Dagboek van een submissive(72)

‘Je hebt echt een afschuwelijke lichaamshouding, zeg.’

Ik kon niets van zijn gezicht aflezen toen hij over me heen leunde, zijn handen op mijn rug om mijn schouderbladen naar elkaar toe te drukken, waardoor mijn borsten naar voren staken en de tepels tegen de ruwe wol van zijn trui schuurden.

‘Ik weet dat je bloost omdat je je schaamt voor de grootte van je borsten,’ – waarop hij met een vinger langs de vuurlinie over mijn borst gleed – ‘maar dat is eigenlijk geen excuus en je schouders optrekken helpt echt niet om ze kleiner te laten lijken. Je zou ze sowieso niet moeten verbergen.’

Ik voelde me verlegen, belachelijk natuurlijk. ‘Sorry.’

Hij mompelde afkeurend, trok aan een tepel en draaide deze tussen zijn vingers.

‘Ik merk wel dat we er ook aan moeten werken dat je de juiste aanspreekvormen gebruikt.’ Wat?

‘De komende 24 uur spreek je me aan met meneer.’ Ik bekeek hem achterdochtig. Hem zo noemen was niet zo moeilijk, maar het was iets wat we eerder besproken hadden en waarvan ik had gezegd dat ik het belachelijk vond. Zijn lach en glinsterende ogen deden vermoeden dat hij zich die conversatie goed herinnerde. ‘Alleen de komende 24 uur.’

Ik keek hem aan en kon hem niets weigeren. ‘Prima.’

Hij draaide mijn tepel opnieuw tussen zijn vingers, harder.

‘Sorry. Prima. Meneer.’

Hij glimlachte en het ongemakkelijke gevoel in mijn buik verdween om plaats te maken voor een trots die even shocking als verwarmend was. Weten dat ik hem een plezier had gedaan, zorgde ervoor dat de ongemakkelijkheid op de een of andere manier de moeite waard was geweest. Ik wist dat hoe sneller hij ook naakt was, hoe blijer ik zou zijn.

Hij streek mijn haar weg uit mijn gezicht terwijl ik roerloos stond, wachtend op wat er zou volgen. Maar hij kuste mijn schouders en ging achter me staan.

Ik hoorde gerommel, een kastdeur die open werd gedaan en toen een metaalachtig geluid waardoor ik me om wilde draaien, zelfs terwijl ik wist dat ik dat niet moest doen. Ik stond, schouders naar achteren, nerveus te wachten op wist ik wat er zou gaan gebeuren.

Hij stond weer voor me, zonder iets wat maakte dat ik het op een rennen zou willen zetten. Sterker nog, überhaupt zonder iets, voor zover ik kon zien.

‘Vertrouw je me?’

‘Ja.’ Mijn antwoord was snel, standvastig en zeker. En ik vertrouwde hem ook echt.

Het laatste wat ik zag, was zijn glimlach terwijl hij een blinddoek over mijn ogen deed die hij in een van z’n handen gefrommeld had gehad.

‘Mooi.’

Ik was tijdens de seks nog nooit geblinddoekt geweest, of, nu ik erover nadenk, eigenlijk helemaal nog nooit anders dan als kind op verjaardagsfeestjes als er ezeltje prik werd gespeeld. Het verbaasde me hoe kwetsbaar ik me erdoor voelde.

Ondanks het feit dat ik zijn blik tijdens mijn striptease opzettelijk had ontweken, voelde ik me niet minder gegeneerd of verlegen nu ik me in een positie bevond waarin ik helemaal niets kon zien. Het maakte dat ik me nog kwetsbaarder voelde en natuurlijk betekende het ook dat ik nog minder een idee had van wat er hierna zou gebeuren.

Ik wachtte.

Het metaalachtige geluid was terug en hij stond achter mij, greep mijn polsen en sloeg me in de boeien met iets wat koud en onbuigzaam aanvoelde. Vervolgens werden mijn enkels samengebonden met iets strakkers, iets stofachtigs, dat me een heel klein beetje schuifelruimte gaf, maar niet meer dan dat.

Ik voelde hoe hij zich achter me rechtte. Hij fluisterde direct in mijn oor waardoor ik opschrikte.

‘Ik denk dat we nu aan je houding gaan werken, lief. Ik weet dat je je schaamt om jezelf aan me te tonen, maar dat is op dit moment het enige wat ik van je wil. Ik ga een glas wijn halen, zitten en je gewoon een tijdje bewonderen terwijl ik besluit wat ik vervolgens met je ga doen.’

Zijn tanden beten zachtjes in mijn oor en hij grinnikte terwijl de rillingen over me heen liepen.

‘Zo veel mogelijkheden. Zo veel ideeën. Ik weet gewoon niet waar ik moet beginnen. Ga op je knieën zitten.’

Je op je knieën laten vallen terwijl je enkels aan elkaar vastgebonden zitten en je je handen op je rug hebt, waardoor je enigszins uit balans bent, duurt even en ik voelde me er nogal onhandig bij.

Ik had geen idee meer waar hij zich in de kamer bevond, was er zelfs niet zeker van of hij misschien niet al naar de keuken was geglipt om een wijntje te halen en toch voelde het nog steeds alsof zijn ogen op mij rustten. Eindelijk zat ik op mijn knieën, trok ik mijn schouders naar achteren en wachtte.

En wachtte.

Elke beweging en verandering van de luchtstroom in de kamer zette me aan het denken. Was hij dat? Was het een van de katten? En zo ja, hoe zou ik ze in vredesnaam kunnen wegjagen?

Opeens gleed zijn hand in mijn haar en zijn stem klonk opnieuw in mijn oor, waardoor ik opschrok.