De Dochter Van Mistral(38)

Ze knipte luchtig met haar vingers. 'Zomaar? Kan dat?'

'Madame, ik ben een serieus mens, ik ben waarachtig niet grillig, ik ben niet tot fantasie geneigd. Zoiets als dit is mij nog nooit overkomen, maar nu wel. Ik ben bankier...'

'Bankier? Zo, het wordt steeds onmogelijker.'

'Ik verzeker u - lacht u alstublieft niet - heus, ik ben vennoot in de Kilkullen International Trust. Hier hebt u mijn kaartje. Het enige dat ik vraag is een gelegenheid om haar te ontmoeten.'

Paula keek zo lang naar het kaartje dat het leek alsof ze er de toekomst uit wilde lezen. Maggy had die nacht bij Paula geslapen en ze hadden tot in de vroege morgenuren samen zitten praten. Voor Maggy was het uit met Mistral. Het deed er niet toe of hij met Kate vrijde of niet, had ze gezegd, en Paula had aan haar stem gemerkt dat ze dat meende. Het was een kwestie van trots voor Maggy. Ze was behandeld alsof ze niets waard was. Ze was wekenlang aldoor afgewezen en ze had geweigerd in te zien wat er gebeurde. Nu ze wist dat Mistral haar minder hoog achtte dan de Amerikaanse, nu ze het eindelijk begreep, wilde ze niets meer met hem te maken hebben. Niets. Nooit. Je kon dwaze dingen doen als je verliefd was, dat deed iedereen wel eens en daar stak geen kwaad in, maar het was een heel andere zaak als je eenmaal inzag wat je deed.

Paula had geluisterd, eerst voorzichtig om haar niet aan te moedigen omdat ze wist dat een verstandig mens in een ruzie tussen geliefden geen partij kiest. Als Maggy na al haar moedige woorden naar Mistral zou terugkeren, zou Paula's instemming zich uiteindelijk tegen haar keren.

Maar de uren verstreken en ze begreep dat Maggy inderdaad te veel had geleerd om terug te keren, dat de gebeurtenissen van de laatste weken haar langzaam en onbewust, zelfs tegen haar zin in, toch Mistrals karakter hadden doen begrijpen. Ze had geen illusies meer waar ze op kon terugvallen, geen jaren van samen beleefde emoties om haar nog valse hoop te doen koesteren.

Paula twijfelde er niet aan dat Maggy nog van Mistral hield. Een liefde, een eerste liefde zoals ze met hem beleefd had, blijft een vrouw haar leven lang bij. Geen vrouw herstelt daar ooit meer van. Maar de geschiedenis met het schilderij had als geen ander voorval had kunnen doen, haar zijn ware aard getoond. Het was een overtuigend bewijs dat Julien Mistral nooit zoveel van Maggy had gehouden als zij van hem. Ze zou hem nu nooit meer blindelings kunnen liefhebben. De edelmoedigheid die ze zo over Mistral had uitgestort was op haar geloof gebaseerd geweest dat hij evenveel van haar hield als zij van hem. Het deed er niet toe of dit geloof overhaast of dwaas, of zelfs volkomen fout was, maar nu dat geloof vernield was, was er niets meer waar ze zich aan vast kon houden.

Maggy was nu over haar woede heen. Julien had nooit gezegd dat hij dezelfde gevoelens koesterde als zij. Ze had dat zonder meer aangenomen met een goedgelovigheid die nu bij een onschuldig kinderlijk wezen leek te horen dat ze nauwelijks kende. Ze had niet gehuild en was flink en vastberaden geweest. Dat was de enige manier waardoor ze tegen de toestand opgewassen kon zijn. Met jammeren had ze zichzelf alleen maar kwaad gedaan en dat zou te erg zijn geweest. Ze had een jongen naar de studio van Mistral gestuurd om haar bezittingen op te halen en nu was ze al bezig zich weer in haar eigen kamer te nestelen.





'Madame ...' Perry Kilkullen dacht dat als ze nog langer naar zijn kaartje keek het geel van ouderdom zou worden en bij de hoeken zou beginnen om te krullen.

Paula keek op. Hij was een goede man. Wat zoiets fundamenteels betrof kon ze zich nauwelijks vergissen. Hij was rijk; dat was aan alles te zien. Hij was oprecht. Of hij echt verliefd op Maggy kon zijn zonder ook maar één woord met haar te hebben gesproken was iets dat ze in twijfel trok, maar hij was er zelf vast van overtuigd. Hij begeerde haar, natuurlijk, maar liefde was iets heel anders. Waarschijnlijk was hij getrouwd, maar dat deed er nu niet toe. Maggy's wonden hadden een pleister nodig en hoe eerder hoe beter. Die Kilkullen was in elk geval een knappe vent. Er was toch geen beter medicijn voor Maggy om over haar tragische avontuur met Julien Mistral heen te komen dan een goede, rijke, knappe Amerikaan? Al was hij dan een beetje gek? Elke Française zou er zo een moeten kunnen vangen, al was het maar eenmaal in haar leven.

'U kunt ons voor morgenavond acht uur te dineren vragen, Monsieur Kilkullen,' zei Paula ernstig en voelde zich een beetje als het kindermeisje van Julia.

Hij zuchtte van opluchting. Hij was al van plan geweest naar Avigdor te gaan als Madame Deslandes weigerde hem te helpen, maar hij regelde dit toch liever met een vrouw.

'Bij Marius en Jeanette,' ging Paula door, 'want het is het oesterseizoen.' En omdat Maggy geen kleren voor Maxim heeft, dacht ze erbij. Madame Poulards creaties hielpen haar wel, maar waren niet voldoende voor een bezoek aan Maxim.

'Hoe kan ik u danken?' riep hij uit.