De Marcolini broers 02(13)

En hij had gelijk gekregen. Het gesprek dat hij met Howard Roebourne had gevoerd, de dag voor Molly’s doop, was zeer verhelderend geweest. Achter dat lieve-meisjes-uiterlijk schuilde een doortastende dame.

De vrouw die zich de volgende dag in zijn armen had gestort, was heet en hongerig geweest. Met haar tong leek ze hem gebrandmerkt te hebben, want hij kon de herinnering aan die paar minuten niet uit zijn hoofd krijgen. Nog proefde hij de zoete smaak van haar volle roze lippen die zo perfect op de zijne pasten. Hun gepassioneerde kus was verstoord voordat ze verder konden gaan, maar hij twijfelde er niet aan dat hij haar ter plekke had kunnen nemen. Ook nu zou hij haar kunnen nemen zonder er al te veel moeite voor te hoeven doen. Hij zag het aan de manier waarop ze naar hem keek, met die zwoele blik in haar grijze ogen.

Hij liep de slaapkamer binnen. Sabrina draaide zich om en keek hem aan, de baby nog steeds dicht tegen haar borst gedrukt. ‘Heb je alles wat je nodig hebt?’ vroeg hij.

‘Ja.’ Ze keek naar de baby en stopte voorzichtig een uitstekend labeltje onder haar rompertje. ‘Alles is… helemaal goed.’

‘Ik moet wat juridische documenten ophalen, maar ben over een uur wel weer terug,’ zei hij. ‘Doe of je thuis bent. Als jij of Molly iets nodig hebben, kun je de receptie bellen en het op mijn rekening laten zetten.’

Pas toen ze de deur van het penthouse hoorde dichtvallen, besefte ze dat ze al een tijd haar adem inhield. Nu hij weg was, kreeg ze meer lucht. De atmosfeer in de kamer leek minder gespannen, en haar hartslag werd weer wat trager.

Molly bleef rusteloos, ook nadat ze had gegeten. Sabrina besloot dat een warm bad de baby zou helpen ontspannen. Ze droeg het kleintje naar de badkamer waar twee grote bassins boven op een glanzende marmeren wastafel stonden. In een van de bassins liet ze tot halverwege warm water lopen en ze spoot er wat vloeibare babyzeep bij. Toen ze Molly had uitgekleed en op haar arm in het water hield, ging het merkbaar beter met haar. Ze mopperde niet meer en giechelde, terwijl ze levendig met haar armpjes en beentjes trappelde.

Het waren dit soort momenten waarop Sabrina zich afvroeg of ze ooit zelf een kind zou krijgen. De komende drie of vier jaar was ze aan Mario gebonden, wat haar kansen op een gezin geen goed deed. Terwijl hij zelf ongetwijfeld van de ene affaire in de andere zou duiken. Zij zou thuis zitten met Molly, en hij zou de bloemetjes buiten zetten. Het was het soort machogedrag dat ze kon verwachten van een man die altijd de touwtjes in handen wilde hebben.

Daarom verbaasde het haar nog steeds dat hij Molly zo graag bij zich wilde hebben. Dat paste in het geheel niet bij het beeld van de playboy Mario waar de bladen regelmatig over schreven. Hij werd vaker gezien met een blonde vamp op zijn schoot dan met een baby. Maar misschien vond hij het fijner de verantwoordelijkheid over andermans’ kind te hebben dan zelf een gezin te stichten. Ze wist zeker dat hij werkelijk om de baby gaf. Aan de andere kant, geen mens zou die heerlijke lach en grote blauwe ogen kunnen weerstaan.

Ze haalde Molly uit bad, droogde haar af, kleedde haar aan en stopte haar, na nog een knuffel, weer in haar bedje. Daarna ging ze naast de baby op een zachte leren stoel zitten en bladerde door een van de folders van het hotel. Ze probeerde niet te denken aan de nacht die voor haar lag.

Mario kwam binnen met een aktetas in zijn hand die hij op het tafeltje voor haar legde. Hij opende de slotjes en pakte er een stapel papieren uit. ‘Lees deze even voordat de advocaat er is,’ zei hij. ‘Over een paar minuten komt hij hier naartoe. Hij is beneden een telefoontje aan het plegen in de lobby.’

Ze nam de stapel aan en begon te lezen. Zoals de meeste juridische dossiers was het erg langdradig, maar ze werkte zich er in een gestaag tempo doorheen. Als ze het document ondertekende, trouwde ze met Mario onder huwelijkse voorwaarden, las ze. Wat Sabrina betrof waren dat soort maatregelen bij een goed huwelijk overbodig. Als beide partijen werkelijk wilden dat het huwelijk zou slagen, hoefden ze niet te zorgen voor een back-upplan.

Maar ja, er was bij hun huwelijk niet bepaald sprake van romantiek. Het betrof hier een puur zakelijke overeenkomst. Daarom zag ze ook geen enkel bezwaar om haar handtekening eronder te plaatsen. Ze wilde zijn geld niet. Het enige wat ze wilde, was dat Molly een veilig en liefdevol thuis zou krijgen.

Na een tijdje arriveerde de advocaat. Hij liep kort met Sabrina het document door en wees haar toen waar ze moest tekenen. ‘Dat was het,’ zei hij nadat haar laatste handtekening was gezet. ‘Ik zal de accountant opdracht geven het geldbedrag naar je rekening over te maken, zoals Mario heeft gezegd.’

Ze voelde haar wangen kleuren. Hoeveel wist deze man over wat er aan de hand was? Van het gezicht van de advocaat viel absoluut niets af te lezen, terwijl dit toch geen normale gang van zaken was. Ze werd betaald om op papier Mario’s vrouw te zijn en surrogaatmoeder van Molly…