De Marcolini broers 01(26)

Een spiertje in zijn kaak begon te trillen. ‘Heb je scharrels gehad, of zelfs iets serieuzers?’ vroeg hij.

‘Ik heb niets serieus gehad.’ Weer probeerde ze los te komen. ‘Laat me nou los. Je doet me pijn.’

Hij keek naar zijn handen om haar polsen en verslapte zijn greep, maar liet haar niet los. Met zijn duimen begon hij langzaam de binnenkant van haar beide polsen te strelen, waardoor ze iets ontspande. Om de golf van verlangen die door haar heen ging te onderdrukken, sloot ze haar ogen. Zijn lichaam was zo dichtbij dat ze zijn verleidelijke warmte voelde.

Plotseling was de drang om zijn hardheid tegen haar aan te voelen onweerstaanbaar, en voor ze zichzelf kon tegenhouden, leunde ze al in zijn richting. Het was een verraderlijke beweging, maar dat kon haar niet meer schelen. Op de een of andere manier had zijn jaloezie iets in haar losgemaakt, en ze vroeg zich af of hij toch nog iets voor haar voelde. Het was zo lang geleden dat ze iets anders had gevoeld dan verdriet en leegte vanbinnen. Zou het nou zo erg zijn om zich over te geven aan een moment van waanzin? Als ze naar bed ging met Antonio vergat ze alles om zich heen, behalve zijn magische aanrakingen, hoe hij haar lichaam keer op keer tot een hoogtepunt bracht. Dat wilde ze, dat wilden ze allebei.

Hij hield haar op afstand. ‘Nee, Claire,’ zei hij resoluut. ‘Niet op deze manier. Niet als we boos zijn en elkaar verwijten maken.’

Verward keek ze naar hem op. ‘Ik dacht dat je van plan was om me zo snel mogelijk weer in je bed te krijgen.’

Zijn gezichtsuitdrukking gaf niets weg. ‘Ik ontken niet dat het mijn bedoeling is om weer een fysieke relatie met je aan te gaan, maar als ik nu inga op je avances weet ik zeker dat je morgen een nog grotere hekel aan me hebt dan nu.’

Daarop schoten haar wenkbrauwen omhoog. ‘Last van je geweten, Antonio?’ vroeg ze. ‘Wie had dat gedacht?’

Zijn mond werd weer een strakke lijn en hij deed een stap naar achteren. ‘Ga je maar douchen en omkleden. We moeten vanavond naar een benefietavond. Het kledingvoorschrift is formeel. Je hebt nog iets minder dan een uur om je klaar te maken.’

Ze fronste. ‘Verwacht je dat ik met je meega?’

Zijn blik was onvermurwbaar. ‘Ik wil je aan mijn zij, de positie van een liefhebbende vrouw. En geen publiekelijk gechagrijn, Claire. Begrepen?’

Verbolgen perste ze haar lippen op elkaar. Het leek haar onverstandig om iets te zeggen.

‘Begrepen?’ herhaalde hij, en zijn donkere ogen keken haar doordringend aan.

‘Ik haat je, Antonio,’ zei ze ferm. ‘Hou dat in gedachten als ik vanavond aan je arm hang en naar de camera’s glimlach als een hersenloze marionet. Ik háát je.’

‘Bedenk dan maar hoe je me zult haten als je smekend in mijn armen ligt, tesoro mio,’ zei hij rustig.

Woedend draaide ze zich om en liep richting de badkamer. De deur sloeg ze achter zich dicht. Maar zelfs onder de douche voelde ze nog steeds hoe zijn belofte haar huid deed gloeien. Elke aanraking van de waterstralen deed haar denken aan hoe hij haar daar in het verleden aangeraakt had. Haar borsten, haar buik, haar onderrug en dijen, en dat intieme plekje dat klopte van verlangen naar hem.

Ze verachtte zichzelf omdat ze hem nog steeds wilde. Het gaf haar het gevoel dat ze twee keer dezelfde fout maakte. Dat ze de eerste keer een hopeloos verliefd, naïef meisje was geweest, was haar nu wel duidelijk. Waarschijnlijk had Antonio heimelijk gelachen om haar onbeholpenheid aan het begin van hun relatie. Voor hem was ze iets onbekends, een onschuldig meisje uit de bushbush, dat helemaal ondersteboven was van zijn goede manieren en charme.

Nadat ze de douchekraan had dichtgedraaid, greep ze vastberaden naar een handdoek. Ze zou hem wel eens laten zien hoe volwassen en verstandig ze in de laatste jaren was geworden. Hij kon wel denken dat hij haar net zo makkelijk als de eerste keer in zijn bed zou krijgen, maar dit keer gaf ze zich niet zomaar over.





Hoofdstuk 7





Toen Claire zo’n drie kwartier later de slaapkamer uit kwam, zat Antonio wat paperassen door te bladeren. Ze merkte dat hij haar van top tot teen bestudeerde: haar opgestoken haar, haar bescheiden make-up, haar fuchsiaroze avondjurk die haar roomkleurige huid en blauwgroene ogen accentueerde.

Nadat hij zijn papieren had weggelegd, stond hij op. ‘Je ziet er prachtig uit, Claire,’ zei hij. ‘Maar je bent iets vergeten.’

Fronsend controleerde ze of haar oorbellen nog op hun plek zaten. ‘Wat dan?’

Hij pakte haar hand. ‘Je hebt je trouwring en verlovingsring niet om.’

Er bekroop haar een leeg gevoel. ‘Dat komt omdat ik ze niet meer heb.’ Ze moest wel wegkijken.

Met zijn vingertop tilde hij haar kin omhoog zodat ze hem weer moest aankijken. ‘Heb je ze verkocht?’ vroeg hij boos.