De toneelclub(26)

‘Dat is mooi,’ zei Elin en ze lachte toen Wim een zucht van verlichting slaakte. Terwijl hij uitgebreid zijn eerste ontmoeting met haar moeder beschreef, ging Elin een lichtje op. Haar moeder had het opeens zo moeilijk met de verzorging van het graf van haar vader, ze werd weer even emotioneel als in de tijd na papa’s dood en ze wist niet waarom. Nou, daar had je geen doorgeleerde psycholoog voor nodig: haar moeder voelde zich overduidelijk schuldig nu ze een nieuwe partner had en wist zich geen houding te geven tegenover haar overleden man. En omdat zij een nieuwe vriend heeft, kan ik elke zondag naar het graf! Fraai is dat, dacht Elin. Verongelijkt dronk ze haar koffie en luisterde naar de zangerige stem van Wim. Een zachtaardige en goedlachse man, stelde ze vast, en het chagrijn dat even de kop had opgestoken, verdween weer.

‘Nu vraag je je misschien af waarom ik je hier opzoek,’ zei Wim. ‘Dat heb ik gedaan omdat ik je iets wilde vragen zonder dat je moeder erbij is. Ze maakt zich soms zo druk dat ze er duizelig van wordt. Dat is niet goed voor haar bloeddruk. En nu dacht ik dat het veel zou schelen als jij weet van mijn bestaan. Dat durft ze zelf niet te vertellen, snap je? Ze denkt dat jij het verschrikkelijk zou vinden dat ze je vader als het ware heeft ingeruild. En ik hoef er niet mee aan te komen dat je vader al achttien jaar dood is en dat jij je moeder heus het geluk wel gunt. “Elin vindt het niets!” zegt ze steeds. Daarom ben ik hier. Om te vragen wat je ervan vindt. En als je het, zoals ik eigenlijk wel verwacht van zo’n vlotte dame als jij, als jij het ermee eens bent, wil je haar dat dan zeggen?’ Hij staarde peinzend naar zijn gevouwen handen op tafel, alsof hij naging of hij alles gezegd had wat hij wilde zeggen. Langzaam wreef hij met zijn duim over zijn hand en ze besefte dat hij zenuwachtig was. Of het in ieder geval was geweest. In een opwelling pakte ze zijn hand.

‘Wim, ik vind het lief dat je hiernaartoe bent gekomen en me dit verteld hebt. Natuurlijk is het prima dat mijn moeder een nieuwe vriend heeft. Eigenlijk vind ik dat ik daar maar weinig over te zeggen heb. Maar als ze mijn goedkeuring nodig heeft, dan geef ik die bij dezen. Ik zal haar ook nog bellen om dat te vertellen. Goed?’

Wim stond op, liep om de tafel heen en gaf haar twee zoenen op haar wang. ‘Bedankt meid, daar maak je twee mensen heel gelukkig mee.’ Terwijl hij terugliep zwaaide hij naar de ober voor nog twee koffie.





30


Het was koud. Met een muts op en handschoenen aan reed Elin naar De Oude Haven voor de laatste repetitieavond voor de kerstvakantie. Het was een feest om door de winkelstraten te fietsen. Twinkelende lichtjes aan strakgespannen draden en chique etalages vol winterse taferelen gaven de stad een knusse uitstraling. Op het marktplein was van tientallen kerstbomen een reusachtige boom gemaakt, die rondom werd uitgelicht door drie sterke schijnwerpers. Elin genoot van haar fietstocht en vond het bijna jammer toen ze bij De Oude Haven arriveerde. De hele dag had ze er al tegen opgezien Sirpa weer te ontmoeten. Hun aanvaring tijdens de vorige repetitieavond zat haar nog steeds dwars, maar ze had gisteren besloten dat ze zich niet zou laten kisten. Sirpa kon de pot op! Regisseur of niet, het was niet nodig zo de bitch uit te hangen. Ze zou zich niet langer als een klein kind laten behandelen. Bij nog een uitbrander zou ze rustig maar beslist stellen dat ze niet van zo’n toon gediend was en dat Sirpa het respect moest opbrengen normaal met haar te praten. Elin zuchtte nog eens diep, balde haar vuisten en ging naar binnen.

Foute boel. Hoe of wat wist ze niet, maar er was iets mis en goed ook. Alle spelers waren er al en stopten abrupt met praten toen ze Elin zagen. Elisabeth sloeg haar ogen neer, Pirette kreeg knalrode wangen en Kees toonde plots buitengewone belangstelling voor zijn nagelriemen. Elin stokte in de deuropening en voelde zich weer als op de hockeyvelden naast haar middelbare school: een buitenstaander die niet gekozen werd, iemand die niet mee mocht doen, iemand die er niet bij hoorde. Ze keek de groep rond, maar niemand beantwoordde haar blik. Langzaam liep ze naar binnen, langs Maurits, die het dichtst bij haar stond. Hij schokschouderde en keek verontschuldigend langs haar heen. Ze draaide zich om naar Dan die uitdrukkingsloos naar de vloer staarde, en Jikke die zenuwachtig begon te giechelen tot haar lach onverwacht hard door de stille ruimte klaterde.

‘Elin, we hadden het net over je.’

Op de bovenste trede van een trap naast een van de kerstbomen stond Sirpa met een goudkleurige piek in haar handen. Minzaam glimlachend keek ze op Elin en de anderen neer. Toen iedereen naar haar opkeek, klom ze voorzichtig de trap af.

‘Zullen we even gaan zitten, we hebben iets te bespreken.’

Als op commando ging de rest in een kring op de grond zitten. ‘Elin?’ Sirpa keek haar vragend aan en wees naar een open plaats in de kring. Elin ging zitten, haar hart bonsde in haar keel. Wat was er in godsnaam aan de hand? Ze voelde zich als een lammetje dat op het punt stond geslacht te worden. Ze had duizend vragen, maar hield haar lippen stijf op elkaar en gunde niemand het plezier van haar verwarring.