De regels van het spel(26)

‘Non capisco,’ zei Mia koeltjes, de schimpscheut negerend over haar uitgebreid beschreven vlucht in de diepste diepten van de keukens op de avond van het liefdadigheidsbal bij de familie Balfour.

Nikos lachte zacht en sloeg een arm om haar heen zodat hij haar voor zich uit het huis in kon duwen.

Het volgende halve uur vloog voorbij in een wervelwind van introducties die van moment tot moment door camera’s werden vastgelegd.

Tegen de tijd dat Mia de kans kreeg om weer even te ademen, voelde ze zich verdoofd. ‘Je had me wel mogen waarschuwen,’ zei ze tegen Nikos.

‘Dan was je misschien op de vlucht geslagen,’ zei hij, twee glazen champagne pakkend waarvan hij er een aan haar gaf.

‘Het is hier geweldig,’ veranderde ze van onderwerp, terwijl ze opkeek naar het hoge gewelfde plafond waarlangs een vrijdragende glazen wandelgang door pure wilskracht op zijn plaats gehouden leek te worden.

‘Santino imponeert ons graag met zijn vaardigheden als bouwkundig ingenieur,’ mompelde Nikos droog.

‘Ik dacht dat de D’Lassio’s mediamagnaten waren,’ zei Mia met gefronst voorhoofd.

‘Heb je je huiswerk gemaakt?’

Met opgeheven kin zei ze: ‘Jij bent toch van mening dat er nog wat schort aan mijn opleiding?’

De directe uitdaging. Nikos trok een wenkbrauw op omdat hij het niet had verwacht. Hij speelde gevaarlijk spel, realiseerde hij zich, toen hij in haar diepblauwe ogen bleef kijken waardoor de nu bijna constante seksuele spanning tussen hen sterker werd.

Zij keek als eerste weg.

‘Kom mee,’ zei hij, ‘laten we verdergaan naar waar het echt allemaal gebeurt.’

Het werkgedeelte, zag Mia, zodra ze een enorme receptieruimte in stapte die al afgeladen was met duur glinsterende mensen. Het netwerken begon vrijwel meteen. Nikos hield haar naast zich, terwijl hij de zaal door liep. Hij hoefde geen enkele moeite te doen om de aandacht te trekken omdat iedereen erop gebrand was hem te zien. Hij had de uitstraling van de miljardair, de geslaagde ondernemer, de buitengewoon knappe, charmante verschijning. Hij behandelde mensen met een ingehouden scherpte die hen des te meer hun best deed doen om zijn goedkeuring te krijgen.

Glad, vond Mia hem, hoewel ze net als iedereen uit zijn hand at.

Hij bedierf het echter voor haar toen hij tegen haar zei: ‘Oké, dan laat ik je nu een tijdje alleen.’

Onmiddellijk werd ze lijkbleek. Nikos zuchtte, pakte haar bij haar schouders en draaide haar naar zich toe. ‘Het enige wat je hoeft te doen, is rondlopen en luisteren. Als je weet waarover ze praten, praat je mee. Als je niet weet waarover het gaat, stel je vragen,’ zei hij, alsof het zo eenvoudig was. ‘Mensen vinden het niet erg als je vragen stelt. Ze tonen juist graag hun kennis. Wat ze niet leuk vinden, is iemand die net doet alsof hij weet waarover ze praten, terwijl dat niet zo is. Oké?’

Haar trillende lippen op elkaar klemmend, knikte ze.

‘En je bent een Balfour,’ hielp hij haar herinneren. ‘Dat weten de mensen hier, en daarom zullen ze je maar al te graag in hun groep opnemen. Sterker nog, ze zullen indruk op je willen maken zodat je ze tegenover Oscar noemt.’

‘Niet tegenover jou?’

‘Dat ook,’ beaamde hij. ‘Als ze te persoonlijk worden, zet je ze maar op hun nummer zoals je bij mij doet,’ vervolgde hij. ‘Je hebt pit, Mia. Gebruik dat in je voordeel. Wees altijd beleefd. Wees je altijd bewust van hoeveel je drinkt. Ik zoek je over een halfuur op wanneer we gaan eten.’

Met een blik op het zilveren horloge dat Tia Giulia haar voor haar laatste verjaardag had gegeven, zei ze: ‘Oké.’ Haar stem trilde slechts licht.

Nikos hoorde het echter en zuchtte.

‘Het gaat wel lukken,’ zei ze, terwijl ze haar schouders rechtte. ‘Dit is toch werk? Zo moet ik het gewoon benaderen.’

Hij aarzelde toch nog, waardoor ze de indruk kreeg dat hij nog iets wilde zeggen, en om de een of andere reden hield ze haar adem in.

‘Niet weglopen,’ instrueerde hij.

Het volgende halfuur trotseerde Mia de scherpe kaken van de sociale omgang. Zoals Nikos had gezegd, bleek het gemakkelijker dan ze had verwacht omdat de mensen haar direct herkenden en geneigd waren haar in hun conversatie te betrekken.



Nikos wenste dat hij er geen moeite mee had om haar alleen te laten, maar dat was niet het geval. Hij had het gevoel dat hij een puppy op de snelweg had achtergelaten. Hij moest echter een aantal mensen spreken over Lassiter-Brunel. Mia had met haar research zonder het te weten wat kwesties blootgelegd die hem niet lekker zaten. Hij was dan wel uit die deal gestapt, maar dat was om persoonlijke redenen. Die morgen was hij bij het opnieuw doornemen van Mia’s dossier echter nog andere zaken tegengekomen die hem niet zinden.