Dagboek Van Een Nanny(12)

'Dus het kan zijn dat je deze maand wat kleine boodschapjes voor me moet doen. Ik heb het zo druk met de voorbereidingen en aan Connie heb ik helemaal niets. Dus als je iets voor me moet halen, laat ik wel een briefje achter. Het is waarschijnlijk niet zo veel.'

We horen allebei de zware klik van de grote deuren die achter ons opengaan, gevolgd door het aanzwellend geluid van lachende kinderen.

'Ik ga ervandoor. Als hij me ziet, raakt hij helemaal van slag. Rijden maar, Ricardo!' roept ze naar de chauffeur, en voordat ze het portier nog maar heeft kunnen dicht doen, trekt hij op.

'Wacht even, Mrs X. Ik wilde u vragen...' roep ik de weg rijdende achterlichten na.

Er zitten bij Grayer vier Alexanders en drie Alexandra's in de klas. Dat weet ik. Ik heb op de lijst gekeken. En nu Mrs X ervandoor is, tast ik nog steeds in het duister over welke Alex onze metgezel vóór de middag wordt.

Grayer lijkt echter precies te weten met wie we hebben afgesproken.

'Zij. Met haar ga ik spelen,' zegt hij, en hij wijst naar een meisje aan de overkant van het plein dat over iets interessants op de grond staat gebogen. Ik grijp Grayer en loop erheen.

'Hoi, Alex. We hebben vanmiddag een speelafspraak met jou!' zeg ik enthousiast tegen haar.

'Ik heet Christabelle. Alex heeft een bloes aan,' zegt ze naar ongeveer dertig kinderen in een bloes wijzend. Grayer kijkt me nietszeggend aan.

'Grayer, mama heeft gezegd dat je een speelafspraak hebt met Alex,' zeg ik.

Hij haalt zijn schouders op. 'En Christabelle dan? Christabelle, wil je met mij spelen?' Blijkbaar maakt het niet zo veel uit met wie er wordt gespeeld.

'Grover, Christabelle is het niet, lieverdje. Maar we kunnen een andere keer met Christabelle gaan spelen. Vind je dat leuk?' Het kleine meisje gaat ervandoor. Als meisje van vier lijkt ze al te weten dat van uitstel waarschijnlijk afstel komt.

'Oké, Grayer, denk even na. Hééft je moeder vanmorgen niets tegen je gezegd?'

'Ze zei dat ik meer tandpasta moest gebruiken.'

'Alex Brandi, zegt die naam je iets?' vraag ik, en ik probeer de Alexen van de lijst af te ratelen.

'Die peutert in zijn neus.'

'Alex Kushman?'

'Die spuugt limonade.' Hij ligt in een deuk.

Ik zucht en kijk over het drukke schoolplein. Ergens in deze chaos loopt nog een stel dat hetzelfde plan heeft als wij. Ik zie ons voor me - ons op het vliegveld, ik in een chauffeursuniform en Grayer op mijn nek, met een groot bord in zijn handen waarop 'ALEX' staat.

'Hoi, ik ben Murnel.' Een oudere vrouw staat voor ons. 'Dit is Alex. Sorry, we hadden wat tijd nodig om afscheid te nemen van het blauwe slijm.' Ik zie nog een beetje op haar nylon jack zitten. 'Alex, zeg eens dag tegen Grayer,' zegt ze.

Als iedereen aan elkaar is voorgesteld, duwen we onze pupillen over de Fifth. De jongens leunen als oude mannetjes in rolstoel achterover in hun buggy en zeggen af en toe iets tegen elkaar. 'Mijn Power Ranger heeft een mitrailleur en kan het hoofd van jouw Power Ranger eraf schieten.'

Murnel en ik zijn wat stiller. Ondanks het feit dat we dezelfde functie hebben, heb ik in haar ogen waarschijnlijk meer gemeen met Grayer, want we verschillen vijftien jaar in leeftijd en er zit een lange metrorit tussen mijn huis en dat van haar in de Bronx.

'Hoe lang zorg je al voor hem?' Ze knikt naar Grayers buggy.

'Een maand. En jij?'

'O, bijna drie jaar nu. Mijn dochter zorgt voor Benson, op de 7211CI. Ken je Benson?' vraagt ze.

'Ik denk van niet. Zit hij bij hen in de klas?'

'Benson is een meisje.' We lachen allebei. 'En ze gaat aan de andere kant van het park naar school. Hoe oud ben je?' 'In augustus eenentwintig geworden.' Ik glimlach.

'O, dan hen je even oud als mijn zoon. Ik zou jullie aan elkaar moeten voorstellen. Hij is heel intelligent, heeft net zijn eigen restaurant bij LaGuardia geopend. Heb je een vriendje?'

'Nee, hen de laatste rijd niemand tegengekomen die de moeite waard is,' zeg ik. Ze knikt begrijpend.

'Dat zal niet makkelijk zijn, een restaurant openen, bedoel ik.'

'Nou, het is een harde werker. Dat heeft hij van zijn moeder,' zegt ze trots, en ze bukt zich om het leeggedronken pakje op te rapen dat Alex op straat heeft gegooid. 'Mijn kleinzoon werkt ook hard, en die is nog maar zeven. Hij doet het goed op school.'

'Goed, zeg.'

'Mijn buurvrouw zegt altijd dat hij zijn huiswerk zo vlijtig doet. Ze past 's middags op hem tot mijn dochter thuiskomt van Benson. Meestal rond negenen.'

'Nanny, ik wil meer sap.'

'Alsjeblieft,' zeg ik, en ik steek mijn hand in de zak van de buggy.

'Alsjeblieft,' mompelt Grayer als ik hem nog een pakje sap geef

'Dank je,' corrigeer ik hem, en Murnel en ik glimlachen naar elkaar.

Ik loop als laatste door Alex' voordeur. Er is heel weinig in deze buurt dat ik niet heb gezien, maar ik ben absoluut niet voorbereid op de lange strook breed, grijs plakband die de hal in tweeën deelt.

De wet in New York bepaalt dat als een van beide echtgenoten vertrekt, de ander kan zeggen dat hij of zij in de steek is gelaten en waarschijnlijk het appartement krijgt. Dit soort woningen brengt soms vijftien of twintig miljoen dollar op, wat tot gevolg heeft dat de echtelieden wel bij elkaar blijven wonen, maar elkaar murw proberen te maken door bij voorbeeld hun fitnessinstructeur of minnaar half naakt rond te laten lopen.