De Marcolini broers 01

Hoofdstuk 1





Dat was wel het laatste wat Claire had verwacht. Een paar seconden lang staarde ze haar advocate aan, terwijl haar hoofd begon te tollen en haar hart op hol sloeg. ‘Hoe bedoel je, hij gaat niet akkoord?’ vroeg ze.

Ernstig keek de advocate haar aan. ‘Uw echtgenoot weigert de scheidingspapieren zelfs maar in ontvangst te nemen,’ zei ze. ‘Hij staat erop dat hij u eerst te spreken krijgt.’

Claire beet op haar lip. Ze had gehoopt al het contact met Antonio Marcolini te kunnen vermijden tijdens zijn lezingenreeks in Sydney. Inmiddels waren ze vijf jaar verder. Na zo’n lange tijd zou een scheiding toch niet meer dan een formaliteit moeten zijn? Ze had gehoopt dat het makkelijker zou zijn om verder te gaan met haar leven als ze de scheiding aan de advocaten overliet. Ze móést verder met haar leven.

‘Tenzij er specifieke redenen zijn waarom je hem niet wilt zien, stel ik voor dat je zo snel mogelijk een afspraak met hem maakt,’ vervolgde Angela Reed. ‘Het kan zijn dat hij het liever persoonlijk afhandelt dan via het rechtssysteem. Uiteindelijk kan hij een scheiding niet tegenhouden, maar hij kan de zaak wel flink vertragen, wat de juridische kosten voor jou natuurlijk zou verhogen.’

Bij de gedachte dat ze nog meer rekeningen zou moeten betalen raakte Claire in paniek. Ze kon nu al nauwelijks het hoofd boven water houden. Een slepende rechtszaak zou betekenen dat ze kopje-onder zou gaan.

Waarom zou Antonio haar na al die tijd willen zien? Gezien de manier waarop ze uit elkaar waren gegaan, leek een gezellig gesprek over vroeger met een kopje koffie erbij niet echt een goed idee.

Na een diepe zucht keek ze haar advocaat weer aan. ‘Eén ontmoeting kan waarschijnlijk geen kwaad,’ zei ze toen, met een onbestemd gevoel in haar maag.

‘Zie het als een afsluiting van een periode,’ zei Angela, die vervolgens opstond. Blijkbaar was dit de afsluiting van hun gesprek.

Afsluiting, dacht Claire grimmig toen ze even later op weg was naar buiten. Dat was nou precies waarom ze de scheidingsprocedure in gang had gezet. Het was hoog tijd om het verleden achter zich te laten. Ze was het aan zichzelf verplicht om het leven nog een kans te geven.

Toen ze de deur van haar flat opendeed, ging de telefoon. Ze liet haar tas en sleutels op de doorgezakte bank vallen en nam op. ‘Hallo?’

‘Claire.’

Haar hand voelde plotseling klam aan. Ze klemde de hoorn vast en probeerde de golf van emoties te onderdrukken die haar overviel zodra ze de rustige stem en het accent van Antonio herkende. Lieve help, als dit al gebeurde als ze alleen zijn stem hoorde, hoe zou het dan gaan als ze hem zag? Kleine zweetdruppeltjes verschenen op haar bovenlip, haar hart ging wild tekeer en haar ademhaling was onregelmatig.

Hij herhaalde haar naam. ‘Claire.’

Door de zwoele klank van zijn diepe stem gingen de haartjes op haar armen onder de dikke winterkleding overeind staan, terwijl het bloed door haar aderen kolkte.

Ze slikte. Met gesloten ogen bracht ze uit: ‘Antonio… Ik, eh… wilde je net bellen…’

‘Ik neem aan dat je je advocaat gesproken hebt?’ vroeg hij.

‘Ja, maar –’

‘Dan weet je dus dat ik geen nee accepteer,’ vervolgde hij alsof ze niets had gezegd. ‘Geen ontmoeting, geen scheiding.’

Zijn arrogantie maakte haar boos. ‘Denk je dat je me kunt commanderen alsof ik je hondje ben?’ vroeg ze. ‘Vergeet het maar, Antonio. Ik ben geen –’

‘Ik wil je recht in de ogen kunnen kijken, Claire,’ zei hij beslist. ‘Dat is de beste manier om zaken te doen.’

Angst bekroop haar. ‘Ik… Ik dacht dat je hier was voor een lezingenreeks, niet om sociaal te doen met je toekomstige ex-vrouw.’ Ze deed haar best om koel en nuchter te klinken, maar dat mislukte behoorlijk.

Haar blik schoot naar de krant waarin zijn komst werd aangekondigd. Die had ze open op tafel laten liggen, ook al ging er elke keer een steek door haar hart als ze zijn knappe gezicht op de foto zag, glimlachend, alsof er niets mis was in de wereld.

‘Ik ben inderdaad de komende drie maanden in Australië, om lezingen te geven en dingen te doen voor de liefdadigheidsinstelling die ik in Italië heb opgericht,’ zei hij.

Het was niet de eerste keer geweest dat Claire had gelezen over zijn organisatie, die miljoenen dollars inzamelde voor reconstructies bij mensen met ernstige gezichtsbeschadigingen. Op zijn website had ze zelfs de vooruitgang gevolgd van een aantal van zijn patiënten, en de wonderen die hij bij hen verricht had waren zonder meer verbijsterend te noemen.

Wonderen leken echter altijd alleen andere mensen te overkomen, bedacht Claire verbitterd. Dat had ze wel geleerd tijdens haar kortstondige huwelijk met Antonio.