De Dochter Van Mistral(57)

Paula sperde de ogen wijd open. Antoine was de beroemdste kapper ter wereld. Twintig jaar geleden had hij kortgeknipt haar uitgevonden toen de grote actrice, Eve Lavallière, hem haar haar aan zijn schaar ten offer had laten brengen. Het was een experiment geweest dat hem zo van streek had gemaakt dat hij het zes jaar lang niet durfde te herhalen. Nu regeerde hij als alleenheerser in zijn salon in de rue Didier die hij had geopend met een feest voor 1400 gasten waarbij alle dames in het wit gekleed waren. Elke vrouw in Frankrijk droomde ervan door hem haar haar te laten knippen.

'Antoine,' herhaalde Paula vol eerbied.

'Natuurlijk,' zei Maggy. 'Door alleen maar naar me te kijken weet hij al dat ik de behandeling van zijn schaar waard ben, al ben ik dan arm geweest en heb ik nauwelijks nog een directoire om aan te trekken.'

'Hoe speel je het klaar een afspraak bij hem te maken?'

'Ik ga gewoon naar hem toe. Denk je dat hij de kans zou willen missen dit haar af te knippen?'

'Nee, dat denk ik niet,' zei Paula naar waarheid. Antoine was zo impulsief dat hij onlangs bij een liefdadigheidsverkoping 5000 francs had geboden voor één enkele handschoen die door zijn cliënte, de dichteres burggravin Marie-Laure de Noailles, ter beschikking was gesteld.

'Dan opstaan, lieverd. Je denkt toch niet dat ik zonder jou ga?'

'Daar krijg je de kans niet voor. Stel dat je halverwege van gedachten zou veranderen?'

'Dat dacht ik ook.' Maggy legde even liefkozend haar hand op haar haar. Het moest eraf, dat was duidelijk, maar ze was veel banger om het te laten knippen dan ze liet merken. Eigenlijk kreeg ze al hartkloppingen van angst, maar ze deed haar beste kleren aan en sprong met Paula in een taxi voordat ze van gedachten zou veranderen.





Nooit was het moeilijker voor een vrouw om er mooi uit te zien dan in de jaren twintig. De mode was voor iedereen onflatteus; vrouwelijke vormen werden op allerlei manieren verdrukt, verborgen, verwrongen. De hoeden verborgen het voorhoofd en de ogen; de wenkbrauwen waren onnatuurlijk geplukt, de lichamen meedogenloos in niet-flatteuze jongensachtige vormen gedrukt; make-up werd slecht toegepast. Er bestonden maar drie kleuren lippenstift en de haarmode was zo lelijk dat alleen de grootste schoonheden er nog enigszins behoorlijk uitzagen.

In deze periode kon het afknippen van het haar een vrouw maken of breken. Vrouwen die nog maar tien jaar geleden als mooi werden beschouwd in hun draperieën uit die tijd en de wolken ingewikkeld opgemaakt haar, zagen er nu kaal uit; zo aan het scherpe daglicht blootgesteld hadden ze geen charme of sierlijkheid meer over, en dat alles in naam van de mode. Vrouwen die ooit erkende schoonheden zouden zijn geweest werden nu als vogelverschrikkers tentoongesteld, met halfkale hoofden bovenop niet moderne mollige schouders. Een slecht gevormde schedel kon de toekomst van een jonge vrouw voor altijd ruïneren.

Maggy zat op de stoel voor de spiegel terwijl de kapper om haar heen danste, omringd door een hele stoet leerlingen en assistenten. Paula zat met een grimmig gezicht op een afstandje toe te kijken.

'Mijn God ... de lijn van uw haar,' zei hij opgewonden in zijn door een Pools accent getinte Frans.

'Wat mankeert daaraan?' vroeg Maggy, klaar om in woede los te barsten. Elk excuus was voldoende als ze maar waardig zou kunnen vertrekken. Nu weggaan voordat hij begonnen was. Ze keek rond en was bijna duizelig van paniek. De muren van de salon waren grote spiegels, zelfs de trap was van glas evenals alle tafels en stoelen in de salon en de versieringen en verlichting; alles was van glas om aan de smaak van deze lange, bleke Pool te voldoen die in een kristallen verblijf boven de salon woonde en in een glazen doodskist sliep waarvan hij beweerde dat die hem beschermde tegen de gevaarlijke elektrische uitstralingen van de nachtlucht.

'Hoe hebt u dat zo lang kunnen verbergen?' vroeg hij verwijtend. 'Elegance begint bij de lijn van het haar, Madame, en de uwe is een ... gedicht. Dit is de meest essentiële vorm,' zei hij en trok met een lange dunne vinger hoog over haar voorhoofd de lijn na waar haar haar was ingeplant. 'Zonder zo'n haarlijn bestaat er geen elegance, kan er zelfs niet aan elegance worden gedacht. Die moet duidelijk te zien zijn.'

'U zult wel gelijk hebben,' mompelde Maggy en sloot haar ogen, want ze zag dat hij zijn schaar oppakte. Die maakte een vreselijk geluid, dat in haar oren klonk alsof hij zacht gilde terwijl hij door de zijkanten van haar haar gleed. Elke lok werd zorgvuldig door een assistent opgevangen voordat het haar op de grond kon vallen. Het was de taak van zo'n assistent het lange haar te bewaren en er valse vlechten of chignons van te maken die de geknipte cliënte dan 's avonds kon opspelden. Maggy deed even één oog open en zag haar hoofd tussen haar schouders weggedoken terwijl ze op de stoel in elkaar kromp.

Opeens ging ze rechtop zitten, want het was nu toch te laat om zich als een lafaard te gedragen en ze dwong zich tot een glimlach. Was dat haar nek, dat eindeloos lange, witte ding? En waren dat haar oren, die zielige roze uitsteeksels? Nu maakte Antoine haar hoofd nat en pakte een scheermes dat griezelig schitterde terwijl hij langzaam maar zeker haar haar in een glanzend, het hoofd omsluitend, kapsel vormde, even kort als het haar van een Engelse kostschooljongen. Dit was de bijzondere 'Eton'-look die alleen een heel mooie vrouw kon hebben. Het haar werd strak achterover gekamd, aan één kant werd er heel recht een scheiding getrokken, en voor elk oor kwam een zachte, glanzende punt op haar wang te liggen. Achter in haar nek was het zo geknipt dat de mooie vorm van haar hele schedel duidelijk uitkwam. Maggy's grote geelgroene ogen die zo ver van elkaar af stonden, leken tweemaal zo groot als vroeger en haar altijd al goed uitstekende jukbeenderen kregen nu concurrentie van de geheel zichtbare, lange, soepele zuil van haar hals.