vissen alles uit over Lodewijk van Asselt: cv, relaties, financiële situatie, familie, het bekende riedeltje. Telander en ik verhoren Konings en nemen daarna contact op met de patholoog.’

                ‘Als ze komt opdagen,’ zei Ronald Ros, een ervaren onderzoeksrechercheur van tegen de vijftig, die met zijn onafscheidelijke maat Kevin ter Apel, die twintig jaar jonger was, al vaak essentiële gegevens in zaken had gecombineerd en geïnterpreteerd.

                ‘Dan laten we haar ophalen,’ zei Telander.

                ‘Wat doet zíj eigenlijk hier? Ze is toch van het eiland?’ vroeg Kevin ter Apel.

                ‘Dat gaat jou niets aan,’ zei Kraus rustig, ‘maar voor de anderen zal ik haar even introduceren: Lone Telander. Omdat zij de enige eilander van ons team is, lijkt me haar aanwezigheid relevant. Ze heeft jarenlang in Amsterdam gewerkt en was doorslaggevend in het onderzoek naar de Zuidas-moorden.’

                Hij keek het team rond. ‘Aan de slag. Om zes uur overleg.’

                ‘Waar kan ik de wc’s vinden?’ vroeg Telander.

                ‘Ik loop met je mee,’ zei Kraus.

                Telander sloot de deur van het toilet en ging zitten. Daarna trok ze de wc door en verliet de ruimte.

                Bij de wastafel tikte ze tweemaal op haar telefoon en wachtte.

                ‘Nog niet dood?’ vroeg ze.

                Ze luisterde naar de vertrouwde stem, maar onderbrak haar vader: ‘Vanavond ben ik pas laat thuis. Wacht maar niet op me.’





Verhoorkamer


                Kirsten Konings droeg een wit trainingspak en was zorgvuldig opgemaakt, waarschijnlijk om haar onregelmatige huid te maskeren. Constant trommelde ze met haar vingers op het bureau in verhoorkamer 1, waar ook mr. Gijs Holleman, de advocaat van de commerciële omroep, aanwezig was. Hij droeg een maatpak dat enigszins gekreukeld was door de warmte. Konings nam een slok water uit een plastic bekertje.

                ‘Zou het nog lang duren?’ vroeg ze, terwijl ze langs haar volle lippen likte.

                ‘Dit hoort bij het spel. Ze laten ons gewoon wachten.’

                ‘Ik wil trainen,’ zuchtte ze. Iedere avond, behalve als ze het RTL Nieuws van halftien moest presenteren, liep Konings rond tien uur ’s avonds tien kilometer hard. Altijd hetzelfde parcours: de eerste kilometers over de weg, daarna door het park en ten slotte langs de gracht naar haar appartement, waar ze sinds april alleen woonde. Ze had haar relatie met horecaondernemer Bart van der Steen drie maanden geleden uitgemaakt, omdat hij haar ergerde met zijn verwijten. ‘Jij geilt alleen maar op nieuws,’ had hij vaak gezegd. ‘Uit je werk ga je eerst rennen en dan douchen. Daarna zap je langs alle nieuwskanalen en drink je een paar glazen wijn, waar je zo duf van wordt dat je alleen nog maar wilt slapen. Ik besta niet voor je.’

                Hij was de volgende dag vertrokken, maar na een week had hij ineens weer voor haar deur gestaan.

                ‘Ik kan niet zonder je.’

                ‘Het is voorbij.’

                Hij had haar vastgegrepen.

                ‘Je doet me pijn.’

                Hij had in haar armen geknepen.