De Marcolini broers 01(25)

Met haar armen over haar borst gevouwen en bijtend op haar onderlip dacht ze na over Antonio’s verklaring voor het gedrag van zijn moeder. Het klonk wel aannemelijk. Hun huwelijk was niet bepaald rozengeur en maneschijn geweest, en dat hadden ze niet geheim kunnen houden voor zijn familie. Ze kromp ineen als ze eraan terugdacht hoe vaak ze aan het einde tegen Antonio had gesnauwd in hun bijzijn. Twijfel bekroop haar. Stel dat ze het helemaal verkeerd geïnterpreteerd had? Stel dat het precies zo was gegaan zoals Antonio het destijds had geprobeerd uit te leggen?

Al sinds het begin van hun overhaaste huwelijk was ze onzeker geweest en daardoor erg beïnvloedbaar. Ze had meteen de conclusie getrokken dat Daniela en Antonio een afspraakje hadden gehad in het hotel die dag. Op geen enkel moment was er een andere verklaring bij haar opgekomen. Maar misschien had ze dat ook niet gewíld, bedacht ze nu. Misschien had Antonio wel gelijk over zijn moeder. Rosina Marcolini had zich er vanaf het begin al zorgen over gemaakt dat haar schoondochter ontzettend ongelukkig was. Waarschijnlijk had ze aangenomen dat Claire niet meer van haar zoon hield en haar een uitweg willen bieden. Het was duidelijk dat Rosina haar zoon had verteld dat Claire om geld had gevraagd en niet dat zij het had aangeboden, maar het zou moeilijk zijn om dat nog te bewijzen, tenzij ze zijn moeder er persoonlijk mee kon confronteren.

Ze keek Antonio aan. ‘Toen je die avond niet thuiskwam, ging ik ervan uit dat je bij Daniela was.’

Hij fronste ‘Herinner je je dan niet dat ik opgeroepen werd omdat een patiënt er ernstig aan toe was?’ vroeg hij. ‘Toen ik zag hoe ernstig het was, heb ik iemand van het personeel gevraagd om je te bellen dat het laat zou worden. Ze heeft het meerdere keren geprobeerd, maar de telefoon was elke keer in gesprek of ze kreeg het antwoordapparaat. Uiteindelijk heb ik maar gezegd dat ze het moest opgeven, want ik wilde niet steeds afgeleid worden van de moeilijke operatie waar ik mee bezig was.’

Weer beet ze op haar lip. Ze was zo boos en van streek geweest dat ze haar mobiele telefoon had uitgezet en bij de vaste telefoon de hoorn van de haak had gehaald. Vervolgens was Antonio’s moeder langsgekomen en had Claire besloten haar spullen te pakken en weg te gaan.

Antonio kwam dichterbij en pakte haar handen. ‘Ik kwam om zes uur ’s ochtends thuis en toen bleek dat je weg was,’ zei hij. ‘Ik ben kostbare tijd verloren omdat ik eerst dacht dat je naar een van de vrienden was die je ontmoet had op je cursus Italiaans. Toen het eenmaal zo laat was dat het acceptabel was om ze te bellen om dat na te vragen, zat jij al zo ongeveer in het vliegtuig. Ik was boos. Zo boos was ik nog nooit van mijn leven geweest. Ik kon je niet achterna reizen, omdat ik in de weken die volgden nog talloze patiënten ingepland had staan. Daarom besloot ik je maar te laten gaan. Ik dacht dat het je misschien goed zou doen om wat tijd door te brengen met je familie. Maar toen je bleef weigeren mijn telefoontjes te beantwoorden, besefte ik dat het voorbij was tussen ons. Het leek me het beste dat jij verderging met je leven en ik ook.’

Ze keek omlaag naar hun verstrengelde handen. Er waren geen garanties wat betreft hun relatie. Er waren geen beloftes gedaan over een eventuele verlenging na drie maanden. En al wist ze dat hij haar wilde, hij was op dit moment in het buitenland zonder minnares. Hoe kon hij die tijd nou beter doorbrengen dan met zijn grillige vrouw, die hem eerder ontglipt was? Elke man had zijn trots en dat gold zeker voor Antonio Marcolini. Claire had hem het ondenkbare aangedaan door bij hem weg te gaan, zelfs zonder ook maar één keer te smeken om haar terug te nemen.

Misschien was dit niet meer dan een slim plannetje om zijn eigen behoeften te bevredigen. Hij wist dat een scheiding een duur grapje zou worden. Een tijdelijke verzoening zou de scheidingsprocedure enkele maanden uitstellen. Lang genoeg om een manier te verzinnen waarop hij haar geen miljoenen hoefde te geven.

Ze trok haar handen uit de zijne. ‘Ik denk dat je er goed aan hebt gedaan om me destijds te laten gaan,’ zei ze. ‘We hadden beiden wat tijd voor onszelf nodig.’

‘Misschien,’ zei hij, en een moment lang bleef hij haar aankijken. ‘Maar vijf jaar is wel erg lang, Claire.’

‘Klopt, maar ik heb elke minuut ervan nodig gehad.’ Weer ging haar kin de lucht in.

Zijn mond vertrok. ‘En hoeveel affaires heb je in die tijd gehad? Met hoeveel mannen heb je het bed gedeeld?’

‘Ik zie niet in wat jou dat aangaat,’ sprak ze fel.

Weer pakte hij haar handen, en hij trok haar naar zich toe. ‘Hoe snel heb je een vervanger voor me gevonden?’ vroeg hij, terwijl zijn zwoele blik de hare ving.

Toen ze probeerde los te komen, verstevigde zijn greep. ‘Waarom wil je dat weten?’