De Stilte Van De Hel(102)
‘Je staat zeker te trappelen om de plaats delict te bekijken?’ vraagt hij.
‘Geef me eerst de feiten maar. Voordat ik naar binnen ga.’
Hij knikt en steekt van wal. Hij raadpleegt zijn aantekeningen niet. Dat hoeft niet – Barry heeft een fotografisch geheugen. ‘Het slachtoffer heet Charlotte Ross, 24 jaar oud. Vastgebonden aan haar bed aangetroffen, reeds overleden. Ze is van borstbeen tot bekken opengesneden. Inwendige organen zijn verwijderd, in zakken verpakt en naast het lichaam geplaatst. Enorme kneuzingen aan ellebogen en knieën. Ze lijken gebroken. Het letsel lijkt erop te duiden dat hij haar met iets heeft geslagen.’
‘Dat klopt. Met een knuppel.’
Hij trekt zijn wenkbrauwen op. ‘Hoe weet je dat?’
‘Hij heeft me een video gestuurd. Voor zover wij weten is dit de tweede vrouw bij wie hij dit heeft gedaan.’
‘Er is nog geen officieel tijdstip van overlijden vastgesteld, maar ik vermoed dat het ergens in de afgelopen drie dagen is gebeurd. Ze is tamelijk rijp.’
‘Dat past inderdaad in het tijdschema.’
Hij neemt een lange trek van zijn sigaret. Kijkt me nadenkend en onderzoekend aan. ‘Wat is hier allemaal aan de hand, Smoky?’
‘Wat hier aan de hand is, Barry? Een psychopaat die gedijt op pijn en angst.’ Ik wrijf in mijn ogen. Ik ben moe. ‘Deze dader heeft het voorzien op vrouwen die hun eigen pornosite runnen op internet. Hij...’ Ik aarzel. ‘Wat ik nu zeg moet voorlopig tussen ons blijven, Barry. Er mag niets naar de pers uitlekken.’
‘Geen probleem.’
‘Om te beginnen moeten we het niet hebben over “hij” maar over “zij”. Ze zijn met hun tweeën. We denken dat een van hen de leider is, de dominante van de twee. Ze zijn geobsedeerd door mij en mijn team. Het eerste slachtoffer was een vriendin van me van de middelbare school. Mijn beste vriendin. Iets wat ze wisten.’
Barry’s gezicht staat ontzet. ‘Shit, Smoky.’
‘Wat jij zojuist hebt beschreven, past in hun MO. Ze hebben mijn vriendin vermoord door haar de keel af te snijden – dat wijkt af van deze PD – maar het verwijderen van de organen is kenmerkend voor hun aanpak. Degene die volgens ons de dominante is, beweert dat hij een afstammeling is van Jack the Ripper.’
Er vliegt een blik van walging over Barry’s gezicht. ‘Onzin.’
Ik knik. ‘Dat klopt. We kunnen het zelfs bewijzen.’
‘Hoe wil je dit precies aanpakken?’
‘Ik wil de plaats delict zien. Alleen. Daarna wil ik dat Gene en Callie een begin maken met het forensisch onderzoek. Wanneer ze daarmee klaar zijn, kan jullie technische recherche alles in het lab verwerken. Het moet snel gebeuren en ik moet een kopie van het definitieve rapport hebben.’
‘Begrepen.’ Hij loopt naar de straat om daar zijn sigaret uit te trappen. Zodat hij de plaats delict niet aantast. Hij komt teruggelopen en wijst op de deur. ‘Wil je haar nu zien?’
‘Ja.’ Ik kijk naar Alan, Callie en Gene. ‘Alan, ga naar huis, naar je vrouw. Er is voor jou geen enkele reden om hier nog langer te blijven.’
Hij lijkt even te aarzelen, maar knikt dan. ‘Dank je.’ Hij draait zich om en vertrekt.
‘Callie, ik heb denk ik zo’n twintig tot dertig minuten nodig. Wanneer ik klaar ben, kunnen jullie naar binnen.’
‘Geen probleem, honey-love. Doe wat je moet doen.’
Ik loop naar de ingang en blijf daar even staan, luisterend met mijn geestesoor. Na een seconde hoor ik het: tjoek-a-tjoek-a-tjoek-a-tjoek . Een enorme kilte neemt me in bezit en mijn directe omgeving verwijdt zich tot een windstil, open veld om me heen. Ik hoor de zwarte trein en wil hem zien. Ik moet hem alleen zien te vinden. Uitzoeken hoe hij door deze omgeving is gereden.
Ik loop naar binnen. Geen stijlvol interieur, maar wel eenvoudig en schoon. Aan alles is te zien dat iemand het heel hard heeft geprobeerd, maar uiteindelijk geen zin meer had om nog langer te doen alsof. Een wat trieste sfeer. Het leven was nog net geen grote teleurstelling, maar zou dat wel worden.
Was dat geworden, denk ik bij mezelf.
De geur van de dood overheerst in deze flat. Een laagje bederf dat zich door verwaarlozing door het hele huis heeft kunnen verspreiden. Hier geen parfum. De geur van moord, rauw en echt. Als de ziel een geur had, zou die van Jack jr. zo ruiken.
Ik kijk naar de rechterkant van de woonkamer en zie daar de keuken. Een glazen schuifdeur geeft toegang tot een patio aan de achterkant en de koele avond. Ik loop ernaartoe en bekijk het handvat. Standaard exemplaar, goedkoop. Maar niet kapot.
‘Je hebt weer gewoon aangeklopt, hè?’ mompel ik in mezelf. ‘Jij en je maatje. Stond hij uit het zicht en jij direct voor de deur? Klaar om haar opzij te duwen voordat ze begreep wat er gaande was?’