Dagboek van een submissive(74)

Ik wist dat zeggen wat ik wilde me zwaar in de problemen zou brengen dus ik schudde mijn hoofd en perste mijn lippen op elkaar om de neiging te onderdrukken.

‘Heb je honger? Is dat het? Wil je dat ik je voer?’

Na zijn dreigement om me uit een bakje te laten drinken, was ik niet van plan om voedsel op eenzelfde manier naar binnen te krijgen. Die vernedering was absoluut een brug te ver. Ik opende mijn mond om ‘nee’ te zeggen, maar zijn vingers waren al bij mijn lippen en duwden iets naar binnen. Een blokje van een of andere kaassoort. Ik kauwde er langzaam op, ervan genietend. Toen ik het doorslikte, waren zijn vingers terug bij mijn mond, met een olijf dit keer. Vettig, zoet. Toen ik ook deze doorslikte, waren zijn vingers opnieuw bij mijn mond, leeg deze keer. Zonder erbij na te denken zoog ik ze mijn mond in en likte ze schoon. Alles om maar niet te worden vernederd of behandeld te worden als een of ander beest. Opeens voelde ik me als een van zijn katten.

Hij trok zijn vingers weg en duwde opnieuw tegen mijn mond aan. Dit keer duwde hij met zijn lul tegen mijn lippen. Ik opende mijn mond om hem te verwelkomen, begerig en genietend van het pijpen, totdat hij me bij mijn haar vastpakte, me op mijn plaats hield terwijl hij me in mijn mond begon te neuken. Ik kronkelde even met mijn armen, een uiting van paniek bij beginnende verstikking waardoor ik vergat dat ik mijn armen niet kon bewegen om wat dan ook te doen. Ik snoof zwaar om hem heen, probeerde wanhopig adem te halen, mijn hoofd te draaien en het naar achteren te trekken, een klein beetje. Ik voelde hoe hij dikker werd in mijn mond terwijl ik worstelde, wat het alleen maar erger maakte en ik probeerde een teken te geven dat dit te veel was, dat hij me even een pauze moest geven. Alleen, ik kon niet gebaren, niet spreken. Ook al was de blinddoek nat van mijn tranen, ik was er niet helemaal van overtuigd of hij zich daarvan bewust was. Of dat het hem überhaupt iets deed.

Toen hij klaarkwam in mijn mond, slikte ik hem zo goed als ik kon door. Hij trok zich terug en ik hapte naar adem. Ik voelde iets – sperma? kwijl? – langs mijn kin naar beneden druppelen. Elegant.

Hij rukte aan mijn haar en ik bewoog me, half kruipend, half schuifelend (zo goed als dat ging in mijn boeien), over de vloer richting de bank zodat hij mijn haar kon strelen terwijl hij zat. Ik kalmeerde een beetje, mijn hartslag daalde, maar ik bevond me nog steeds in een nogal hachelijke positie.

Ik weet niet hoe lang we daar zaten, maar het was in elk geval lang genoeg om onze ademhaling weer tot rust te laten komen. Zijn hand op mijn haar had een bijna hypnotische uitwerking en terwijl we rustig zo zaten, kalmeerde ik. Tot hij weer sprak.

‘We moeten nog steeds aan je houding werken. En aan je manier van aanspreken. Is het niet?’

Shit. Waar komt dit vandaan? Hoeveel keer had ik hem wel niet ‘meneer’ genoemd in het afgelopen uur? En hoe vaak had ik mijn schouders laten hangen? Ik duwde mijn schouders naar achter, of zou dat al te laat zijn? Waarschijnlijk wel, maar kwaad zou het niet kunnen, toch?

Hij draaide mijn tepel tussen zijn vingers, waarmee gek genoeg de paniek verdween. ‘Is het niet?’

‘Ja.’

‘Ja?’

Zucht.

‘Ja, meneer.’

Hij trok me overeind en bevrijdde mijn armen. Ik rekte ze een beetje uit, voelde me blijer en leek weer enigszins grip op de situatie te hebben – voor een halve seconde dan, want hij bond ze opnieuw vast, maar toen voor me.

‘Buig voorover.’

Mijn hart bonsde al want dit was James’ favoriete strafhouding.

Shit.

Zijn stem was in mijn oor. Hij klonk ruw, wat minder intimiderend zou zijn geweest als ik hem kon zien, maar nu ging er een schok van oprechte angst door me heen.

‘Ik zeg het niet nog een keer. Buig voorover.’

Ik beefde toen ik in die houding ging staan, maar niet gehoorzamen was geen optie. Was dit vooruitgang of domheid? Ik was er niet zeker van. Hij begon me te slaan. Niet met de gesel, maar met iets anders. Het was een langer ding, dat meer meegaf en dat zo veel pijn deed dat mijn adem stokte bij iedere mep. Het ding sneed door de lucht om vervolgens met een zwiepend geluid op mijn kont te landen.

Hij sloeg eerst op de ene bil, toen op de andere. Hij hield geen ritme aan, er was niets te tellen, geen indicatie van hoe lang het zou duren. Ik heb geen idee hoeveel keer hij me sloeg, alleen dat het pijn deed. Zo verdomd veel pijn. Elke mep liet een brandende en ondraaglijke pijn achter, de ene laag over de andere terwijl hij verder bleef slaan. De straf van Charlotte viel hierbij in het niet en de onwetendheid over hoe lang het zou gaan duren, zorgde voor een ondraaglijk gevoel.

Uiteindelijk stopte hij. Met zijn hand kneep hij in mijn kont wat me door mijn tanden heen naar adem deed snakken.

‘Denk je dat je het nu onthoudt?’

Ik antwoordde verward, wanhopig, snel. ‘Ja. Ja. Absoluut.’