De Marcolini broers 01(23)

Sprakeloos staarde ze hem aan, met haar armen over haar naakte borsten gevouwen. Het voelde alsof haar hart niet meer op de plek zat waar het hoorde. Hij had geen ergere manier kunnen verzinnen om te demonstreren hoe zwak ze was. Het was zo vernederend, hij had haar gekust tot ze zich overgaf en liep vervolgens van haar weg alsof het erotische intermezzo geen enkel effect op hem had gehad.

‘Nee, dank je,’ zei ze, en met trillende vingers probeerde ze de knoopjes van haar blouse weer vast te maken. Ineens werd het echter zwart voor haar ogen, waardoor dat een onmogelijke taak werd.

‘Wacht,’ zei hij, en hij kwam weer naar haar toe. ‘Laat mij maar even.’

Haar hart ging steeds sneller kloppen, terwijl hij zorgvuldig alle knoopjes vastmaakte. Toen hij toe was aan het laatste, precies tussen haar borsten, begon haar lip te trillen. Ze haalde diep adem, waardoor haar borst omhoogkwam en zijn vingers in contact kwamen met de welving van haar rechterborst.

Een gespannen moment lang ontmoetten hun ogen elkaar. ‘Het gebeurt nog wel, Claire,’ zei hij, en zijn hand gleed naar het plekje tussen haar sleutelbeen, een lichte, bezitterige streling waardoor er meteen weer een rilling van opwinding over haar rug liep.

Opnieuw slikte ze, onzeker of het zin had om hem tegen te spreken, gezien wat er zonet bijna gebeurd was.

Het gebeurt nog wel. Zijn woorden zetten haar zintuigen op scherp. Ze kon al bijna voelen hoe zijn volle lengte haar vulde en van extase deed ontploffen in duizenden stukjes. Hoe vaak had ze zich in het verleden niet gewillig overgeleverd aan zijn sensualiteit? Eén blik of één aanraking was meestal genoeg geweest om haar in vuur en vlam te zetten, laat staan wat er gebeurde als hij haar dijen uit elkaar duwde.

‘Maar ja,’ vervolgde hij. Ondertussen gleed zijn hand verder naar beneden, over haar borst. ‘Seks is nooit het probleem geweest bij ons, hè?’

Daarop perste ze haar lippen op elkaar en wendde haar blik af. Daar trapte ze mooi niet nog een keer in. Hij hoopte natuurlijk dat ze toe zou geven hoeveel macht hij nog over haar had, maar dat was ze toch echt niet van plan.

Zijn handen bleven hangen op haar middel en hij trok haar naar zich toe. ‘We waren altijd goed samen, toch? Beter dan goed zelfs. Weet je nog hoe je me bevredigde met je mond?’

Bij de herinnering daaraan begon haar hele lichaam te rillen. Destijds was ze een gretige leerling geweest, ze had dingen met hem gedaan die ze nooit had gedacht met iemand te doen. De momenten van genot die hij had gegeven en genomen maakten haar nog altijd aan het blozen. Hij kon haar bovendien met zijn ogen uitkleden, zoals hij nu ook weer deed.

‘Doe dit nou niet…’ zei ze, waarbij ze met moeite haar stem in bedwang wist te houden.

Onschuldig keek hij haar aan. ‘Wat moet ik niet doen?’

Met haar tong ging ze over haar lippen, zonder te beseffen wat ze deed tot ze zijn blik naar haar mond zag afzakken. ‘Dit is een spelletje voor jou, hè? Mij zover krijgen dat ik toegeef dat ik je nog steeds wil en je dan terugtrekken.’

‘Mag ik soms geen herinneringen ophalen aan onze meest intieme momenten samen?’ vroeg hij. ‘Ik kan ze moeilijk uit mijn geheugen wissen. Als ik alleen al kijk naar die zachte, volle mond van je, wil ik mijn broek losmaken en je hoofd naar beneden duwen.’

‘Hou op.’ Ze deed haar handen over haar oren om zich af te sluiten voor zijn verleidelijke woorden. ‘Bespaar je de moeite. Het werkt toch niet.’

Daarop duwde hij haar handen weg van haar hoofd en trok haar naar zich toe tot ze heup aan heup stonden, zijn warme hardheid tegen haar zachte, vochtige plekje. ‘Waar ben je zo bang voor, cara? Dat je ontdekt dat je toch niet zo’n hekel aan me hebt als je beweert?’

Ze weigerde antwoord te geven. Met haar lippen stevig op elkaar staarde ze hem aan, terwijl haar hart wild tekeerging, door een mengeling van woede en vurige lust.

‘Je hebt namelijk helemaal geen hekel aan me, Claire,’ zei hij. ‘Je hebt alleen een hekel aan het feit dat je me nog steeds wilt.’

‘Ik haat je wél,’ zei ze ferm, en ze worstelde zich los. ‘Je bent naar bed geweest met die –’

‘Verdomme, Claire,’ onderbrak hij haar. ‘Hoe vaak moet ik nog zeggen dat er niets gebeurd is?’

‘Je moeder heeft het me zelf verteld,’ zei ze, strijdlustig haar kin in de lucht stekend. ‘Ze vertelde me dat jullie al heel lang een relatie hadden en van plan waren geweest om te trouwen Ze zei dat je nooit met me getrouwd zou zijn als ik niet per ongeluk zwanger was geraakt omdat dat Daniela en jij officieus al jaren verloofd waren.’

Elke spier in zijn lichaam verkrampte. Een paar maanden voor hij Claire had ontmoet, had hij het uitgemaakt met Daniela. Die had dat goed opgenomen, omdat ze zelf ook al tot de conclusie was gekomen dat hun relatie wel voorbij was. Ze leek te begrijpen dat hij zich op zijn carrière wilde richten. De paar keer dat een van hun ouders op een niet zo subtiele manier had laten blijken dat een huwelijk tussen hen twee zeer gewenst zou zijn, hadden ze er hartelijk om gelachen, maar hij was nooit echt verliefd op haar geweest. En, voor zover hij wist, zij ook niet op hem.