Dodenschip(91)

Voor hem was de georganiseerde chaos bij de opnamen van een film met een groot budget vertrouwd, maar inmiddels ook heel onwennig.

Een bewaker in uniform, maar zonder wapen, liep in zijn richting, maar op dat moment klonk een luide stem over het parkeerterrein: ‘Ik kan amper geloven dat jij het echt bent!’

Gwen Russell negeerde de bewaker en ze omhelsde Nixon hartstochtelijk, kuste hem op beide wangen en begroef haar gezicht daarna in zijn dikke baard. Altijd vol energie maakte ze zich snel weer los uit de omhelzing en keek hem strak aan.

‘Je ziet er geweldig uit,’ zei ze uiteindelijk.

‘Ach, toen ik besefte dat geen enkel dieet effect heeft, besloot ik twee jaar geleden tot een maagverkleining,’ Deze beslissing na een levenslang gevecht met zijn overgewicht was wel succesvol. Voor de operatie had Kevin sinds zijn schooltijd nooit minder dan honderd kilo gewogen. Maar nu was hij eindelijk afgeslankt tot 85 kilo.

De koks aan boord van de Oregon bereidden speciale dieetmaaltijden voor hem en al was hij geen sportliefhebber, hij deed trouw zijn dagelijkse gymnastiekoefeningen.

‘Dat is een geweldig succes, kerel.’

Ze draaide hem om en stak haar arm door de zijne, om samen naar de campers te lopen die op een rij geparkeerd stonden.

Gwens haar was roze geverfd en ze was gekleed in een felgekleurde wielerbroek, met daarboven een herenshirt. Minstens vijftien gouden kettingen hingen om haar hals en in beide oren had ze wel zes piercings. Ze was de assistente van Nixon geweest, toen hij genomineerd werd voor een Oscar, en nu werkte ze zelfstandig als veelgevraagd make-upspecialiste.

‘Jij verdween een paar jaar geleden helemaal uit beeld bij iedereen. Niemand wist waar je zat en wat je uitspookte,’ ratelde ze. ‘Dus vertel op, waar ben je allemaal mee bezig?’

‘Er valt niet zoveel over te vertellen.’

Gwen maakte een afwerend gebaar. ‘Kom nou, jij verdwijnt acht jaar lang en dan heb je niets te vertellen? Zat je soms in een klooster? O, wacht eens, je wilt Donna spreken. Zit jij ook bij die groepering van haar? De reactionairen?’

‘Responsivisten,’ verbeterde Kevin haar.

‘Maakt niet uit,’ vond Gwen. ‘Nou? Hoor jij erbij?’

‘Nee, maar ik moet Donna wel spreken over dat onderwerp.’



Ze kwamen bij de make-uptrailer. Gwen opende de deur en liep het opvouwbare trapje op. De vettige geur van cosmetica was overweldigend. Er stonden zes stoelen op een rij voor een lange spiegel boven een plateau dat vol stond met flesjes en potjes in allerlei maten, en genoeg penselen voor eyeliner om er bezems voor een heel voetbalstadion van te maken. Gwen haalde twee flesjes mineraalwater uit een koelkast, wierp een ervan naar Kevin, en ze ging op een stoel zitten. In het felle licht leek haar kapsel op een suikerspin.

‘Dus, wanneer was dat? Kort na de uitreiking van die Oscar – jij had die trouwens moeten krijgen – was je opeens verdwenen. Waarom eigenlijk?’

‘Ik wilde weg uit Hollywood. Ik kon er niet meer tegen.’ Het was duidelijk dat Kevin haar niet wilde vertellen wat hij gedaan had sinds hij de filmindustrie de rug toekeerde. Maar Gwen was altijd een goede vriendin geweest en ze verdiende het de waarheid te horen.

‘Ach, je kent mij,’ begon hij. ‘Ik was nogal links, zoals iedereen. Ik stemde Democraten en haatte alles wat met de Republikeinen te maken had. Ik gaf geld aan milieugroeperingen en ik had een hybride auto. Ik maakte deel uit van het establishment, zoals iedereen daar.’

‘Je gaat me niet vertellen dat je conservatief bent geworden,’ zei Gwen met gespeelde ontzetting. Ze had nooit belangstelling voor politiek gehad.

‘Nee, dat is het niet. Ik plaats wat er gebeurde alleen in de context. Alles veranderde na 11 september.’ Zodra de datum genoemd werd verbleekte Gwen, alsof ze al wist in welke richting het verhaal ging.

‘Mijn zus uit Boston kwam me bezoeken.’

‘Ach nee…’

‘Ze zat in het vliegtuig dat zich in de noordelijke toren van het World Trade Center boorde.’

Gwen strekte haar hand uit en greep Kevins hand vast. ‘Wat vreselijk. Dat wist ik niet.’

‘Ik kon het niet opbrengen om dat aan iedereen te vertellen.’

‘Dus dat is de reden voor jouw verdwijning: omdat je zus gedood werd.’

‘Niet direct,’ zei Kevin. ‘Of misschien ook wel. Ik ging drie weken na de herdenkingsdienst weer aan het werk, en ik probeerde het normale leven weer op te pakken. Ik deed make-upwerk voor een kostuumdrama. Ik zal niet zeggen wie de ster was, want die is nu nog veel beroemder dan toen. Ze zat in de stoel en praatte met haar manager over de aanslagen. Ze zei iets van: “Weet je, het is wel vreselijk wat die mensen is overkomen, maar ik denk toch dat dit land het verdient. Kijk eens hoe wij de rest van de wereld bejegenen. Geen wonder dat ze ons haten.”’