De Marcolini broers 02(2)

Sabrina zuchtte. ‘Ik weet het niet. Ze is nog zo klein… Ze eet goed en slaapt goed, maar misschien komt dat omdat ze er al aan gewend was dat ik af en toe voor haar zorgde.’

De stilte die nu volgde duurde zo lang en was zo beladen, dat Sabrina vreesde te zullen bezwijken onder de druk ervan.

‘Kunnen we ergens onder vier ogen praten?’ vroeg Mario.

Het leek of een ijskoude hand haar hart omsloot. Even kreeg ze bijna geen lucht meer. Na de laatste keer had ze gezworen nooit meer alleen in één ruimte met Mario Marcolini te zijn.

De man was een notoire playboy. Zelfs nu hij treurde om het verlies van zijn dierbare vriend, zag hij er adembenemend knap en charmant uit. Zijn ogen leken onophoudelijk dezelfde erotische boodschap naar haar uit te zenden.

Ze wierp een snelle blik op zijn mond. Haar verlangen de zoete smaak van zijn welgevormde lippen te proeven, was nog niet verdwenen. En de herinneringen aan hun samenzijn stonden nog vers in haar geheugen gegrift. Daarna had haar lichaam nooit meer hetzelfde gevoeld…

Nee! Ze gaf zichzelf innerlijk een standje. Dit was niet de tijd noch de plaats om na te denken over de enige grote misstap die ze in haar leven had begaan. Ze rechtte haar schouders en gebaarde naar een kleine kamer die grensde aan de woonkamer. ‘We kunnen naar de studeerkamer gaan,’ zei ze. ‘Daar staan ook de spulletjes van Molly.’

Op onvaste benen ging ze hem voor. Onderweg was ze zich erg bewust van zijn priemende ogen in haar rug. Hij vergeleek haar natuurlijk met de elegante vrouwen waar hij in Europa mee omging. Zijn laatste verovering was een superslank topmodel met platinablond haar en borsten die het haar onmogelijk moesten maken op haar buik te slapen. Hoewel… Misschien had hij alweer een nieuwe minnares. Hij stond erom bekend dat hij zijn vrouwen net zo vaak wisselde als zijn overhemden.

Het was een levensstijl waarmee Sabrina zich totaal niet kon identificeren. Voor haar waren er maar drie dingen werkelijk belangrijk in het leven: liefde, stabiliteit en verbintenis. En ze wist dat ze wel heel naïef moest zijn om te geloven dat Mario haar die dingen ooit zou kunnen bieden. Hij was te hoog gegrepen voor haar, en dat zou nooit veranderen. Haar onnozele poging zijn aandacht te krijgen tijdens het doopfeest van Molly had dat pijnlijk duidelijk gemaakt.

Ze opende de deur naar de studeerkamer en liep naar de kinderwagen. Nadat ze Molly onder haar roze wollen dekentje had gelegd, draaide ze zich om en keek hem aan. Opnieuw moest ze de neiging onderdrukken hem met open mond aan te staren. Hij was zo ongelooflijk knap dat haar hart een slag miste. Met zijn bijna twee meter torende hij hoog boven haar uit. Door zijn ravenzwarte haar en inktzwarte ogen voelde ze zich naast hem maar een grijs en onbetekenend muisje.

Hij deed de deur achter zich dicht. Het geroezemoes van de wake werd onmiddellijk gedempt, alsof een volumeknop werd omgedraaid. De stilte in de studeerkamer was intimiderend. Niet minder indrukwekkend was zijn grote gestalte in de kleine ruimte. Hij hoefde maar twee kleine stappen te zetten om haar aan te kunnen raken. Met zijn hypnotiserende blik hield hij haar gevangen. Al had ze gewild, ze had onmogelijk weg kunnen kijken.

‘We hebben een probleem dat zo snel mogelijk opgelost moet worden,’ zei hij.

Ze liet vluchtig het puntje van haar tong langs haar droge lippen gaan. Dit was het moment waarop ze zich had voorbereid, maar nu het zover was, voelde het alsof haar wereld instortte. Mario Marcolini zou haar petekind meenemen naar Italië. Ze zou haar nooit meer te zien krijgen. Tegen een man met zoveel macht en rijkdom zou ze niets kunnen beginnen.

‘Je weet dat we samen de voogdij over Molly hebben gekregen?’ vroeg hij. Zijn blik was ondoorgrondelijk.

Ze knikte, terwijl ze probeerde de brok in haar keel weg te slikken. Dat had ze een paar dagen geleden vernomen. Ook was haar verteld dat Laura’s stiefmoeder de laatste wens van Laura en Ric zou aanvechten. Ingrid geloofde dat zijzelf en haar nieuwe echtgenoot Molly een stabielere en zekerdere toekomst konden bieden.

Sabrina’s advocaat was heel eerlijk tegen haar geweest: het zag er niet goed uit. De rechter zou beslissen op basis van wat het beste was voor het kind. Sabrina was alleenstaand en had bovendien momenteel geen werk. Ingrid en haar man Stanley, daarentegen, waren rijk en hadden hun kinderwens nooit onder stoelen of banken geschoven, ook al waren ze boven de vijftig nu.

‘J-ja,’ zei ze. ‘Ik weet wat Laura en Ric graag wilden, maar mij is verteld dat ik niet veel kans maak, gezien mijn huidige, eh… omstandigheden.’

Hij keek haar aan. De blik in zijn ogen was nog steeds onpeilbaar. ‘Je bedoelt dat je alleen en werkeloos bent, en dat je naam de laatste tijd nogal negatief in het nieuws is gekomen?’

Wat kon ze anders dan toegeven? In de media werd ze afgeschilderd als een babysitter die haar kans afwachtte om het roer over te nemen. Ze had haar naam graag willen zuiveren, maar kon het niet over haar hart verkrijgen. Hoeveel pijn zou het de kinderen van dat gezin doen als ze erachter kwamen dat hun vader een gluiperige vreemdganger was?