De regels van het spel(36)

‘Ga alsjeblieft weg,’ fluisterde ze toen ze merkte dat hij bleef hangen.

‘Ik… moet weten of het wel goed gaat met je.’

Dus nu wilde hij geruststelling? Die gaf ze hem met een bittere smaak in haar mond. ‘Het gaat prima met me.’

Nog ging hij niet weg. Waarom niet? Straks ging hij nog om een liter of twee van haar bloed vragen.

‘Hoor eens,’ zei hij moeizaam, ‘het spijt me dat ik dit heb laten gebeuren. Het was mijn schuld. Ik had me niet over moeten geven aan wat er tussen ons gebeurde. Jij bent jong en onervaren in dit soort dingen, maar ik niet, en ik had moeten…’

‘Als je nog meer walgelijke dingen tegen me zegt, moet ik overgeven!’ zei Mia met verstikte stem.

‘Het was verkeerd!’ riep hij plotseling uit. ‘Ik heb jou en je vader onteerd –’

Haar hoofd schoot omhoog. ‘Waag het niet om Oscar erbij te halen!’ beet ze hem toe. ‘Hoe durf je zijn naam tegen mij te noemen. Hij heeft hier helemaal niets mee te maken!’

Zijn strakke gezicht verbleekte. ‘Het was niet mijn bedoeling om –’

‘Het kan me niet schelen wat jouw bedoeling niet was! Het kan me niet schelen dat je je schuldig voelt nu je Oscars dochter in je bed hebt gehad! Ik heb mezelf met graagte vrijelijk aan je gegeven. Jij bent degene die dit iets beschamends vindt, niet ik!’

Het leek wel alsof hij van schrik in steen was veranderd, en Mia besloot dat ze er genoeg van had. Met een snik die ze niet kon inhouden, sloeg ze het laken om zichzelf heen en stapte uit bed.

‘Mia –’

‘Nee,’ snauwde ze. ‘Geen woord meer. Ik háát je. Ik zal je altijd blijven haten.’

Na deze woorden rende ze zijn badkamer in en sloeg de deur achter zich dicht, waarna ze als een plasje wit linnen op de grond zakte.

Ga weg en leer jezelf respecteren, had Oscar tegen haar gezegd. Nu, daar had ze weinig van terechtgebracht, want waar was haar zelfrespect gebleven toen ze Nikos Theakis had begeerd? Door zich aan hem te geven was ze veranderd in die ene persoon die ze nooit had willen worden: haar voorname del van een moeder? Dat zou ze zichzelf – én hem – nooit vergeven!

Ze hoorde het geluid van de opstijgende helikopter, terwijl ze nog ineengedoken op de badkamervloer zat. Hij was weg. Hij had niet de moeite genomen om ook maar een seconde langer te blijven dan absoluut noodzakelijk was.



Kort na haar thuiskomst belde Sophie.

‘Heb je vandaag de kranten gezien? Iemand heeft een interessante avond gehad,’ zei ze plagend. ‘Had je het zo warm, dat je besloot een naakte duik te nemen in het zwembad van de D’Lassio’s?’

Mia liet zich in de eerste de beste stoel zakken en sloot haar vermoeide ogen. Ondanks de verzekeringen van Santino hadden ze haar zwembadavontuur dus niet uit de kranten kunnen houden.

‘Hoezo naakt?’ vroeg ze.

‘Nou ja, bij wijze van spreken,’ zei Sophie. ‘Oké, je had al je kleren aan,’ gaf ze toe, ‘maar de foto van de grote en knappe Nikos die jou uit het water trekt zonder zelf nat te worden, is indrukwekkend, terwijl jij er – wat zal ik zeggen? – nat, hulpeloos en lief uitziet.’

Lief. Mia drukte haar trillende lippen op elkaar.

‘Wat is er gebeurd?’

‘Ik… ben uitgegleden in de drukte,’ loog Mia. ‘Staat er nog meer in de krant dat ik moet weten?’

‘Alleen die schitterende foto van jou toen je wegging in de meest sexy jurk waarin ik je ooit heb gezien. Was hij van Nina?’

‘Si.’

‘Ze heeft een geweldige smaak,’ dweepte Sophie. ‘Je bent van sprookjesprinses in blauwe zijde overgegaan naar nat en hulpeloos en vervolgens naar dramatisch nauwsluitend, en dat allemaal op één avond. Ik wilde dat ik zo’n jurk kon dragen,’ zei ze smachtend.

‘Dat kun je ook als je niet langer probeert je mooie figuur onder meters textiel te verbergen,’ mompelde Mia.

‘Ach, kom op, Mia. Ik ben twaalf centimeter kleiner dan jij,’ betoogde Sophie. ‘Lang en slank ben ik niet en zal ik ook nooit worden. Maar afgezien van de ongeplande duik, heb je van de rest van de avond genoten of moest je halverwege een zenuwpil nemen?’

Op die manier wist haar halfzus de aandacht van zichzelf af te leiden, zoals ze altijd deed, viel Mia op. Toen voelde ze zich inwendig ineenkrimpen omdat ze aan de rest van de avond niet wilde denken.

‘De rest van de avond was… wel oké,’ mompelde ze.

‘Dus je bent er niet van onder de indruk dat Nikos een half miljoen op de veiling heeft uitgegeven aan een diamanten armband?’

Had hij dat gedaan? Mia knipperde met haar ogen. Ze waren weggegaan voordat de veiling was begonnen! Hij moest zijn bod hebben gedaan voor ze weggingen, besloot ze. ‘Misschien verzamelt hij ze om aan zijn onenightstands te geven bij het weggaan.’