De Dochter Van Mistral(56)

Maggy liet zich op de vloer van haar kamer vallen, kruiste haar blote benen over elkaar en boog zich opstandig voorover, met de kin in haar handen.

'Het leek vanmorgen allemaal zo eenvoudig en nou heb jij het zo ingewikkeld gemaakt dat ik er al niet meer aan wil denken. Een jaar geleden leerde je me hoe ik mijn broek moest uittrekken en nu wil je me een korset aantrekken! Ik zal tegen Perry zeggen dat we hier moeten blijven, en dat zijn zaken en bediende kunnen opvliegen. Als hij me zo niet mag, dan is dat jammer. Korsetten, ik denk er niet aan.'

'Kom nou,' zei Paula snel. 'Alles is op te lossen. Bedaar een beetje. Het vereist alleen denkwerk en plannen, zoals alle belangrijke gebeurtenissen in het leven. Wat de lingerie betreft beginnen we bij het begin. Alles moet nieuw zijn. Er is een winkel, vlak bij de rue St. Honoré. Die wordt door drie Russische emigranten gedreven, allemaal dames met titels en heel discreet en vol begrip. En, wat nog belangrijker is, ze werken snel. Ze specialiseren zich in gevallen als het jouwe...'

'Wat? Ben ik nou een "geval"?' riep Maggy verontwaardigd uit.

'Wat dit betreft wel.' Paula ging onverstoorbaar door. 'Als zij vanmiddag de bestelling krijgen en ik vertel hen waarom het dringend is, dan heb je binnen een week een paar stellen prachtig ondergoed. En dan schoenen. Er is een uitstekend Italiaans schoenmakertje die dicht bij hen in de buurt woont, en ik ken hem goed. In de rue St. Florentin, twee trappen op, een heel betrouwbaar adres. Wat hem betreft hoeven we ons bij het passen niet om ondergoed druk te maken, dus daar kunnen we vandaag al heengaan.'

'Ik zou best naar Raoul kunnen gaan ...'

'Raoul? Dat vreselijke winkeltje in de passage met schoenen voor tachtig francs die je voeten toch al bedorven hebben?' Paula was zichtbaar van streek.

'Ik heb ze altijd gedragen en je hebt er nooit iets van gezegd.'

'Je moet vergeten wat je tot nu toe gedragen hebt. Je wilt toch dat Perry trots op je is?'

'Dat is hij toch wel.' Maggy pruilde, trok haar oranje haren voor haar gezicht zodat het bijna helemaal verborgen was. Haar romantische fantasieën over het leven van een maîtresse verdwenen door Paula's praktische bezwaren als sneeuw voor de zon. Het leek wel werk, en dan een heel vervelend soort werk. Eindeloos gepas, dagen die ze moest verknoeien door van het ene speciale atelier naar het andere te hollen; korsetten, en dat alles alleen omdat ze indruk moest maken op een verkoopster die haar vermoedelijk toch wel zou doorzien. Ze had al bij voorbaat een enorme hekel aan die verkoopster, dacht ze neerslachtig.

Opeens dacht ze aan Kate Browning en hoe zij er had uitgezien toen ze haar voor het eerst in Mistrals studio had gezien. Kate Browning die zo vol zelfvertrouwen was in haar koele, witzijden japon waarvan elke steek vast en zeker met de hand was gedaan; Kate Browning met haar smetteloos witte handschoenen die er altijd zo stijlvol uitzag, zo zeker van zichzelf dat het onmogelijk was er een seconde aan te twijfelen: ze moest zo ter wereld zijn gekomen, direct al met keurige schoentjes aan en een prachtige hoed van Rose Descat op.

Als door een elektrische schok getroffen sprong Maggy plotseling op; Paula schrok ervan. 'En handschoenen?' vroeg ze. Ze nam Paula bij de schouders en schudde haar door elkaar. 'Dwaas vrouwmens, ben je zo lang in die keuken van je geweest dat je niet weet dat geen dame zonder handschoenen de straat op kan gaan? Je daast maar door over korsetten en vergeet handschoenen. Hoe kan ik aan een nieuw leven beginnen zonder minstens een dozijn paar handschoenen, want ik ben van plan een paar nooit meer dan één keer te dragen, één keer, hoor je me?'

Ze liet Paula los en danste de kamer door terwijl ze af en toe een kous oppakte en inspecteerde totdat ze er eindelijk twee gevonden had die nog heel waren. Alle andere veegde ze met een zwierig gebaar de prullenmand in. 'Twaalf dozijn paar zijden kousen, nog voor de lunch! Dan naar die Russische aristocraten; ik ben dól op lingerie - het moet allemaal van zijden chiffon zijn met prachtige appliqués van kant. Perzikkleurige crêpe de chine, jarretelgordels, hemdbroekjes - bustehouders om mijn tieten plat te maken, wijd uitlopende pyjamabroeken in zachtgroen en lichtpaars en mokkakleur, rood chiffon nachtjaponnen ... wat nog meer? Chinese pyjama's! Maar geen korsetten!' Maggy staakte haar rondedans door de kamer plotseling en bleef voor de spiegel boven de gootsteen staan. Ze bestudeerde zichzelf aandachtig en schudde haar haar los. Ze trok het allemaal tot achter haar oren, tilde het toen met beide handen op en stapelde het bovenop haar hoofd op. Langzaam draaide ze haar hoofd van de ene naar de andere kant en keek afkeurend.

'Ik moet mijn haar laten knippen.'

'Natuurlijk. Met al dat haar kan je niet de juiste hoeden dragen en zonder goede hoeden ...'

'Zeg het maar niet, ik weet het al. Zonder de juiste hoeden zal een zichzelf respecterende verkoopster me zelfs de salon niet binnenlaten. Nou moet je me eens één ding vertellen, Paula. Moet ik nu mijn haar laten knippen vóórdat ik naar Antoine ga om mijn haar te laten doen, of zal Antoine zich wel willen verwaardigen mijn haar in zijn tegenwoordige, jammerlijke, niet moderne toestand te knippen?'