Dagboek van een submissive(56)

‘We zien elkaar heel snel weer. Je komt deze bij me ophalen, bij mij thuis, en dan gaan we verder met deze zoen,’ – hij staarde naar mijn mond – ‘en dan zien we daarna wel waar het eindigt.’

Ik had kunnen weigeren, had zijn grote ego kunnen bespotten, maar toen ik in de taxi stapte, was ik zo opgewonden dat ik wist dat ik meteen met hem naar huis was gegaan als hij het had voorgesteld en dus kreeg ik die leugen niet over mijn lippen. Ik was in de war, geil, verscheurd door wat mijn hart, mijn hoofd en – eerlijk gezegd – mijn kut me duidelijk maakten. En toen piepte mijn telefoon.





Heb je morgenavond tijd?

Ik moest dan eigenlijk naar een boekpresentatie, maar ik wist dat ik om allerlei vriendendiensten zou gaan vragen – en daardoor waarschijnlijk de komende weken weekenddienst had – om beschikbaar te zijn voor wat hij in gedachten had. De lust won.





11

Ik heb de neiging te veel over dingen na te denken. Dat deed ik als kind al. Ik was altijd dat vroegwijze meisje dat iets hoorde en er dan net zo lang over nadacht tot het totaal iets anders was geworden. Mijn moeder vertelde vaak het verhaal dat toen ik ongeveer tien jaar was, we op school een les hadden gehad over het opwarmen van de aarde. Na er een middag over te hebben nagedacht, was ik tot de conclusie gekomen dat we dringend een boot moesten bouwen zodat wij, de hond, onze buren en mevrouw Johnson (mijn lerares) veilig waren als de vloedgolf kwam. Ik had zelfs het tienjarige equivalent van een blauwdruk getekend en die aan mijn moeder gegeven zodat ze bij de bouwmarkt de benodigde spullen kon gaan kopen. Mijn geweldige moeder – gewend als ze was aan deze surrealistische gesprekken – liet me een plaatje zien van een veerboot en vertelde me dat pap er al een had gebouwd en dat die bij de haven klaarlag voor eventuele noodgevallen.

Helaas is mijn fantasie met de jaren niet afgenomen. Het is misschien zelfs nog wel iets erger geworden, of juist minder erg als ik het als voorzichtig en perfectionistisch bestempel. Maar zo voelt het nooit aan om drie uur ’s nachts als de rest van de wereld slaapt en elk geluidje klinkt alsof er iets omvalt en simpele dingen opeens veel ingewikkelder worden.

Ik had de situatie helemaal doorgedacht, keer op keer (het leek wel een erotisch Kies-je-eigen-avontuurboek), compleet met eindes van verschillende bevredigingsgraad. Mijn favoriet was de versie waarin James een heimelijke Dom was, maar dat hij het moeilijk vond om het zomaar ter sprake te brengen. Daarom gaf hij me allerlei subtiele hints om me duidelijk te maken dat we hetzelfde geil vonden, variërend van het vastpakken van mijn hand tot het opeisen van mijn slipje – dat moest toch wel een teken zijn? Of het zijn bedoeling was of niet, we hadden wel de rol van een Dom en zijn sub aangenomen, toch? Tenzij ik alles verkeerd had begrepen, alles had gefantaseerd en zomaar had aangenomen dat hij hetzelfde dacht terwijl hij nu thuis op de bank zat en zich afvroeg wat hij in hemelsnaam moest doen met een goedkope, degelijke slip en hoe hij van die duidelijk gestoorde vrouw die hem in zijn hand had geduwd af kon komen. O mijn hemel, wat zou hij ermee DOEN? Zou hij hem teruggeven? Zou hij hem eerst wassen? Of had hij iemand die hem voor hem zou wassen? O god, wat was erger? Tegen de tijd dat ik een scenario had bedacht waarin hij het keurig verpakt naar mijn werk had gestuurd waar het pakje vervolgens door onze redactieassistent zou worden geopend omdat hij er geen ‘Vertrouwelijk’ op had gezet, was ik bijna wanhopig en bloosde ik bij de gedachte alleen al.

Ik moest dus wel naar zijn huis gaan en maar zien wat er verder gebeurde en ondertussen niet te veel hoop koesteren en iets doen wat zo verschrikkelijk was dat ik daarna een maand onder mijn dekbed zou moeten schuilen om er overheen te komen. Kleinigheidje.

Het is natuurlijk nooit zo eenvoudig.

Ik vroeg dus maar om vriendendiensten. Ik trakteerde onze misdaadverslaggever op een ongelofelijke lunch en verleidde hem met verhalen (oké, optimistische leugens) over beroemdheden, goodiebags en – natuurlijk – gratis drankjes zodat hij naar die boekpresentatie zou gaan. Ik liet mijn wenkbrauwen tussen de middag harsen en kocht wat nieuwe lingerie; ik vond dat ik wel iets spannenders uit de kast moest trekken dan de slip die ik aan James had gegeven, als alles tenminste ging zoals ik hoopte. Misschien liep ik een beetje op de zaken vooruit en was het typisch meisjesachtig, maar ik kon me niet inhouden. Voor het eerst sinds lange tijd had ik het gevoel dat ik op een date ging – niet gewoon rondhangen met een vriend met wat extra ondeugend genot, maar een date die misschien zelfs het begin van een serieuze relatie was. Het vreemde gevoel bracht me in de war, maar het was wel fijn. Ik overwoog zelfs een nieuwe jurk te kopen, want ik had al mijn jurkjes en rokken de afgelopen jaren al gedragen op bruiloften en doopfeesten en die waren trouwens toch niet geschikt. Uiteindelijk besloot ik het toch niet te doen. Ik voelde me al niet op mijn gemak en dat zou alleen maar erger worden als ik me druk moest maken of ik misschien meer liet zien dan de bedoeling was als ik mijn benen bewoog. Ik was er klaar voor. Ik was een beetje zenuwachtig waardoor ik me de rest van de middag aangenaam gespannen en een beetje gekweld zou voelen. En het wachten was eigenlijk ook wel leuk. Na de lunch verscheen ik vrolijk weer op het werk en ik kon niet wachten tot ik weer kon gaan.