Drift(15)

                ‘Hebt u zijn mobiele nummer?’ vroeg Kraus.

                Het poedeltje blafte en trok aan de riem.

                ‘Wodan, af!’ zei de vrouw. ‘Wat vroeg u?’

                ‘Of u zijn mobiele nummer hebt.’

                ‘Hij heeft geen draagbare telefoon, maar waarom vraagt u zoveel?’

                ‘We zijn van de recherche en willen hem graag spreken.’

                De vrouw knipperde een paar maal met haar ogen. ‘Heeft hij iets misdaan?’

                ‘We willen hem alleen spreken. U kunt hem dus niet bereiken als er iets is met zijn kat of met zijn familie?’

                ‘Klopt. Hij zegt altijd dat hij het wel hoort als hij terugkomt. Ik geloof niet dat de heer en mevrouw Van Asselt veel om familie geven. Hun kinderen komen ook niet vaak op bezoek.’

                ‘Hoe lang zijn ze op vakantie?’

                ‘Drie, vier weken. Dat wisten ze nog niet precies. Ze gaan altijd met hun camper en reizen door verschillende landen.’

                ‘Mogen we de sleutel, dan gaan we even in het appartement kijken.’

                ‘Als ik uw legitimatie mag zien.’

                Telander en Kraus hielden hun passen voor de vrouw op, die afwisselend naar de pasfoto’s en de gezichten keek.

                ‘Loopt u maar mee,’ zei ze.

                Kraus belde Mahinovic, die meteen opnam.

                ‘Zoek uit wat het kenteken van Hendrik van Asselts camper is. Hij kan ook op naam van zijn vrouw staan. Of van een van zijn kinderen.’

                De vrouw had haar voordeur geopend.

                ‘Mag ik even van het toilet gebruikmaken?’ vroeg Kraus.

                ‘Eerste deur rechts,’ wees de vrouw.

                Kraus verdween achter de zwarte deur.

                ‘Ik pak de sleutels even,’ zei de vrouw, terwijl ze het hondje van de riem bevrijdde. Het snuffelde aan Telanders schoenen en likte eraan. Telander tilde haar voet op en het poedeltje piepte als een muis. Met zijn kwaststaartje tussen de benen schoot het achter zijn baasje aan. Het kefte.

                ‘Wodan, stil!’

                Het hondje drentelde om haar heen. De vrouw trok een la van een dressoir open en pakte een sigarenkistje dat ze op het spiegelgladde bovenblad zette. Ze opende het houten kistje en nam de sleutel tussen duim en wijsvinger.

                Terwijl de vrouw met de sleutel in haar hand naar de hal liep, schoof Kraus het slot van de toiletdeur naar rechts en zwaaide die open. Hij kwam bijna tegen de tengere schouders van de vrouw.

                ‘Bedankt,’ zei Telander, die de sleutel aanpakte die aan een sleutelhanger met het Volkswagen-logo hing. Het embleem voelde koud aan. ‘We brengen hem straks weer terug.’

                Kraus en Telander gingen de drie trappen op. Kraus hijgde licht toen Telander de sleutel in het slot van de eiken deur stak.

                Het huis was ingericht met designklassiekers: een originele Martin Visser-slaapbank, twee Gelderland 5470-stoelen en Gispen-eetkamerstoelen, gestoffeerd met zwarte ribstof. De eettafel was antiek, waarschijnlijk Frans appelhout. Een wand bestond alleen uit boeken. De ingebouwde boekenkast reikte tot aan het plafond dat gestuukt was. De lcd-televisie en het homevideosysteem stonden op een Pastoe-kastje, dat aan de muur hing. De bedrading was onzichtbaar.