De Dochter Van Mistral(40)

'Waar?' vroeg hij verrukt over deze onderbreking in een eindeloos lijkende reeks maaltijden.

'Le Jockey,' antwoordde ze. Sinds de vernissage was Maggy niet meer in een van de vele nachtclubs, bistro's of cafés van Montparnasse geweest. Op de Rechteroever liep ze even weinig kans om Mistral of een van hun op schandaaltjes beluste vrienden tegen te komen als wanneer ze een Oceaanreis had ondernomen, maar vanavond, door het kiezen van Le Jockey, gaf ze blijk dat het haar niet meer kon schelen wie ze tegenkwam, want Le Jockey was een bij de schilders erg geliefde nachtclub waar ze zelfs in hun schilderskleding konden komen.

Perry en Maggy werden met vele anderen in het kleine, donkere zaaltje geduwd waar meer leven was dan ergens anders in Parijs. De eigenaren waren twee mannen, de een een schilder en de ander een vroegere steward op de grote vaart. De muren en het plafond van de beroemdste nachtclub van Montparnasse waren versierd als een saloon in het westen van Amerika en bedekt met reclamebiljetten die in alle richtingen waren opgeprikt. Hier en daar waren schuine limericks in Amerikaans slang neergekrabbeld. Lee Copeland, een ex-cowboy, speelde piano begeleid door twee gitaristen uit Hawaii, en als zij moe werden speelde een grammofoon de laatste jazz en blues uit Amerika.

In de vier jaren van zijn korte, legendarische bestaan heerste er altijd een bijna primitief aandoende opwinding in de kleine Jockey en elke avond stopten er limousines, zoals die van Perry, voor de zwarte muren van de club waarop in felle kleuren cowboys en indianen waren geschilderd. Paren die van een formeel bal waren weggelopen, verdwenen snel naar binnen om er eindeloos glazen whisky te drinken en in een toestand van vrijwel delirium de hele nacht door te dansen. Toen Maggy en Perry gingen zitten blerde een grammofoonplaat de black bottom uit George Whites Scandies van het vorige jaar uit en op het dansvloertje sloegen de dansenden als waanzinnigen om zich heen.

'Verdomme, daarop kan ik niet dansen!' zei Perry wanhopig.

'Ik ook niet, ik ben hier in geen maanden meer geweest.' Maggy nam een slokje van haar whisky. 'Op die dansvloer loop je kans je arm te breken.'

Toen begon Lee Copeland de eerste regel van 'Someone to watch over me' te zingen en Perry grinnikte opgelucht. 'Dat kan ik aan; zullen we?'

Maggy stond op en schopte in een reflexbeweging haar schoenen uit. Het was de eerste keer dat hij haar in zijn armen hield en de lichamelijke welsprekendheid was nooit duidelijker dan op het ogenblik dat ze elkaar aanraakten. Fysieke aantrekkingskracht is in de eerste plaats een kwestie van de huid. Als dat contact niet direct al prettig is, dan gebeurt er verder niet veel, maar als dat wel het geval is, dan kan er van alles gebeuren.

Het leven werd een stuk eenvoudiger toen ballroom dansen werd uitgevonden. Het was geen toeval dat wijze moeders weigerden hun dochters te laten walsen. Als een man eenmaal het voorrecht heeft gehad zijn arm om een vrouw heen te slaan en zich met haar op de maat van muziek voort te bewegen, dan kan daaruit een aantal dingen voortvloeien waarvan bij een gavotte of menuet nooit sprake kan zijn.

Van alle dansen die men hier in het Westen in de jaren twintig kende was de foxtrot, of de 'slow' zoals die in Frankrijk werd genoemd, de aller-gevaarlijkste, veel fataler dan de duidelijke seksuele maar ook atletische tango of de uitbundige shimmy. Een 'slow' is alleen maar een omhelzing voor een enkele stap, en op het kleine dansvloertje van Le Jockey was zelfs die enkele stap nog bijna niet te nemen.

Terwijl de gitaren het meesterstuk van Gershwin uitjammerden werd Maggy als bij toverslag veel bereikbaarder voor Perry en de spanningen die hem de afgelopen drie weken gevangen hadden gehouden vervaagden bij de melodie:





I'm a little lamb that's lost in the woods ...



Oh, how I would try to be good.'





De tekst van dit onvergankelijk banale liedje zou voor Perry zijn leven lang de bron van een ongekend geluk blijven. Ze hielden elkaar vast totdat de muziek ophield en toen de piano op een andere melodie overging, bleven ze stil staan en keken elkaar aan. Zonder zich te bewegen gaf Maggy Perry het gevoel dat ze voortgleed en tegen de lentewind in ging.

'Ik zou hem kunnen vragen die melodie nog eens te spelen,' zei Perry vol verlangen.

'Of je zou me kunnen thuisbrengen,' fluisterde Maggy met een pikant uitnodigend stemmetje. Zonder elkaars handen los te laten bleven ze even bij de tafel staan om er wat geld op te laten vallen en Maggy's schoenen op te halen, en daarna liepen ze naar de buiten wachtende limousine die hen een paar straten verder naar Maggy's kamer in het hoge, smalle gebouw naast La Pomme d'Or bracht.

Maggy neuriede nog steeds de melodie toen ze hand in hand de versleten en slecht verlichte trap naar haar kamer op de vijfde etage opliepen. Vanaf de derde verdieping moesten ze zich voorzichtig een weg door de bloemenmanden banen die op elke trede stonden. Ook de gang voor Maggy's kamer stond vol en toen ze de deur opendeed puilden Perry's ogen bijna uit van verbazing: het leek of Maggy's reusachtige bed met vergulde krullen op een zee van bloemen dreef.