De Marcolini broers 02(6)

Ingrid wierp haar een dodelijke blik toe. ‘Dan ben je nog erger dan ik dacht. Je kent die man niet eens! Hoe vaak hem je hem ontmoet? Twee keer? Hoe kun je er over denken met hem te trouwen? Maar het gaat jou natuurlijk alleen maar om het geld! Je hebt er altijd al van gedroomd rijk te zijn, en welke man is rijker dan een Marcolini?’

Sabrina voelde dat ze hevig kleurde bij de beschuldigende woorden van Laura’s stiefmoeder. ‘Het gaat niet om geld.’

‘Dat klopt,’ kwam Mario tussenbeide. ‘Het gaat erom wat het beste is voor Molly. Dit is wat haar ouders wilden.’

Ingrid keek Mario minachtend aan. ‘Jullie maken geen enkele kans tegen mij. Stanley zal een topadvocaat inhuren die gehakt maakt van jullie!’

Mario verblikte of verbloosde niet. ‘Voordat hij dat doet…’ zei hij, ‘…moet je hem wel vertellen dat ik weet dat hij bezig is met het Whinstone-account.’

Er viel een gespannen stilte.

Ingrid balde haar vuisten en klemde woedend haar kaken op elkaar. Sabrina had het bijna met haar te doen. Wat kon je beginnen tegen een machtig man als Mario Marcolini?

‘Dit kun je niet winnen,’ perste Ingrid eruit. Maar haar lichaamstaal verraadde haar twijfel.

Met zijn arm nog steeds stevig om Sabrina’s middel wierp hij de oudere dame een heerszuchtige blik toe. ‘Ik geloof dat ik dat zojuist gedaan heb,’ zei hij.

Zonder nog een woord te zeggen stormde Ingrid de kamer uit.

O nee, bedacht Sabrina. Ze had het gevoel dat haar buik vol onrustig fladderende vlinders zat. O nee, wat nu? Dit was pas het begin.





Hoofdstuk 2





‘Je hoeft je geen zorgen te maken, Sabrina,’ zei Mario. Voorzichtig gaf hij Molly terug. ‘Ik denk niet dat we ooit nog wat van Mrs. Knowles zullen horen als we eenmaal getrouwd zijn.’

Ze ontweek zijn blik door snel Molly te gaan verschonen. O hemel… waar had ze mee ingestemd? Ze kon niet meer terug zonder Molly schade te berokkenen. Mario had gehint naar wat duistere zaakjes van Stanley. Bovendien had Laura een hekel gehad aan Ingrid. Sabrina kon onmogelijk toestaan dat zulke mensen haar petekind zouden opvoeden!

Het kleine meisje kirde naar haar. Lachend strekte ze haar handjes uit en raakte Sabrina’s wangen aan.

‘Ik zal een speciale verblijfsvergunning aanvragen,’ zei Mario. Hij keek toe, terwijl Sabrina vooroverboog en een kusje op elk van Molly’s handpalmpjes drukte.

Met trillende handen knoopte ze Molly’s rompertje weer dicht. ‘Hoelang denk je dat het duurt voordat we…’ Ze haperde even. ‘…gaan trouwen?’

‘Zo snel mogelijk,’ antwoordde hij. ‘Hoogstens een week, misschien sneller.’

Een week? Ze pakte de baby op en legde haar tegen haar rechterschouder. Toen draaide ze zich om en keek hem aan. ‘Dat… Dat is best snel.’

‘Heb je een geldig paspoort?’ ging hij onverstoorbaar verder.

‘Ja, maar –’

‘Mooi,’ zei hij. ‘Die heb ik nodig voor de voorbereidingen, samen met je geboorteakte.’

‘Mario, ik –’

‘We moeten opschieten, Sabrina,’ viel hij haar opnieuw in de rede. ‘Bovendien moet ik naar huis. Ik heb zakelijke deals die op me liggen te wachten.’

Waarschijnlijk ligt er ook een minnares op je te wachten, dacht ze wrevelig. Ze pakte Molly’s flesje uit de tas die aan de kinderwagen hing, en ging zitten om het hongerige meisje te voeden. Toen ze opkeek, zag ze dat hij haar nauwlettend bestudeerde, als een roofdier zijn prooi.

‘Je zei dat het geen echt huwelijk wordt,’ zei ze met een benauwd stemmetje. ‘Je gaf ook aan dat het maar tijdelijk zal zijn. Aan hoelang denk je dan?’

‘Molly is nog maar een baby,’ zei hij. ‘Ze heeft een moeder nodig, in ieder geval tot ze naar de kleuterschool gaat.

Plotseling werd ze argwanend. Ze rechtte haar schouders en keek hem strak aan. ‘En daarna? Wat gebeurt er dan?’

‘Dan huur ik een nanny, en krijg jij je vrijheid terug.’

Ze kon niet geloven hoe arrogant hij was! ‘Dus dan word ik gewoon uit Molly’s leven gezet?’ vroeg ze.

‘Niet per se uit haar leven, maar uit het mijne,’ zei hij. ‘We kunnen het huwelijk in stilte laten ontbinden en verdergaan met onze eigen levens.’

‘Wacht. Begrijp ik je nou goed? Jij krijgt volledige voogdij over Molly en ik moet terug naar Australië?’

Hij haalde zijn schouders op. Uit zijn hele houding sprak desinteresse. ‘Dat moet je zelf weten. Als mijn ex-vrouw mag je gewoon in Italië blijven, maar als je terug naar Sydney gaat, is dat je eigen beslissing.’

‘Denk je nou echt dat ik Molly zomaar ineens achter zou kunnen laten?’ vroeg ze. ‘Tegen die tijd zal ze mij als haar moeder beschouwen. Dat begint nu al. Wat je voorstelt is niet alleen belachelijk, maar ook heel slecht voor Molly!’