De toneelclub(45)

Ze draaide zich om en bekeek haar woonkamer. Ook hier was iets ondefinieerbaar anders. Op de een of andere manier was het niet langer de kamer waarin ze zich zo thuis voelde. Haar bank, boekenkast en eettafel waren losse elementen geworden, onpersoonlijk, zonder cohesie. Alsof ze wisten dat ze snel geen thuis meer hoefden te vormen en al afscheid hadden genomen. Elin begreep het. Het pad dat ze was ingeslagen kende geen weg terug. Dat ze offers moest brengen om haar doelen te bereiken, was jammer maar vanzelfsprekend. Ze keek op de klok aan de muur. Het was tijd om te gaan.

+++

Carolijn zag haar aankomen en deed de deur open.

‘Hallo!’ joelde ze. ‘Heb jij ’m ook al?’

‘Wat heb ik al?’

‘De bonus! We hebben dit weekend allemaal 550 euro van John gekregen. Te gek, hè? Heb je je saldo nog niet gecheckt?’

‘Nee, nog niet. Maar wat leuk, een bonus. Die hebben we ook wel verdiend, vind je niet?’ Elin lachte om Carolijn die zo ongeveer door de keuken stuiterde. John had woord gehouden, dat viel niet tegen.

‘Wauw, dit is gaaf. Nu komt mijn reis naar Shanghai een stuk dichterbij!’

Samen liepen ze het kantoor in, waar de anderen de bonus ook druk bespraken. Ze keken op toen Rolf om stilte vroeg. ‘Jongens, John belde net, hij is onderweg hierheen en wil ons allemaal spreken. Of we over een half uur in de vergaderkamer willen verzamelen.’

‘Wat is er nou weer aan de hand?’ vroeg Carolijn argwanend.

Rolf haalde zijn schouders op. ‘Hij zei verder niets. Ik weet het ook niet.’

Van werken kwam dat half uur niets terecht. De wildste speculaties over wat John te zeggen had deden de ronde. Maar wat er echt aan de hand was hoorden ze pas toen John hen aan het hoofd van de vergadertafel ernstig toesprak.

‘Dames en heren, ik heb jullie bijeengeroepen voor een bijzondere mededeling. Dit bedrijf bestaat nu bijna tien jaar en met de meesten van jullie werk ik al langere tijd samen. Ik ben alleen begonnen, op de zolderkamer van mijn eerste huis, en als je dan ziet waar we nu staan en voor welke grote opdrachtgevers we werken, dan mogen we apetrots zijn.’ Met veel gevoel voor theater pauzeerde hij even. Hij trok zijn jasje uit en rolde omslachtig de mouwen van zijn overhemd op.

‘Maar helaas, aan al het goede komt een eind. Ook hieraan. Sonja heeft zeer recent een topaanbod gekregen voor een positie bij het Europees Parlement in Brussel. Dat neemt ze aan, uiteraard, en ik ga met haar mee. Dat betekent dat ik dit bedrijf in de markt zet en hoop op een snelle verkoop.’

Het bleef stil. Iedereen liet de betekenis van Johns woorden tot zich doordringen. Carolijn was de eerste die haar mond opentrok. ‘En wat gebeurt er dan met ons?’

Verstrooid keek John haar aan. ‘Ja, eh... er zijn twee mogelijkheden. Het kan zijn dat iemand dit bedrijf overneemt met jullie erbij. Dan merk je er weinig van en krijg je alleen een nieuwe baas. Maar het is ook mogelijk dat de koper andere plannen heeft met dit pand of hier een ander bedrijf wil vestigen.’

‘O ja, en dan staan wij dus allemaal op straat?’ Carolijns gezicht was knalrood, ze ontplofte bijna. ‘Daarom hebben we zeker die bonus gekregen? Als goedmakertje vooraf? Nou, weet je wat jij met die bonus kunt doen? Steek die maar in je reet!’ Met grote passen beende ze de kamer uit, om de deur met een stevige klap dicht te gooien.

‘Nou, leuk dat jullie allemaal zo enthousiast zijn,’ schamperde John, ‘en mij en Sonja ook feliciteren met deze bijzondere kans.’ Hij stond op, pakte zijn jasje en liep al naar de deur toen Elin haar hand opstak. ‘Vergeet je niet iets, John?’ vroeg ze. Aan de giftige blik in zijn ogen zag ze dat hij meteen wist wat ze bedoelde. Langzaam liep hij weer terug naar zijn plaats.

‘Ja, nog iets. Ik probeer al een paar maanden een uitje voor jullie te plannen, maar door alle drukte is het er niet van gekomen. Rolf, misschien kun jij iets organiseren? Kijk maar wat jullie leuk vinden, dan hoor ik wel wat het wordt.’ Nog even bleef hij staan, maar toen er weer geen reactie kwam, liep ook hij met een kwaad hoofd de kamer uit.

Elin lachte stilletjes. Haar plan was geslaagd. De verkoop van het bedrijf had ze niet voorzien, maar wat er gebeurd was liet zich raden: Sonja had John de wacht aangezegd. Het was slikken of stikken: mee naar Brussel of einde huwelijk. En blijkbaar was meneer gezwicht. Hij verkocht zijn bedrijf en ging met hangende pootjes achter zijn vrouw aan. In gedachten gaf ze Sonja een high five. Goed gedaan! Dat zal hem leren.





45


Neuriënd liep ze die middag de trap op naar haar appartement, waar ze Rogier voor haar deur aantrof. Hij zat op de grond, maar sprong op toen hij haar zag. Met een nerveuze glimlach wachtte hij tot ze voor hem stond.

‘Fred is dood,’ zei hij plompverloren. Aan zijn rode ogen zag ze dat hij gehuild had.