Dagboek van een submissive(57)

Natuurlijk was in de tussentijd de hel losgebroken.

Als nieuwkomer op de redactie had ik nog niet veel hoofdartikelen gekregen. Ik begreep het wel, ik moest vertrouwd raken met mijn gebied en de redacteurs moesten genoeg vertrouwen in me krijgen om me iets substantieels te geven zonder de angst dat ze het zelf helemaal moesten herschrijven. Daar kwam dan nog eens bij dat alle andere verslaggevers hun eigen contacten en lopende verhalen wilden beschermen. Ik vond het niet erg, want ik wist dat ik mezelf moest bewijzen. Dus ik pakte de verhalen aan die ze me gaven, deed de research, schreef dan zo goed mogelijk de artikelen en begon mijn eigen contactenlijst weer helemaal opnieuw op te bouwen zodat ik ook mijn eigen onderwerpen kon aandragen.

Ik besefte nog niet dat mijn tot nu toe korte contactenlijst mijn avond zou verpesten.

Ik slenterde naar mijn bureau toen Ian, de eindredacteur, naar me zwaaide en me wenkte. Ik liep naar hem toe en gluurde onderweg naar de klok om te checken of ik geen preek had verdiend door een te lange lunchpauze te nemen. Nee, niets aan de hand. Ik wachtte tot hij klaar was met zijn telefoontje.

‘Hey, blij dat je er weer bent. Je moet op pad.’

Wat? Shit. Trouwens, dat was helemaal niet zo erg want als ik vroeg klaar was, kon ik er misschien eerder tussenuit knijpen. Ja ja, ik ben altijd optimistisch.

‘Het personeel van St. Lukes is in opstand gekomen.’

Ik knipperde verward met mijn ogen. ‘Wat?’

‘De basisschool. Een of ander kind wordt van school gestuurd. De plaatselijke autoriteiten zijn erbij betrokken dus we moeten dit voorzichtig aanpakken. Er heeft iemand gebeld met het verhaal dat er een brandbrief is rondgestuurd door ouders waarin verschillende leraren ervan worden beschuldigd dat ze de kinderen in hun klassen te zwaar en te snel straffen. Er zijn beschuldigingen van racisme. Het personeel is kennelijk woedend en enkele leraren dreigen met gerechtelijke stappen. Ze zouden wel eens kunnen gaan staken.’

Ik speelde in gedachten al met allerlei invalshoeken. ‘Weten we wie er heeft gebeld?’

‘Nee, hij of zij wilde anoniem blijven en wilde niet geciteerd worden.’

‘Oké, het kan dus een ouder zijn of een leraar die de gemeente tot actie wil dwingen.’

Ian glimlachte. ‘Dat laat ik aan jou over, daarom betalen we jou dat heerlijk modale salaris. Maar het raadslid dat jij vorige week hebt geïnterviewd over de bezuinigingen op bibliotheken is verantwoordelijk. Misschien krijg jij hem aan het praten, al is het maar onder vier ogen.’

Ik knikte. ‘Ik bel hem wel voor ik ga. Als ik nu vertrek, kan ik de directrice ook nog spreken en sta ik klaar voor het geval de ouders herrie schoppen als de school uit is.’

Hij knikte. ‘Je moet een indruk krijgen van wat er aan de hand is. Maak een opzetje en dan kunnen we kijken hoe groot het verhaal is. Bel me zodra je daar een idee van hebt.’

Ik liep naar mijn bureau om het nummer van mijn contact te pakken en ging toen op pad. Mijn luie middag kon ik wel vergeten, maar ik voelde de adrenaline door mijn lijf gieren bij de gedachte aan hoe ik erachter zou kunnen komen wat er aan de hand was, helemaal als het een race tegen de klok werd.

Achteraf gezien had ik James meteen moeten sms’en dat ik waarschijnlijk wat later zou komen. Maar het leek me niet nodig tot ik wist hoeveel werk het was. Tegen de tijd dat ik de directrice – die niet meewerkte en begrijpelijkerwijs chagrijnig was – en een paar moeders bij het hek had gesproken, was het me duidelijk dat dit een goed stuk zou worden en dat ik terug naar kantoor moest gaan om het te schrijven. Om halfzes zat ik voor het huis van het raadslid in mijn auto en stuurde ik James een sms. Ik zou het niet redden om om zeven uur bij hem te zijn.





Sorry, sorry, sorry. Het is hectisch op het

werk. Kunnen we later afspreken? x

Ik kreeg pas een uur later antwoord toen ik met een notitieboekje vol achtergrondinformatie en quotes van ouders eindelijk op weg was naar kantoor. Ik fronste mijn wenkbrauwen toen ik het las.





Prima. Zeg maar wanneer, als je echt nog

wilt afspreken.

Shit. Ik las de boodschap die ik hem had gestuurd nog een keer en besefte toen pas dat hij dacht dat ik had afgezegd terwijl ik had willen doorgeven dat ik een uur (oké, realistisch gezien twee uur) later zou komen. Ik begon een antwoord te tikken, maar besefte toen dat het alles alleen maar ingewikkelder zou maken. Ik gooide mijn mobieltje weer in mijn tas. Ik kon dit beter oplossen als ik klaar was voor vandaag.

Het was natuurlijk gekkenwerk om rond halfzeven ’s avonds door de stad te rijden. Tegen de tijd dat ik weer terug op kantoor was en daar alles had afgehandeld, dacht ik dat het maar beter was dat hij me had afgezegd of dat ik hem per ongeluk had afgezegd of wat er dan ook was gebeurd. Ik vond het heel jammer en dat gevoel werd nog erger door het besef dat hij zich er geen zorgen om leek te maken. De toon van zijn sms’je was koel vergeleken bij de relaxte, vriendelijke berichtjes waar ik aan gewend was.