De Marcolini broers 02(11)

‘Ben je klaar om te gaan?’ vroeg hij. Hij bukte en pakte in zijn ene hand de draagwieg met Molly erin en in de andere haar koffer.

‘Ja,’ zei ze, zijn blik vermijdend.

Toen alle spullen in de kofferbak waren gelegd en Molly veilig was vastgemaakt, ging hij weer achter het stuur zitten. ‘Misschien moet ik je waarschuwen voor de pers. De aankondiging van ons huwelijk zal veel stof doen opwaaien,’ zei hij. ‘Ik weet dat je het niet zo’n goed idee vindt, maar het lijkt me het beste als we net doen alsof we echt verliefd zijn. Dat is ook wat ik ze daarnet heb verteld. Ze leken het nogal leuk te vinden.’

Ze staarde hem met wijd opengesperde ogen aan. ‘Heb je ze verteld dat ik verliefd op je ben?’

Hij grijnsde boosaardig. ‘Natuurlijk! Vergeet niet dat ik aan mijn reputatie moet denken. Mensen mogen niet denken dat je achter mijn geld aanzit.’

‘Maar ik trouw alleen maar met je vanwege Molly. En je hebt zelf aangeboden me te betalen,’ wees ze hem terecht.

Hij haalde nonchalant zijn schouders op. ‘Ja, maar dat hoeft verder niemand te weten. Heb je al bedacht hoeveel je wilt hebben?’

Ze draaide zich naar de passagiersruit en slikte moeizaam. Hoe groot het bedrag ook, haar beste vriendin zou ze er niet mee terugkrijgen. Maar ze kon het geld dat hij haar zou betalen, wegzetten voor Molly. Toen haar eigen moeder was overleden, was ze zonder een rooie cent achtergebleven. Ze was het stigma van armoede nooit helemaal te boven gekomen. Natuurlijk zou het Molly met Mario als haar voogd nooit aan iets ontbreken, maar Sabrina wilde ook zelf iets voor haar doen. Ze was vastbesloten niets van het geld voor zichzelf te gebruiken.

‘Ik kan bijna het gerinkel van de kassa horen,’ zei hij. ‘Even rekenen hoeveel je nodig hebt om de rest van je leven gebakken te zitten.’

In haar ogen verscheen een vijandige blik. ‘Ik wil een half miljoen voor ieder jaar dat we getrouwd zijn.’

‘In Australische dollars of in euro’s?’ vroeg hij zonder een spier te vertrekken.

Ze probeerde zich de wisselkoers voor de geest te halen. ‘Eh… in euro’s,’ zei ze toen. Ze wenste dat ze meer had gevraagd, gewoon om hem dwars te zitten.

‘Als je me je bankgegevens geeft, zorg ik ervoor dat de eerste termijn op je rekening staat zodra we getrouwd zijn.’

Ongemakkelijk friemelde ze aan het leren bandje van haar handtas. ‘Eerder zei je dat je wilt dat ik jouw naam aanneem.’ Ze zweeg even om hem aan te kijken. ‘Is dat echt nodig in deze moderne tijd?’

‘Sabrina Marcolini,’ sprak hij op die vertrouwde lijzige toon. ‘Dat klinkt best goed, toch?’

Ze tuitte verontwaardigd haar lippen. ‘Ik geef de voorkeur aan Halliday. Dat was mijn moeders naam.’

‘Heb je geen vader?’

‘Ik weet niet wie mijn vader is,’ zei ze. ‘Mijn moeder had het nooit over hem. Ik denk dat hij getrouwd was of zoiets. Ik vond een keer een foto, maar toen ik ernaar vroeg, verscheurde ze hem meteen.’

Er viel een korte stilte.

‘Je zei dat Halliday je moeders naam wás,’ zei hij. ‘Bedoel je dat ze daarna nog getrouwd is?’

‘Nee, ik bedoel dat ze dood is.’ Ze slaagde erin haar stem emotieloos te laten klinken, al voelde ze het vertrouwde verdriet haar hart binnen stromen. ‘Ze stierf toen ik tien was. De trein waarin ze zat op weg naar haar werk, ontspoorde. Ze was het laatste slachtoffer dat uit het wrak werd gehaald.’

‘Het spijt me,’ zei hij. ‘Laura en Ric hebben me dat nooit verteld.’

‘Laura wist uit eigen ervaring hoe moeilijk het is op te groeien zonder moeder,’ zei ze. ‘Ze verloor haar moeder toen ze maar iets ouder was dan ik. Maar haar vader trouwde een paar weken later al met Ingrid. Dat was echt verschrikkelijk. Laura had het gevoel dat ze allebei haar ouders was verloren. Haar vader stierf een paar maanden voor ze Ric leerde kennen… Maar dit weet je allemaal vast al.’

Hij schakelde naar een hogere versnelling. Zijn voorhoofd vertoonde rimpels. ‘Eigenlijk kende ik Laura niet zo goed,’ zei hij. ‘Ik heb haar voor het eerst ontmoet op hun huwelijk. Ric en ik zaten samen op de lagere school. Toen zijn ouders naar Australië emigreerden was hij veertien. We bleven contact houden.’

‘Ging je wel eens bij hem op bezoek?’

‘Ja, ik ben zeven keer in Australië geweest. En Ric kwam af en toe naar Italië,’ zei hij. ‘Mijn broer was een paar maanden geleden nog hier in Sydney.’

‘Ja, ik las het in de krant. Ik zag de achternaam en nam aan dat het je broer was. Hij gaf hier een aantal lezingen toch?’

‘Ja, maar hij wilde ook de band met zijn vrouw opnieuw opbouwen.’