De kroon van Santina 02(16)

Was hij echter niet een geweldige onzelfzuchtige minnaar geweest die al haar twijfels en onzekerheden aan de kant had geschoven? Met zijn deskundige strelingen en opzienbarende liefdesspel had hij haar gevoelens laten ervaren die ze nog nooit eerder had gehad. Hartstocht en begeerte en bevrediging. Als een echte vrouw in plaats van de ijskoude en gespannen vrouw die ze had gedacht te zijn.

Haar horloge zat nog steeds om haar pols. Tot haar schrik zag ze dat het al over negenen was. Het was erg ironisch dat ze al jaren niet zo lang had geslapen, terwijl ze hier niet eens behoorde te zijn. Op dit moment had ze in dat sjieke hotel bij haar familie moeten zijn, bij het gezamenlijk ontbijt. Wat moest ze in hemelsnaam tegen hen zeggen? En waar was Hassan?

Hoewel de omvang en ernst van de situatie waarin ze zich bevond nu echt tot haar was doorgedrongen, nam Ella een besluit. Het was gebeurd en ze kon er helemaal niets meer aan veranderen. Ze waren beiden verantwoordelijk voor wat er was gebeurd.

Stel echter dat hij het zo prettig had gevonden dat hij besloot dat hij het nog een keer wilde doen? Ella staarde naar het plafond. Zelf zou ze maar al te graag opnieuw beginnen, zodat ze elkaar konden laten zien dat een eerste indruk niet altijd het allerbelangrijkst was.

‘Hassan?’ zei ze hardop.

Geen antwoord.

Ze vroeg zich af of hij onder de douche stond. Misschien stond hij die gladde olijfkleurige huid op dit moment met romige zeep in te smeren. Die harde gespierde vlakken van zijn lichaam. Die krachtige benen, die platte buik en die donkere haargroei… Ze sloot haar ogen. Daar zou ze niet aan denken. Het was… nou ja, het was een absoluut fantastische ervaring geweest. Maar ze zou er verder geen conclusies aan verbinden. Niet op dit moment. Ze wilde zo snel mogelijk terug naar haar familie, en ze had zijn hulp nodig.

‘Hassan!’ Dit keer was haar stem luider, maar ze kreeg nog steeds geen antwoord, en juist op dat moment werd er op de deur geklopt.

Moest ze het negeren? Wachten tot Hassan uit de badkamer kwam om zelf de deur open te doen?

Opnieuw werd er geklopt, en ze hoorde dat iemand haar naam zei.

‘Miss Jackson?’

Ella trok verward haar neus op. Dat was zij. Dat kon ze niet ontkennen. Hoe wisten ze dat ze hier was? Nadat ze het laken als een gewaad van een Griekse godin om zich heen had gewikkeld, liep ze naar de deur. Ze deed hem open en gluurde achterdochtig door de smalle kier. Er stond een lange man voor haar die ze niet herkende. Hij had een beleefde glimlach op zijn gezicht, en over zijn arm hing iets wat eruitzag alsof het van de stomerij kwam.

‘Miss Jackson?’ zei hij weer.

Met samengeknepen ogen keek ze hem aan. ‘Wie bent u?’

‘U kent mij niet. Ik heet Benedict Austin en ik werk voor Sjeik Hassan Al Abbas. Hij vroeg mij om ervoor te zorgen dat u dit kreeg.’

Daarop overhandigde hij haar het pakket.

‘Wat is dit?’ vroeg ze.

‘Er zitten wat kledingstukken in. De sjeik stond erop dat u deze zou krijgen, omdat u…’ hij aarzelde. ‘Omdat u gisteravond wijn op uw jurk hebt gemorst.’

Ella voelde dat ze bloosde. Vermoedelijk wist deze man heel goed wat er echt met haar jurk was gebeurd. Op dat moment werd ze woedend. Waarom had Hassan niet het fatsoen om haar zelf die kleren te overhandigen in plaats van een van zijn marionetten te sturen? Ze keek de man recht in de ogen. ‘Hebt u enig idee waar hij is?’

‘De sjeik?’ Hij haalde zijn schouders op alsof die vraag hem gedurende zijn carrière al door menige vrouw was gesteld. ‘Ik ben bang dat hij dringend terug moest naar Kashamak. Er waren enkele staatszaken die om zijn aandacht vroegen.’

Tot op dat moment had Ella niet gedacht dat het mogelijk was om zich nog slechter te voelen. Dus hij was ervandoor gegaan. Hij was weggegaan zonder zelfs maar de moeite te nemen om gedag te zeggen.

Tot op het bot vernederd wilde ze deze Benedict Austin het liefst precies vertellen wat hij met zijn kleren kon doen, maar haar trots hield haar tegen. Het was al erg genoeg dat dit allemaal was gebeurd, maar als iemand haar zag als ze stiekem het paleis verliet in haar vernielde jurk, zou ze net zo goed een spandoek in haar handen kunnen houden om wereldkundig te maken hoe ze de nacht had doorgebracht.

‘Dank u,’ zei ze zo waardig als ze maar kon. Vervolgens sloot ze de deur.

Sommige vrouwen zouden misschien zijn gaan huilen, maar Ella niet. Ze was niet van plan om tranen te verspillen aan iemand die dat niet waard was. In plaats daarvan schonk ze al haar aandacht aan haar uiterlijk om ervoor te zorgen dat ze er toonbaar uitzag als ze hier wegging.

Na een douche, waarbij ze ook grondig haar haren waste, was elk spoortje van de sjeik van haar lichaam verdwenen, ook al was de herinnering aan hem niet zo gemakkelijk weg te krijgen.

Ze staarde naar zichzelf in de spiegel, zag de verbijsterde blik in haar ogen en vroeg zich af waarom ze zich zo had gedragen.