De Marcolini broers 01(7)

‘Het woord “chantage” impliceert dat je geen keus hebt,’ zei hij, en zijn lippen krulden omhoog tot iets wat verdacht veel op een glimlach leek. ‘In dit geval heb je echter wel degelijk verschillende opties, Claire. Je komt bij me terug zo lang ik in Sydney ben, of ik dien een aanklacht in tegen je broer. Wat wordt het?’





Hoofdstuk 3





Met open mond staarde ze naar de man van wie ze ooit meer had gehouden dan haar lief was. Zijn voorstel was onaanvaardbaar, maar het alternatief was nog erger. Hoe moest ze het zichzelf ooit vergeven als Isaac opgesloten zou worden, wetende dat zij er iets aan had kunnen doen? Callum had wel eens omschreven hoe het eraan toeging in zo’n jeugdinrichting en met gerechtigheid had dat weinig te maken. Teruggaan naar een huwelijk waarvan ze zo verdrietig en wanhopig was geworden zou echter veel van haar vergen. Waar moest ze de kracht vandaan halen om het vol te houden?

Ze schonk Antonio een vernietigende blik vol haat. ‘Dit keer heb je jezelf overtroffen, Antonio,’ zei ze. ‘Natuurlijk was je altijd al harteloos en ongevoelig, maar alles wat je vroeger gedaan hebt valt hierbij in het niet. Je had geen betere manier kunnen verzinnen om wraak te nemen.’

Zijn reactie was koel. ‘Ik bied je alleen een uitvlucht waar alle partijen baat bij hebben.’

Daarop rolde ze met haar ogen, puur omdat ze wist dat hem dat irriteerde. ‘Sorry, hoor,’ zei ze. ‘Maar ik zie niet in wat voor baat ík heb bij dit idiote plan.’

Er ging een flits van woede door zijn ogen. ‘Heb je er wel aan gedacht wat voor schade je broer vanmiddag had kunnen aanrichten?’ vroeg hij.

Haar kin ging de lucht in. ‘Ach, heeft je dure huurauto een paar krasjes opgelopen?’

Zijn mond vertrok van woede. ‘Heb je enig idee hoeveel gezichten ik in de loop der jaren heb moeten reconstrueren? Prachtige, perfecte gezichten die compleet beschadigd waren omdat idioten als jouw broer het leuk vinden om met auto’s rond te crossen, zonder te bedenken dat er misschien ook nog andere mensen op straat zijn. Dat is nou mijn werk, Claire. Niet dat jij daar ooit enige interesse in hebt getoond.’

‘Dat is nou weer zo typisch,’ reageerde ze. ‘Ik heb mijn leven opgegeven voor jou en je carrière, maar dat is je blijkbaar niet opgevallen. Ik zat dag in dag uit verdrietig thuis en de enigen die langskwamen waren je moeder en heel soms je vader, om me er niet zo subtiel aan te herinneren dat ik niet goed genoeg was voor hun geliefde oudste zoon, de briljante chirurg.’

‘Mijn moeder vertelt het anders,’ beet hij haar toe. ‘Ze heeft haar uiterste best gedaan om je te helpen een beetje te wennen, maar je gaf geen centimeter toe.’

‘Daar gaan we weer,’ zei Claire. ‘Haar woord tegen het mijne en je weet nog steeds niet wie je moet geloven.’

Antonio stopte zijn handen in zijn zakken, voor het geval hij in de verleiding zou komen om haar in zijn armen te nemen en te kussen tot ze zich overgaf. Ze maakte hem helemaal gek. Niemand kreeg hem zo kwaad als zij. Hij had zijn emoties altijd onder controle en dat moest vaak ook wel natuurlijk, tijdens lange, gecompliceerde operaties was het essentieel dat hij zijn hoofd erbij hield. Maar na slechts vijf minuten met Claire kookte hij van woede.

Uit het feit dat ze meteen een scheiding had geëist op het moment dat hij voet aan land had gezet, bleek wel dat ze een enorme golddigger was geworden. Hij kon niet verkroppen dat zij de helft van zijn erfenis zou opstrijken. Ze had al meer dan genoeg gekregen. Het maakte hem nog steeds ziedend dat ze geld had geëist van zijn moeder op de dag dat ze hem had verlaten.

Hun vurige affaire was in een stroomversnelling geraakt toen ze hem had verteld dat ze zwanger was van zijn kind. Hij was bij haar gebleven en met haar getrouwd, ondanks dat hij toen al twijfels had over haar ware gevoelens voor hem. Ook al had ze beweerd dat ze van hem hield, hij had altijd vermoed dat ze vooral verliefd was geworden op zijn levensstijl, en niet zozeer op hemzelf. Uit het weinige dat ze hem verteld had, had hij opgemaakt dat ze uit een arm gezin kwam waarin luxe niet bestond. In het begin had hij het wel vermakelijk gevonden als ze met grote ogen van verbazing toekeek hoe hij en zijn familie leefden, maar na een tijdje had hij beseft dat hij voor haar een overgang was naar een nieuw leven, waarin niet iedere dag een strijd was om te overleven. Totdat het noodlot met een verwoestende klap tussenbeide was gekomen…

Als hij aan die tijd terugdacht, trok zijn maag altijd samen. Hij was zo druk geweest, zo afgeleid. Het was sowieso al vermoeiend om een carrière in de chirurgie op te bouwen, maar het was ronduit slopend geweest om naast de lange uren studeren en opereren ook nog te moeten omgaan met een jonge vrouw die ongepland zwanger was geraakt. Zijn moeder had hem vaak verteld dat ze Claire weer eens thuis had aangetroffen in haar ochtendjas, terwijl ze mopperend door het huis liep en geen enkele moeite deed om te wennen aan haar nieuwe leven als de vrouw van een chirurg. Claire had blijkbaar verwacht dat hij haar op haar wenken zou bedienen, maar dat was uiteraard absoluut niet het geval geweest.