Dodenschip(135)

Dat veranderde allemaal op de tweede dag.

Voor de meeste passagiers was het onderbreken van de communicatie tussen het schip en de wal alleen lastig. Enkele zakenlieden protesteerden, maar de meeste mensen merkten het niet of het interesseerde hen amper.

Mark en Linda wisten wel beter. En er waren nog meer subtiele aanwijzingen. Ze zagen meer bemanningsleden aan dek, alsof ze bezig waren met het scheepsonderhoud. Maar ze besteedden veel tijd aan het observeren van de passagiers. Er werd nog niet gevraagd de sleutels van de hut te tonen, maar Linda en Murph begrepen dat dat spoedig wel zou gebeuren.

Het was duidelijk dat het personeel gehoord had dat er verstekelingen aan boord van de Golden Sky waren, en de rederij was vastbesloten hen te vinden.

Nog verontrustender was het gesnotter.

In de ochtend van hun tweede dag aan boord hadden veel passagiers en bemanningsleden een loopneus en niesbuien. Door te luisteren naar de gesprekken bij het zwembad en in de eetzaal begrepen Mark en Linda dat iedereen zich de vorige avond kerngezond voelde, maar dat de zieken allemaal gebruik hadden gemaakt van het buffet om middernacht en de koks en het bedienend personeel dat toen dienst had ook allemaal ziek waren geworden.

‘Dit moet wel een test zijn,’ veronderstelde Mark.

‘Hoe weet jij dat zo zeker?’ Ze waren bijna klaar met ontbijten, in een hoek van de grote eetzaal.

‘Om twee redenen. Als veel opvarenden ziek worden, dan is dat meestal buikloop. Maar dit lijkt eerder een verkoudheidsvirus. En als dit de grote aanval was, dan zouden we nu allemaal dood zijn.’

‘Wat moeten we doen?’ Linda was een gretige eter, maar nu kon ze amper een hap door haar keel krijgen.

‘Geef niemand een hand, raak de leuningen niet aan, en – heel belangrijk – raak je ogen niet aan. Dat is een favoriete manier voor een verkoudheidsvirus om het lichaam binnen te dringen. We moeten elk halfuur onze handen wassen, en meteen nadat we iets hebben aangeraakt. Maar vooral moeten we ontdekken hoe ze dat dodelijke virus gaan verspreiden, zoals eerder op de Golden Dawn.’

‘Was het fout van ons om hier aan boord te blijven?’ vroeg Linda, terwijl ze haar mond afveegde en haar servet naast haar bord legde.

‘Nee, want we zullen erachter komen hoe ze dat virus verspreiden, nog voordat de grote aanval begint.’

‘Wees toch redelijk. We hebben de watervoorziening gecontroleerd, de luchtinlaten en de apparatuur voor de airconditioning, zelfs de ijsmachines. En we hebben niets gevonden, dus waar moeten we nog zoeken?’

‘De kans iets te vinden wordt groter naarmate we meer mogelijkheden hebben uitgesloten,’ antwoordde Mark. ‘Heb jij je ooit afgevraagd, als je iets kwijt bent, waarom je het altijd vindt op de laatste plek waar je zoekt?’

‘Hoezo?’

‘Nou, je stopt met zoeken zodra je het gevonden hebt. En daarom is het per definitie de laatste plek waar je zoekt.’

‘Wat wil je daarmee zeggen?’

‘Wij hebben nog niet op die spreekwoordelijke laatste plek gezocht.’

Zelfs in de eetzaal konden ze het geronk van een helikopter horen. Ze stonden op van tafel en liepen naar het achterdek. Er was een zwembad bij de achtersteven van de Golden Sky. Het zwembad was afgedekt met stevige platen en matrozen hadden een lint gespannen om de passagiers op afstand te houden.

De helikopter was een Bell Ranger, met op de zijkant de naam POSEIDON TOURS. Mark en Linda stonden enkele dekken hoger en ze zagen de piloot en drie passagiers in het toestel zitten.

‘Dit kan niet goed zijn,’ riep Linda boven het aanzwellende geronk.

‘Denk je dat ze voor ons gekomen zijn?’

‘Mensen sterven zelden aan boord van een cruiseschip, dus als een van zijn volgelingen in Istanbul overleed, dan moet Thom Severance snel in actie zijn gekomen. Ik vraag me af hoe hij de rederij zover gekregen heeft dat ze toestemming gaf. Als Gomez Adams het doet lijkt het gemakkelijk, maar een helikopter laten landen op een bewegend schip is heel gevaarlijk.’

‘Ze hebben veel geld.’

De helikopter zweefde boven het dek en de luchtstroom van de rotor veroorzaakte nevel waar de matrozen het dek hadden geschrobd. Het toestel hing als een insect in de lucht, terwijl de piloot de snelheid en windrichting beoordeelde, voordat hij de helikopter behoedzaam op de afdekking van het zwembad liet landen. Hij liet de rotor zo snel draaien dat de ski’s nauwelijks op de platen drukten en de deuren zwaaiden tegelijk open. De mannen sprongen uit de helikopter, met nylon pakken op hun schouder. De piloot moest het plotseling lagere gewicht compenseren met de gashendel. Zodra de deuren weer gesloten waren steeg de helikopter weer op en verdween met een wijde boog over zee.

‘Eddie zei iets over Zelimir Kovac: dat hij op Boris Karloff lijkt als die een slechte dag had.’ Mark knikte naar de uitgestapte passagiers.