De vergeten tuin(208)

Clara nam een slok thee die inmiddels koud moest zijn geworden en friemelde wat aan het oortje. ‘Ik moet bekennen van wel.’

Cassandra’s hart bonkte in haar keel. Ze schoof iets naar voren. ‘En?’

‘Voornamelijk boeken, een lamp, zoals ik al zei.’ Ze zweeg even en haar wangen kleurden rood.

‘Was er nog meer?’ vroeg Cassandra vriendelijk, heel vriendelijk.

Clara ging met de neus van haar schoen over het kleed. Ze volgde de beweging met haar ogen en keek op. ‘Ik vond er ook een brief in. Hij lag bijna bovenop. Hij was geadresseerd aan mijn moeder, geschreven door een Londense uitgever. Ik kreeg de schrik van mijn leven. Ik had mama nooit als schrijfster gezien.’ Clara lachte kakelend. ‘En dat was ze natuurlijk ook niet.’

‘Wat was het dan voor brief?’ vroeg Christian. ‘Waarom had de uitgever uw moeder geschreven?’

Clara knipperde met haar ogen. ‘Nou, blijkbaar had mama een van Eliza’s verhalen opgestuurd. Van wat ik uit de brief begreep, had ze dat in de doos bij Eliza’s spullen gevonden, en misschien dacht ze dat het de moeite waard was. Eliza bleek het te hebben geschreven vlak voordat ze zelf vertrok om op avontuur te gaan. Het is een mooi verhaal vol hoop en het loopt goed af.’

Cassandra moest denken aan de fotokopie van het artikel bij Nells aantekeningen. ‘De Vlucht van de Koekoek,’ zei ze.

‘Dat is het,’ zei Clara, zo trots alsof ze het zelf had geschreven. ‘Ken je het dan?’

‘Ik heb erover gelezen, maar het verhaal zelf ken ik niet. Het is jaren later dan de rest verschenen.’

‘Dat klopt wel zo’n beetje. Het was in 1936 volgens die brief. Mijn moeder zal heel trots op die brief zijn geweest. Ze zal het gevoel gehad hebben dat ze iets voor Eliza had gedaan. Toen ze weg was, miste ze haar en dat is een ding dat zeker is.’

Cassandra knikte. Ze kon de oplossing van Nells mysterie al bijna proeven. ‘Ze waren vriendinnen, hè?’

‘Zeker weten.’

‘Hoe komt het volgens u dat ze zo’n sterke band hadden met elkaar?’ Cassandra perste haar lippen op elkaar en nam even de tijd ‘Vanwaar die sterke vriendschap?’

Clara verstrengelde haar knokige vingers op schoot en ging zachter praten. ‘Zij tweeën wisten iets wat niemand anders wist.’

Iets in Cassandra ontspande zich. Haar stem klonk zwak. ‘Wat was het? Wat heeft uw moeder verteld?’

‘Dat was vlak voor haar dood. Ze bleef maar herhalen dat er iets verschrikkelijks was gebeurd en dat de verantwoordelijken dachten dat ze er ongestraft van af waren gekomen. Dat bleef ze maar zeggen.’

Cassandra’s hart ging sneller kloppen. ‘En wat bedoelde ze volgens u?’

‘Eerst stond ik er helemaal niet zo bij stil. Tegen het eind zei ze wel meer vreemde dingen. Dan beledigde ze onze lieve oude vrienden. Ze was echt zichzelf niet meer. Maar ze bleef maar doorgaan. “Het staat allemaal in dat verhaal,” bleef ze maar zeggen. “Ze hebben het van het jonge meisje afgepakt en zij moest het zonder stellen.” Ik wist niet waar ze het over had, over welk verhaal ze het had. En uiteindelijk deed het er ook niet toe, want toen zei ze het zonder omwegen.’ Clara haalde diep adem en schudde mistroostig haar hoofd naar Cassandra. ‘Rose Mountrachet was niet de moeder van dat meisje, van je grootmoeder.’

Cassandra slaakte een zucht van verlichting. Eindelijk de waarheid. ‘Dat weet ik,’ zei ze, terwijl ze Clara’s handen pakte. ‘Nell was Mary’s baby; de zwangerschap waardoor ze haar baan kwijtraakte.’

Clara’s gezicht was moeilijk te peilen. Ze keek van Christian naar Cassandra; ze knipperde verward met haar ogen en er trilde een zenuw in haar ooghoeken. Toen begon ze te lachen.

‘Wat?’ zie Cassandra geschrokken. ‘Wat is er zo grappig? Bent u wel in orde?’

‘Mijn moeder was zwanger, dat klopt wel, maar die baby heeft ze nooit gekregen. Die is ze rond drie maanden kwijtgeraakt.’

‘Wat?’

‘Dat probeer ik nou juist te zeggen. Nell was mama’s baby niet, maar van die Eliza.’



‘Eliza was dus zwanger.’ Cassandra deed haar sjaal af en legde die boven op haar tas op de vloer van de auto.

‘Eliza was zwanger.’ Christian tikte met zijn gehandschoende handen op het stuur.

De autoverwarming stond aan en de radiator draaide en tikte toen ze Polperro achter zich lieten. De mist was komen opzetten toen ze bij Clara op bezoek waren, en de hele weg langs de kust zagen ze gedempte lichtjes van boten op een spookachtig tij op en neer deinen.

Cassandra staarde zonder veel te zien voor zich uit, haar brein was even mistig als de buitenwereld. ‘Eliza was zwanger. Zij was dus Nells moeder. Daarom heeft Eliza haar weggehaald.’ Misschien zou het logischer klinken als je het maar vaak genoeg zei.