De toneelclub(37)

Met zijn hoofd een tikje schuin nam hij haar op. Ze volgde zijn ogen die van haar haren, via haar schouders naar haar borsten gleden. Daar bleef zijn blik even hangen en toen hij opkeek, zag ze dat zijn bruine ogen bijna zwart waren geworden.

‘Ik ben hier de baas. Ik run dit bedrijf en dat doe ik zoals ik dat wil. Als jij het studiowerk in je eentje af kan, zou ik wel gek zijn om nog iemand een volledig salaris te betalen.’ Hij stond op, liep om zijn bureau heen en ging vlak voor haar staan. ‘En meisje, als jou dat niet bevalt, dan flikker je toch op? Ik heb zó iemand anders, ze staan voor me in de rij.’

Elin probeerde te slikken, maar voelde dat haar keel en mond kurkdroog waren. Het liefst rende ze nu hard weg, maar dat mocht niet, want ze was nog niet klaar. Ga staan, zei ze tegen zichzelf, laat hem niet op je neerkijken.

Ze stond op, schoof haar stoel met haar benen wat naar achteren en zette haar handen in haar zij. ‘Ik denk dat ik voorlopig nog even blijf,’ hoorde ze zichzelf zeggen. Het klonk aardig vastberaden. Mooi, nu volhouden. ‘Ik heb gezegd wat ik wilde zeggen. Nu heb ik nog twee verzoeken. Verzoek één is een bonus voor ons allemaal, omdat we hard hebben gewerkt en daar mag best iets tegenover staan.’ Ze hoorde hem snuiven, maar ze ging onverstoorbaar door. ‘En verzoek twee is geld voor een teamuitje. Voor een kookworkshop, paintballen of bowlen. Het maakt niet uit wat, als we elkaar maar eens in een andere omgeving zien. Dat is goed voor de sfeer en het teamgevoel. En wees maar niet bang: jij hoeft niet mee als je niet wilt.’

John keek nu alsof hij iets rook wat te lang onder zijn schoen had gezeten. Zijn neus had hij opgetrokken en zijn lippen perste hij opeen tot een witte streep.

‘Jouw toon bevalt me niet, meisje,’ siste hij. ‘Dit is de laatste keer dat jij zo tegen mij praat, anders ontsla ik je op staande voet.’ Hij liep naar de deur en hield die open. ‘Jij gaat nu naar huis en dan doen we net of dit gesprek nooit heeft plaatsgevonden. Voor de duidelijkheid: in teamuitjes geloof ik niet en een bonus kun je op je buik schrijven. Ik laat me de wet niet voorschrijven en zeker niet door jou.’

Haar stem klonk ijzig kalm. ‘Jammer dat je zo reageert. Dan kan ik niet anders dan de foto’s van jouw geflikflooi in Bubbles en die van je geschonden neus op Facebook zetten. Eens kijken hoeveel ‘likes’ je krijgt.’

De verandering in Johns gezicht was bijna komisch. Zijn ogen werden glazig, zijn huid spierwit en zijn mond zakte open. ‘Welke foto’s?’ vroeg hij, een stuk bedeesder dan hij een minuut geleden nog had geklonken.

‘O, gewoon wat foto’s die ik met mijn telefoon heb gemaakt toen ik een tijdje geleden met mijn vriendinnen in Bubbels was. Jij was er ook, maar je zag me niet. Niet netjes hoor, om aangeschoten meisjes pilletjes te voeren en mee te nemen naar de toiletten. En dan nog handtastelijk worden, ook. Daar kunnen meisjes behoorlijk boos om worden. Maar dat was wel duidelijk, denk ik hè, toen ze in je neus beet? Dat moet pijnlijk zijn geweest.’ Ze keek John vorsend aan. ‘Wat vond Sonja er eigenlijk van?’

Die laatste zin was te veel. Ze voelde het al toen ze hem uitsprak, maar toen was het te laat. Razendsnel draaide ze zich om, greep de stoel en hield die voor haar buik, net op tijd om John op te vangen die als een leeuw naar voren sprong. Ze viel achterover, de stoel op haar borst en gilde het uit. ‘Niet doen! Niet doen, of ik bel de politie!’

Even snel als hij op haar was gedoken, stond John weer overeind. Hij liep achteruit tot hij tegen de muur botste en bleef daar staan. Elin ging ook staan, maar hield de stoel vast, omdat ze niet wist of het gevaar geweken was. Hijgend keken ze elkaar aan. Toen wreef John met zijn handen over zijn gezicht, liep naar het raam en staarde naar buiten.

‘Blijkbaar heb ik je onderschat,’ zei hij na een tijdje. ‘Of je echt foto’s hebt of niet, ik wil niet dat dit verhaal, in welke vorm ook, naar buiten komt. Ik heb al genoeg aan mijn hoofd op het moment.’ Hij draaide om en ze zag hoe moe hij was. ‘Sonja mag dit nooit weten. Volgende week maak ik een bonus over en jullie krijgen een teamuitje. Dan heb je wat je wilt. Maar als ik merk dat je me desondanks verraadt, zoek ik je op en dan ben je nog niet jarig.’ De kilte in zijn stem was niet mis te verstaan: hij meende elk woord.

Zonder iets te zeggen, liep ze de deur uit, pakte beneden haar jas, buiten haar fiets en reed zo rustig mogelijk weg. Zijn ogen prikten in haar rug. Pas toen ze de hoek om was en hij haar onmogelijk nog kon zien, trapte ze harder, harder en nog harder, tot ze niet meer kon. In het park stapte ze af, gooide haar fiets in het gras en liet zich ernaast vallen. Ze trilde van top tot teen. ‘Goed zo, goed zo, goed zo,’ prevelde ze. Ze sloot haar ogen en sloeg haar armen stevig om haar opgetrokken knieën. ‘Goed zo, goed zo,’ haar stem werd steeds luider, ze kon er niets aan doen. Ze gooide haar hoofd in haar nek en schreeuwde de longen uit haar lijf. ‘GOED ZOOO!!! GOED ZOOO!!!’ Na een paar minuten voelde ze de spanning langzaam wegzakken en werd het trillen minder. Ze haalde diep adem en stond weer op. Niet meer in staat om te fietsen, liep ze met de fiets aan haar hand naar huis. Actiepunt drie was volbracht.