Dodenschip(97)

‘Niet eens op slot,’ merkte Linc op.

Juan keek voorzichtig naar binnen. ‘Daar was ook geen reden voor. Kijk maar.’

Er viel daglicht door de dakramen naar binnen maar in de loods was het toch schemerig. Het was wel licht genoeg om te zien dat de loods helemaal leeg was. Er waren geen pilaren om het dak te ondersteunen, en als de deur niet zo klein was zou Juan vermoeden dat dit een vliegtuighangar was. De betonnen vloer was effen grijs geschilderd en heel schoon. Toen Juan naar binnen stapte rook hij vaag bleekwater.

‘Zo te zien is de werkster geweest, nietwaar?’ grapte Linc, die achter Juan was gaan staan.

Cabrillo bleef zwijgen. Hij wist al dat ze hier geen aanwijzingen zouden vinden dat Severance schuldig was en dat ze dus geen goede reden hadden om Max terug te halen. De responsivisten hadden alles weggehaald wat herinnerde aan wat hier gebeurd was. De leidingen van de airconditioning waren verdwenen, de bedrading en de afvoerkanalen – alles.

‘Dit is verdomme tijdverspilling,’ zei hij vol afschuw.

Linc hurkte om de vloer te bestuderen. Hij kwam weer overeind en zei: ‘Dit beton is nogal verweerd. Ik denk dat het door de Japanners is gestort, toen ze hier dat gevangenkamp bouwden.’

‘Maar waar hadden ze dan zo’n groot gebouw voor nodig?’ vroeg Juan zich hardop af. ‘De omgeving is te heuvelachtig voor een landingsstrip, dus dit kan geen hangar zijn.’

‘Ik heb geen idee. Misschien een opslagplaats?’

‘Eerder een fabriek,’ oordeelde Juan. ‘Ik durf te wedden dat krijgsgevangenen hier slavenarbeid moesten verrichten. Dat gebeurde in alle door de Japanners bezette gebieden.’

Linc tikte met zijn vinger tegen zijn neus. ‘Ik denk dat je gelijk hebt.’

Juan pakte zijn satelliettelefoon en belde naar de Oregon. Zodra er verbinding was vroeg Juan om hem door te schakelen naar Eric Stone.

‘Wat is er aan de hand, chef?’ vroeg Eric, nadat hij in zijn hut had opgenomen.

‘Doe mij een plezier en zoek eens informatie over de Japanse bezetting van Bohol Island en de Filippijnen. Ik wil weten of ze daar gevangenkampen en fabrieken hebben gebouwd.’

‘Nu meteen?’

‘Je plan om Janni Dahl te versieren kan wel even wachten.’

‘Oké. Wacht even.’ De verbinding was zo goed dat Juan hoorde hoe Erics vingers driftig typten. ‘Ik heb iets gevonden. Er werd een gevangenis voor inlandse criminelen geopend in maart 1943. Die gevangenis werd gesloten op de dag dat generaal MacArthur weer terugkwam, op 20 oktober 1944. Unit 731 had het toezicht. Moet ik daar ook meer info over zoeken?’

‘Nee, laat maar,’ zei Juan. Het was bloedheet in de loods, maar Juan huiverde onwillekeurig en het bloed leek te stollen in zijn aderen. ‘Ik weet al wat dat betekent.’

Juan verbrak de verbinding. ‘Dit was een doodsfabriek,’ zei hij tegen Linc. ‘Onder leiding van Unit 731.’

‘Nooit van gehoord.’

‘Dat verbaast me niet. Anders dan de Duitsers, die zich verontschuldigd hebben voor de Holocaust, heeft de Japanse regering nooit serieus erkend dat er oorlogsmisdaden zijn gepleegd, ook niet door Unit 731.’

‘Wat heeft die Unit dan gedaan?’

‘Ze bouwden fabrieken en laboratoria in heel bezet China en daar werd gewerkt aan de biologische oorlogvoering van Japan. Er zijn schattingen dat door Unit 731 en vergelijkbare eskaders meer mensen werden vermoord dan in de vernietigingskampen van Hitler. Er werd geëxperimenteerd met alle bekende virussen op de gevangenen. In verscheidene Chinese steden werd builenpest en tyfus verspreid. Soms gebruikten ze vliegtuigen om besmette vlooien boven bepaalde gebieden te verspreiden, of de ziekteverwekkers werden in bommen gestopt. Een andere favoriete tactiek was het opzettelijk besmetten van het drinkwater in een bepaalde stad.’

‘En dat bleef onbestraft?’

‘Ja, jarenlang. Een andere taak van die Unit was het experimenteren met de uitwerking van explosieven en andere wapens op het menselijk lichaam. Honderden gevangenen werden beschoten, opgeblazen en verbrand. Elke marteling die je kunt bedenken is wel geprobeerd door Unit 731. Ik herinner me dat ze gevangenen aan hun voeten ophingen, alleen maar om te bepalen hoelang het duurde voor ze dood waren.’

Linc werd een beetje bleek onder zijn gebruinde huid. ‘En hier was een van hun laboratoria?’ vroeg hij, om zich heen kijkend.

Juan knikte. ‘En de Filippijnse gevangenen hier waren de proefkonijnen.’

‘Denk jij wat ik denk?’

‘Dat Severance deze plek heeft uitgekozen met een speciale bedoeling?’

‘Dat hij vergif gebruikte op de Golden Dawn nadat zijn mensen in een oude fabriek voor bacteriologische oorlogvoering hadden gewerkt kan toch geen toeval zijn? Is het mogelijk dat ze ziekteverwekkers gebruikten die door de Japanners werden achtergelaten?’