Dagboek Van Een Nanny(14)

'Welk feestje? Waar heb je het in godsnaam over? Wie ben je?'

'De achtentwintigste. Voor de afdeling Chicago.'

'Heeft mijn vrouw gezegd dat je mij moest bellen?' Hij klinkt boos.

'Nee. Ik moet alleen weten hoeveel mensen er komen en ik kan Mrs X niet...'

'Jezus.'

De kiestoon zoemt in mijn oren.

Geweldig.

Ik loop naar de Third Avenue en probeer te bedenken hoeveel ik van alles moet kopen, alsof het een logicavraagstuk is. I Iet is een diner, dus er kunnen geen hordes mensen komen, maar hel zullen er meer dan acht of zo zijn, want ze heeft een cateraar ingeschakeld en tafels gehuurd. Ik schat dat ze drie tafels heeft gehuurd en dat er ongeveer zes of acht aan elke tafel passen, dus dat zijn achttien of vierentwintig mensen... Dus ik gok een aantal of ik kom thuis met lege handen.'twaalf.'

Ik sta voor een slijterij stil. Twaalf. Dat klinkt goed.

Ik sleep twaalf flessen Pipet Heidsieck naar Gracious Home, een winkel in huishoudartikelen waarvan de twee filialen belachelijk genoeg tegenover elkaar aan Third Avenue liggen. Ze hebben er alles, van luxeartikelen voor luxe prijzen tot alledaagse huishoudelijke dingen voor luxe prijzen. Op die manier kan een vrouw binnenlopen, voor tien dollar een fles geïmporteerd afwasmiddel kopen en weer vertrekken met het gevoel dat ze lekker heeft geshopt.

Ik begin fotolijstjes te verzamelen en neem al hun zeep mee, maar ik heb geen flauw idee wat lavendelwater is. Ik kijk op het lijstje.

Lavendelwater. Ik weet zeker dat ze, net als die andere vrouw voor wie ik heb gewerkt, hoofdletters gebruikt zonder erbij na te denken en woorden onderstreept omdat het zomaar in haar opkomt, maar in mijn ogen lijkt het alsof ze het uitschreeuwt. Opeens lijkt het alsof haar leven afhangt van lavendelwater of melk of SOJABADSCHUIM. Ik krijg de neiging mijn oren dicht te stoppen omdat die letters van het papier lijken te komen, als in een scène van Terminator 2, en 'CHLORIX !' gillen.

Ik begin de planken af te schuimen op zoek naar lavendelwater en ontdek dat Caswell-Massey alleen fresiawater maakt, maar ze heeft toch echt om lavendelwater gevraagd. Crabtree and Evelyn hebben zakjes lavendel voor in de linnenkast, maar dat is het duidelijk niet. Roger and Gallet maken lavendelzeep en Rigaud 'doet geen lavendel', hoor ik. Dan, als Grayer over precies vijf minuten uit de auto zal komen rollen, zie ik The Thymes Limited Lavender Home Fragrance Mist, Parfum d'Ambiance staan. Dat moet het zijn; het is het enige waterige, lavendelachtige wat ik hier kan vinden. Dat neem ik. Doe maar twaalf.

Nanny,

Ik weet niet hoe je erbij komt dat je mijn man kunt storen, ik heb met hem gesproken en we hebben besloten je een mobieltje te geven, zodat je de volgende keer dat je ergens aan twijfelt mij kunt bellen.

Justine van het kantoor van Mr X zal je het exacte aantal gasten geven, maar het zal eerder dertig zijn dan twaalf. ,

Wil je bovendien vandaag zien of je wat je gisteren hebt gekocht kunt ruilen voor LavendeHinnenspray van L'Occitane. (We hebben maar één fles nodig omdat het een huishoudelijk artikel is en geen afscheidscadeautje.)

'Ha, mam.'

'Ha, Nan.'

'Ik bel je met een mobieltje. Weet je waarom?'

'Omdat je nu een van hen bent?'

'Nee. Omdat ik juist niet een van hen ben. Omdat zelfs de makkelijkste boodschap me niet lukt, neem nu bij voorbeeld lavendelwater.'

'Lavendelwat?

'Je doet het in je strijkijzer en het geeft je gehuurde tafelkleden een geur alsof ze uit Zuid-Frankrijk komen.'

'Heel handig.'

'En ze geven mij het gevoel dat ik nergens voor deug omdat ik niet—'

'Meisje?'

'Geen klaagzang van het knappe, blanke meisje met haar eigen mobieltje, graag.' 'Oké.'

'Hou van je. Doei.'

Het meisje met haar eigen mobieltje belt haar beste vriendin, Sarah, op de Wesley-Universiteit. 'Hoi, dit is de voicemail van Sarah. Maak eens indruk op me. Piep...'

'Hoi, met mij. Ik loop m1 op straat tegen je te praten. Ik had ook in een trein, op een boot of zelfs op de make-upafdeling van Barney's kunnen staan want... ik heb een mobieltje! Kijk, dat heb je nu niet als assistent van een professor. Doei!'

Daarna bel ik oma. 'Sorry, ik ben niet thuis om met je te kletsen, maar vertel me gerust je geheimen. Piep...'

'Ha, oma, c'est moi. Ik loop nu op straat door mijn mobieltje tegen je te praten. Nu nog een bikini van Donna Karan en we kunnen naar Hampton. Joepie! Ik spreek je nog, doeg!'

En dan naar huis om mijn antwoordapparaat af te luisteren.

'Hallo?' zegt de stern van mijn huisgenoot.

'Charlene?' vraag ik. 'Ja?'

'O, ik belde alleen maar om berichten af te luisteren.'

'Er zijn geen berichten voor je.'

'O, maakt niet uit. Luister, ik bel je met mijn nieuwe mobieltje! Ze heeft me een mobieltje gegeven!'

'Heeft ze ook gezegd wat voor abonnement ze voor je heeft genomen?' vraagt Charlene effen.

'Nee, hoezo?' Ik kijk op het briefje van Mrs X.'Omdat telefoontjes buiten het gewone abonnement om vijfenzeventig dollarcent per minuut kosten en op de rekening worden gespecificeerd, inkomende en uitgaande gesprekken. Dus dan weet ze precies wie je hebt gebeld en wat het haar kost...' ik ga hangen, doei!' Dat was het einde van mijn kortstondige liefde voor mijn mobieltje.