De Marcolini broers 02

Hoofdstuk 1





Het leek nog zo kort geleden dat Sabrina op de bruiloft van haar beste vriendin was geweest. En nu was ze op haar begrafenis. Begrafenissen waren altijd een sombere aangelegenheid, maar deze dubbele begrafenis was extra verdrietig.

In gedachten verzonken keek ze toe, terwijl de kisten van Laura en haar echtgenoot Ric langzaam door mannen in donkere pakken de kerk uit werden gedragen. Haar blik kruiste die van de langste man bij de kist van Ric. Haar hartslag versnelde. Vlug wendde ze haar hoofd af. In die diep donkerbruine, bijna zwarte ogen viel veel meer te lezen dan op dit moment gepast was. Zelfs nu ze zich had afgewend, voelde ze zijn vurige blik nog steeds op haar gericht. Het gevoelige plekje achter in haar nek begon te tintelen, alsof haar lichaam onwillekeurig anticipeerde op een aanraking van zijn hand of een vluchtige kus van zijn sensuele lippen.

Ze knuffelde de kleine baby in haar armen en liep toen samen met de andere rouwenden achter de kisten aan naar buiten.

Gelukkig was Molly pas vier maanden oud. Ze zou zich het vreselijke ongeluk waarbij allebei haar ouders waren omgekomen later niet kunnen herinneren. In tegenstelling tot Sabrina zou ze niet gekweld worden door de pijnlijke herinnering aan deze dag, aan de misselijkmakende zoete geur van lelies en aan de treurende gezichten overal. En gelukkig besefte ze niet dat wanneer straks de kisten van haar geliefde ouders onder de grond verdwenen waren, ze helemaal alleen achterbleef.

Na de korte maar schrijnende dienst op het kerkhof, vertrok de stoet naar het huis van Laura’s stiefmoeder om wat te eten en te drinken.

Ingrid Knowles was in haar element als rouwende gastvrouw. Met een altijd gevuld glas wijn in haar hand bewoog ze zich met groot gemak door de groep mensen, hier en daar een kletspraatje makend. Haar make-up was perfect, en geen plukje van haar hoogblonde haar zat verkeerd.

Sabrina hield zich wat afzijdig. Ze wilde Molly beschermen tegen het lawaai van de pratende en drinkende mensen. De meeste vrienden van Laura en Ric waren direct na de dienst vertrokken. Behalve Mario Marcolini. Hij dronk echter niet en praatte met niemand. Zwijgend stond hij tegen de muur naast het erkerraam geleund en observeerde de menigte.

Ze probeerde niet naar hem te kijken, maar af en toe dwaalden haar ogen als vanzelf zijn richting uit. Telkens wanneer dit gebeurde, zag ze dat zijn cynische blik op haar gericht was. Snel keek ze dan de andere kant uit, terwijl haar hart bonkte in haar keel. Als ze dacht aan wat er de laatste keer was voorgevallen toen ze alleen samen waren geweest…

Na een tijdje werd Molly onrustig. Sabrina was dankbaar dat ze zich terug kon trekken om de baby te verzorgen. Toen ze een tijdje later de ruimte weer betrad, was Mario weg. Opgelucht haalde ze adem. Hij was natuurlijk naar huis gegaan. Maar haar opluchting was van korte duur, want even later voelde ze iemand achter zich en hoorde ze tot haar grote schrik een bekende melodieuze stem.

‘Ik had niet verwacht je zo snel weer te zien.’

Met Molly dicht tegen zich aan deed ze een stap naar voren en draaide zich voorzichtig om. ‘Nee, ik… Ik ook niet.’ Ze sloeg haar ogen neer. De intensiteit van zijn blik was te hevig om te weerstaan. Wanhopig zocht ze naar een gespreksonderwerp om de gespannen stilte die volgde te doorbreken.

Hoe kwam het toch dat deze man haar het gevoel gaf dat ze weer op de middelbare school zat? Hij was zo wereldwijs, zo stads. In vergelijking met hem was zij met haar vijfentwintig jaren zo… Tja, het was niet leuk om te zeggen, maar wel waar: zo onnozel.

‘Eh… wat fijn dat je helemaal naar Australië bent gekomen, terwijl je net hier geweest was,’ stamelde ze.

‘Het was geen moeite,’ zei hij met die karakteristieke rauwe stem. ‘Het was het minste wat ik kon doen.’

Er viel opnieuw een gespannen stilte.

Ze bevochtigde haar droge lippen en probeerde niet te denken aan hoe dichtbij hij was. Het was nog maar een paar weken geleden dat ze zo lichtzinnig op die nabijheid had gereageerd. Zou ze die vernederende situatie ooit uit haar geheugen kunnen bannen?

‘Laura’s stiefmoeder heeft het nogal naar haar zin,’ merkte hij op.

Ze keek hem aan en zag een ironische gloed in zijn ogen. ‘Ja, ik ben blij dat Laura’s vader dit niet meer heeft hoeven meemaken,’ zei ze. ‘Laura zou zich zo hebben geschaamd, als…’ Haar stem stokte en ze boog haar hoofd in een poging haar tranen tegen te houden. Ze voelde de lichte aanraking van een grote warme hand op haar schouder. Onmiddellijk had ze het gevoel dat iedere zenuwcel in haar lichaam springlevend werd, alsof duizenden belletjes vlak onder haar huid ontploften. Ze richtte haar hoofd weer op. ‘Het spijt me,’ zei ze. ‘Ik probeer sterk te zijn voor Molly, maar soms…’

‘Je hoeft je niet te verontschuldigen,’ zei hij. Hij zweeg en keek naar de slapende baby in haar armen. ‘Denk je dat Molly iets meekrijgt van wat er gebeurt?’