De Marcolini broers 01(19)

Een scheiding zou wel eens heel vervelend kunnen uitpakken en ongetwijfeld veel aandacht trekken. In hun haast om te trouwen nadat Claire zes jaar geleden had verteld dat ze in verwachting was, was er geen tijd geweest om huwelijkse voorwaarden op te stellen. Antonio was zich vast bewust van hoe het familierecht werkte in Australië. Ze zou recht hebben op een flink deel van zijn vermogen, inclusief de erfenis van zijn vader, ondanks het feit dat ze al zo lang uit elkaar waren.

Terwijl ze met de rand van het tafelkleed speelde, probeerde ze haar gezicht in de plooi te houden, uit angst dat hij zou zien hoezeer ze in de war was. Het zou anders zijn geweest als ze nog steeds van hem hield. Dan had ze hem zonder twijfel teruggenomen. Haar liefde voor hem was echter uitgedoofd toen ze hem had gezien in de armen van Daniela Garza.

Maar was dat eigenlijk wel zo?

Ze keek naar zijn gezicht en haar hart sloeg over toen haar blik de zijne ontmoette. De hele avond was ze zich bewust geweest van de spanning tussen hen. Elke keer als hun ogen elkaar ontmoetten ging er een siddering van aantrekkingskracht door haar heen, ongewenst, maar onmiskenbaar. Haar lichaam herkende in hem degene die haar genot had gegeven. Zo’n groot genot had ze nooit eerder gevoeld en sindsdien ook niet meer. En hoewel ze zich op haar meest depressieve momenten voorstelde hoe hij hoogtepunten had beleefd met heel veel andere vrouwen, was ze zich toch bewust van zijn aanhoudende verlangen naar haar.

Aan de manier waarop hij haar blik twee seconden langer vasthield dan nodig was kon ze zien dat ze hem niet onberoerd liet. Ze had het gevoeld aan de bezitterige manier waarop zijn vingers zich om de hare hadden gevouwen, waarbij zijn warmte tot haar koude lichaam was doorgedrongen. Het was makkelijk voor te stellen wat er zou gebeuren als hij haar op een gegeven moment zou kussen. Ze voelde al bijna de tedere, maar stevige druk van zijn lippen op de hare, en haar tong kwam naar buiten in een poging het gevoel weg te vegen. Ze wilde niet denken aan hoe ze zich had gevoeld in zijn armen. Die herinneringen had ze diep weggestopt, en ze waren veel te gevaarlijk om weer op te rakelen.

‘Zo. Heb je genoeg met je eten gespeeld?’ vroeg Antonio.

Ze legde de vork neer waarmee ze had zitten prikken in de zeevruchtenrisotto die ze tevergeefs had geprobeerd naar binnen te werken. ‘Ik heb geloof ik toch niet zo’n trek als ik dacht,’ zei ze, en met een zucht liet ze haar schouders zakken.

Hij gebaarde naar de ober, pakte zijn portemonnee en legde zijn creditcard op tafel in afwachting van de rekening. ‘Ik zal je één nacht uitstel geven, Claire,’ zei hij. ‘Ga naar huis en zorg dat je goed slaapt. Als je me een reservesleutel van je woning geeft, stuur ik morgen iemand langs om je spullen te verhuizen naar mijn suite in het hotel. Maak je maar geen zorgen over je huur voor de komende drie maanden. Dat regel ik wel. Hou jij je maar bezig met je rol als mijn vrouw.’

Het klonk zo simpel, dacht Claire toen ze even later terugreed naar haar flat. Het enige wat ze hoefde te doen was een paar tassen inpakken en haar plek in zijn leven weer innemen, alsof ze nooit was weggeweest. Ze maakte zich echter vooral zorgen over hoeveel nachten er voorbij zouden gaan voor hij van haar zou verwachten dat ze weer bij hem tussen de lakens zou kruipen.





Hoofdstuk 6





De volgende dag was de salon helemaal volgeboekt, en het leek alsof elke klant van Claire had gehoord of gelezen over haar hereniging met Antonio Marcolini. Iedereen feliciteerde haar en wenste haar het beste. Glimlachend doorstond ze het allemaal, en ze hoopte maar dat niemand zou zien dat ze de schijn ophield.

Ze had haar vriendin en werkgever Rebecca niet alle details van haar verzoening met Antonio verteld. Hoe kon ze ook uitleggen dat de man van wie ze vervreemd was haar min of meer gechanteerd had om de komende drie maanden bij hem terug te komen?

Toch moest Rebecca iets zijn opgevallen, want op een bepaald moment keek ze Claire doordringend aan en vroeg: ‘Claire, weet je wel zeker dat je hier goed aan doet? Volgens de kranten is hij hier maar voor bepaalde tijd. Wat gebeurt er als hij eind augustus weer weggaat? Verwacht hij dan dat je met hem meegaat naar Italië?’

Bijtend op haar lip draaide Claire zich om in het keukentje achter in de salon de ketel met water te vullen. ‘We zijn er nog niet aan toegekomen om dat soort details te bespreken,’ zei ze. ‘We bekijken dag voor dag of het nog werkt tussen ons twee.’

Met haar armen over elkaar schonk Rebecca Claire een cynische blik. ‘Hij kan dus op elk moment zeggen: “Laat maar, ik wil toch liever scheiden”. Gaan er geen alarmbellen af in je hoofd?’

Er ontsnapte Claire een diepe zucht. ‘Luister, ik weet dat het een beetje vaag klinkt, maar hij… Wij vinden allebei dat het de moeite waard is om het nog eens te proberen. Toen we uit elkaar gingen, liepen de emoties nogal hoog op, bij mij in ieder geval. Op deze manier kunnen we zien of we nog terug kunnen naar wat we hadden voor… voor het misging…’