De vergeten tuin(30)

Hij knikte en nam een slok van zijn eigen koffie. ‘Mooi weekeinde. Ik ben eindelijk dat mahoniehouten buffet kwijt, dat met de glazen deurtjes.’

‘Dat heb je een hele tijd gehad.’

‘Zes maanden.’ Hij keek over zijn schouder. ‘John is er niet blij mee. Die probeerde de man te interesseren voor zijn grenen kast.’

Cassandra trok een wenkbrauw op. ‘Echt iets voor John.’

Ben keek haar aan over de rand van zijn beker. Er hing een kloddertje schuim in zijn snor. ‘Ik heb iets voor je,’ zei hij, en hij haalde een opgevouwen stuk papier uit de borstzak van zijn overhemd onder het wollen vest.

Cassandra zette haar beker neer, sloeg het papier open en streek het glad. Een uitdraai op wit A4-papier, met in het midden een vlekkerige zwart-witafdruk van een huisje. Voor zover ze het kon zien was het een huisje op het platteland, van natuursteen en metselwerk met donkere plekken – klimop? – op de buitenmuren. Er lagen dakpannen op, en achter de nok was een schoorsteen van natuursteen te zien. Daarop balanceerden twee wankele potten, waarvan de een beschadigd was.

Ze hoefde niet te vragen welk huis dit was.

‘Ik heb een beetje rondgevraagd,’ zei Ben. ‘Ik kan het niet helpen. Mijn dochter in Londen heeft die foto opgedoken en gemaild.’

Dus zo zag Nells grote geheim eruit. Het huis dat ze zo impulsief had gekocht en al die jaren geheim had gehouden. De foto had een merkwaardig effect op haar. Cassandra had de akte het hele weekeinde op tafel laten liggen, er af en toe een blik op geworpen, aan weinig anders gedacht, maar nu ze deze foto zag, voelde het voor het eerst echt. Alles kwam scherp in beeld: Nell, die was begraven zonder te weten wie ze echt was, had een huis in Engeland gekocht dat ze aan Cassandra had nagelaten, en had gedacht dat die wel zou begrijpen waarom.

‘Ruby is altijd handig geweest in het uitzoeken van dingen, dus heb ik haar gevraagd te kijken wie de vorige eigenaars zijn geweest. Ik dacht, als we weten van wie je grootmoeder het huis heeft gekocht, kan dat licht werpen op de reden.’ Ben haalde een notitieboekje uit zijn borstzak en zette zijn bril schuin om de bladzijde goed te kunnen zien. ‘Zeggen de namen Daniel en Julia Bennett je iets?’

Cassandra schudde haar hoofd. Ze keek nog steeds naar de foto.

‘Volgens Ruby, heeft Nell het huis gekocht van een zekere meneer en mevrouw Bennett, die het zelf in 1971 hadden gekocht. Ze kochten ook het naburige landhuis, dat ze tot hotel verbouwden. Hotel Blackhurst.’ Hij keek Cassandra hoopvol aan.

Die schudde weer haar hoofd.

‘Zeker weten?’

‘Nooit van gehoord.’

‘Tja,’ zei Ben, en hij liet zijn schouders iets hangen. ‘Ach, nou ja.’ Hij sloeg het aantekenboekje dicht en leunde met zijn arm tegen de dichtstbijzijnde boekenkast. ‘Ik ben bang dat dit het hele resultaat van mijn speurwerk is; kennelijk een schot in het duister.’ Hij krabde in zijn baard. ‘Echt iets voor Nell om ons met zo’n mysterie op te zadelen. Het is te dol voor woorden, vind je niet, een geheim huis in Engeland?’ Hij zwaaide naar een andere handelaar en liet zijn stem dalen. ‘Daar gaat Clarence. Volgens Betty is hij helemaal over de rooie van een korting die ik een klant heb gegeven op een van zijn accordeons.’ Hij grijnsde. ‘Strategisch, hè?’

Cassandra glimlachte. ‘Bedankt voor de foto, en bedank ook je dochter namens mij.’

‘Je kunt haar persoonlijk bedanken als je zelf aan de andere kant van de wereld zit.’ Hij schudde met zijn koffiebekertje en tuurde in het drinkgaatje om te controleren of het echt leeg was. ‘Wanneer ga je, denk je?’

Cassandra zette grote ogen op. ‘Naar Engeland bedoel je?’

‘Een foto is allemaal goed en wel, maar er gaat toch niets boven het huis zelf bekijken?’

‘Vind je dat ik naar Engeland moet?’

‘Waarom niet? Het is de eenentwintigste eeuw, je kunt in een week op en neer, en daarna kun je veel beter beoordelen wat je met het huisje wilt.’

De koopakte mocht dan op tafel liggen, Cassandra was zo in beslag genomen geweest door het theoretische feit dat Nell een huisje had, dat ze de praktische kant ervan nog niet had overwogen: in Engeland wachtte een huis op wat zij ermee ging doen. Ze tuurde door haar pony naar Ben en trok haar neus op. ‘Vind je dat ik het moet verkopen?’

‘Dat is een grote beslissing zonder dat je er een voet in hebt gezet.’ Ben gooide zijn lege beker in de bijna volle prullenbak naast het cederhouten bureau. ‘Het kan toch geen kwaad er een kijkje te nemen? Het is duidelijk dat het veel voor Nell heeft betekend, gezien het feit dat ze het al die jaren heeft aangehouden.’

Daar moest Cassandra over nadenken. Zo maar in haar eentje naar Engeland vliegen. ‘Maar m’n winkeltje…’